Ο κανιβαλισμός της Ελλάδας από την Ευρώπη

Η Ευρώπη μεταμορφώθηκε σε τέρας που ζει από τις σάρκες κρατών που βάζει στο στόχαστρό της... 

Εργάζομαι στο Τορόντο σε μια μεγάλη αμερικανική εταιρία η οποία έχει παρουσία αυτή τη στιγμή σε όλες της ηπείρους πλην Ευρώπης. Παρακολούθησα πριν μερικές ημέρες μια ομιλία του διευθύνοντα συμβούλου (CEO) ο οποίος ανέλυε την παγκόσμια στρατηγική της εταιρίας. Κάποια στιγμή του απευθύνθηκε η ερώτηση: "γιατί δεν βρισκόμαστε στην Ευρώπη;" Απάντησε ως εξής:

"Στην Αμερική, μετά την οικονομική κρίση το 2008, διαγράφηκαν η τακτοποιήθηκαν πολλά απο τα χρέη, και μετά απο μια περίοδο ανασυγκρότησης γυρίσαμε σελίδα. Δεν είμαστε ακόμα εκεί που είμασταν το 2007 αλλά βαδίζουμε προς τα εκεί. Στην Ευρώπη, συνεχίζουν αυτή την στιγμή να ειναι εναγκαλισμένοι με τα χρέη τους, και φαίνεται ότι αρνούνται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του χρέους γρήγορα και στη βάση του. Κατά συνέπεια η όποια ανάκαμψη θα είναι ασθενής και σε βάθος χρόνου. Επομένως δεν είναι καλή αγορά για μας αυτή την στιγμή. Ίσως αργότερα".

Η τοποθέτηση αυτή έγινε απο έναν άνθρωπο στο τιμόνι μιας κερδοφόρας εταιρίας με τζίρο πολλά δις, που απασχολεί 20,000 άτομα και παράγει έργο. Εξηγεί την πραγματική αιτία της έλλειψης υγιούς επενδυτικού ενδιαφέροντος για την Ελλάδα (δεν μιλάμε για κεφάλαια που ψάχνουν για αρπαχτές). Στηρίζεται στην βασική αντίληψη ότι το χρέος και η πραγματική ανάπτυξη (όχι η φούσκα) ειναι συγκοινωνούντα δοχεία. Όσο γιγαντώνεται το ένα τόσο μειώνεται το άλλο. Όσο μεγαλύτερες δόσεις είσαι υποχρεωμένος να πληρώνεις για να συντηρείς το χρέος σου, τόσα λιγότερα σου μένουν για να επενδύεις στην ανάπτυξη του σπιτιού σου, η της χώρας σου.

Και βέβαια, η επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους δεν λύνει το πρόβλημα. Απλά το απλώνει σε βάθους χρόνου. Που σημαίνει ότι και η όποια ανάπτυξη θα ειναι και αυτή απλωμένη και σε βάθος χρόνου.

Ο μόνος λόγος για την διατήρηση των χρεών στην Ευρώπη, είναι ώστε να διατηρήσει η Γερμανία το πλεόνασμά της και επομένως την ηγετική της θέση στην "ενωμένη" Ευρώπη, και για να αποφύγουν οι τράπεζες να καταγράψουν την χασούρα τους.

Δεν υπάρχει στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα μια αρχή υπεράνω όλων των κρατών όπως μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση που θα ενεργήσει με γνώμονα το κοινό συμφέρον όλων των κρατών.

Έτσι, οι θυσίες του ελληνικού και των άλλων υπερχρεωμένων λαών που απαρτίζουν την ευρωζώνη, και οι όποιες μεταρρυθμίσεις δεν θα φέρουν απαραίτητα την "λύτρωση" και την ανάπτυξη απο μόνες τους εφόσον η ρίζα του προβλήματος παραμένει. Θυσίες, μεταρρυθμίσεις και βιωσιμότητα χρέους είναι πακέτο.

Δυστυχώς στην Ελλαδα μέχρι στιγμής βλέπουμε μόνο θυσίες.

Γ. Παναγόπουλος