Το προβαλλόμενο δίλημμα των μεταπρατών
Στο εσωτερικό της χώρας οι τίτλοι των ειδήσεωναπεικόνιζαν την «λαχτάρα» των μεταπρατών της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, να ακούσουν μια καλή κουβέντα κατά την επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΟΙΚ από τους «συμμάχους» Αμερικανούς, οι οποίοι «έρχονται να πατάξουν τους Γερμανούς κατακτητές». Από το τέλος του Β” Παγκοσμίου Πολέμου και μετά την συμφωνία της Γιάλτας, η Ελλάδα πέρασε υπό την πλήρη εποπτεία της Δύσης και το 1949 στους Αμερικανούς, οι οποίοι φρόντισαν να πείσουν τους Έλληνες, πως δίχως τον «Uncle Sam» δεν έχουμε σαν κράτος στον ήλιο μοίρα.
Το δίπολο όμως Η.Π.Α./Σοβιετικής Ένωσης -που πολλές φορές στο τέλος τα έβρισκαν- έπαψε να υπάρχει και η νέα Ρωσία του Πούτιν έδωσε
νέες διαστάσεις και καινούριους προσανατολισμούς στην γεωπολιτική σκακιέρα του σήμερα. Η Ελλάδα με την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή προσπάθησε να προσεγγίσει τον νέο αυτό παίκτη, ο οποίος πρόσφερε ουσιώδη ανταλλάγματα σε αντίθεση με τους δυτικούς «κηδεμόνες» που έβλεπαν και βλέπουν την Ελλάδα σαν τσιφλίκι τους.
Την συνέχεια την γνωρίζετε: Ξαφνικές πυρκαγιές σε όλη την χώρα, γεγονότα στους δρόμους, πτώση Σινούκ με νεκρό τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας που φημολογείται ότι μέσα θα επέβαινε ο Πούτιν με προορισμό το Άγιο Όρος, απειλές κατά του τότε πρωθυπουργού κτλ.
Από τότε η Αθήνα προτιμά να «ρίχνει» τον Πούτιν για χάρη των Αμερικανών με την Μόσχα να ψάχνει εφεξής ερείσματα στον απλό ελληνικό λαό με «εργαλείο» την Ορθοδοξία, καθώς η «Αρκούδα», έχοντας πάντα ως προτεραιότητα τα δικά της συμφέροντα, επιθυμεί την πρωτοκαθεδρία στον ορθόδοξο κόσμο, κάνοντας αρκετά και επιτυχημένα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Ως αντίβαρο οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης,πλήρως ταυτισμένο με την αμερικανική πολιτική στην ευρύτερη περιοχή, και μάλιστα πρόσφατα υπήρξε καθυστερημένη τοποθέτηση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την Μέση Ανατολή, όπου σφάζονται χριστιανοί, με την ρωσική Εκκλησία να καταδικάζει πρώτη και την Μόσχα να σπεύδει για βοήθεια.
Οι φωνές που προκρίνουν την πολυδιάστατη πολιτική της χώρας φιμώνονται ως γραφικές, ενώ οι ευθύνες για την αποτυχία συνεργασίας με την Ρωσία βαραίνουν στον υπερμέγιστο βαθμό πάγιες επιλογές των κυβερνώντων. Επιπρόσθετα ακούμε από τους αναμένοντες «το μάνα εξ ουρανού» στην εξωτερική πολιτική για τα«Ορλωφικά» και τους Ρώσους που «εγκαταλείπουν πάντα την Ελλάδα την δύσκολη στιγμή», λες και το Κρεμλίνο είναι ίδρυμα φιλανθρωπίας άνευ όρων, την ίδια ώρα που οι Δυτικοί επιβάλλουν κάθε φορά ανεξέλεγκτα μνημόνια όποτε «βοηθούν» την Ελλάδα, όπως «στην ναυμαχία του Ναβαρόνε».
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την προπαγάνδα που έχει εμφυτευθεί στα μυαλά πολλών και σκοπό πλέον έχει την οριστική πρόσδεση της χώρας στην ευρώ-ατλαντική προοπτική, η οποία θα καθιστά την πατρίδα μας μέρος ενός παγκόσμιου κράτους μέσω της διοικητικής ένωσης των περιοχών που βρίσκονται σε δυτική σφαίρα επιρροής.
Ευτυχώς η ελληνορωσική προσέγγιση σε επίπεδο πολιτισμού προχωράει, όπως είχα γράψει παλαιότερα, και κρατάει τις ισορροπίες, μιας και σε πολιτικό επίπεδο η χώρα συνεχίζει να αλληθωρίζει προς την Δύση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μεταφορά του σταυρού του Αγίου Ανδρέα από την Πάτρα στην Ρωσία, γεγονός που συμβάλλει στην περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των δύω λαών.
Η Ελλάδα έχει αρκετά διαχρονικά «όπλα» στην φαρέτρα της, τα οποία ενεργοποιούνται ακόμα και «από μόνα τους», όταν οι πολιτικοί επιμένουν να τα αγνοούν. Σ” αυτήν την κρίσιμη περίοδο για την πορεία του Ελληνισμού, καλό θα ήταν να γίνει επαναπροσδιορισμός των γεωπολιτικών μας ατού και αν όχι εφαρμογή πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο με την παρούσα νοοτροπία), τουλάχιστον παιχνίδι καθυστερήσεων κόντρα στην μετατροπή της χώρας σε πλήρες προτεκτοράτο του Μεγάλου Αδελφού.
Κίμων Γεωργακάκης,
Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr
Πηγή
Συνεχίζεται η μάχη συμφερόντων με επίκεντρο τον έλεγχο της χώρας μας, κυρίως σε ό,τι αφορά το ενεργειακό κομμάτι. Οι υπουργοί Οικονομικών της Γερμανίας και των Η.Π.Α. επισκέφτηκαν διαδοχικά την Ελλάδα, προβάλλοντας ως βιτρίνα την
δήθεν ενδεδειγμένη πολιτική ανάπτυξης, οι μεν της καταχρεωμένης Γερμανίας ή δε των καταχρεωμένων Η.Π.Α.Στο εσωτερικό της χώρας οι τίτλοι των ειδήσεωναπεικόνιζαν την «λαχτάρα» των μεταπρατών της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, να ακούσουν μια καλή κουβέντα κατά την επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΟΙΚ από τους «συμμάχους» Αμερικανούς, οι οποίοι «έρχονται να πατάξουν τους Γερμανούς κατακτητές». Από το τέλος του Β” Παγκοσμίου Πολέμου και μετά την συμφωνία της Γιάλτας, η Ελλάδα πέρασε υπό την πλήρη εποπτεία της Δύσης και το 1949 στους Αμερικανούς, οι οποίοι φρόντισαν να πείσουν τους Έλληνες, πως δίχως τον «Uncle Sam» δεν έχουμε σαν κράτος στον ήλιο μοίρα.
Το δίπολο όμως Η.Π.Α./Σοβιετικής Ένωσης -που πολλές φορές στο τέλος τα έβρισκαν- έπαψε να υπάρχει και η νέα Ρωσία του Πούτιν έδωσε
νέες διαστάσεις και καινούριους προσανατολισμούς στην γεωπολιτική σκακιέρα του σήμερα. Η Ελλάδα με την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή προσπάθησε να προσεγγίσει τον νέο αυτό παίκτη, ο οποίος πρόσφερε ουσιώδη ανταλλάγματα σε αντίθεση με τους δυτικούς «κηδεμόνες» που έβλεπαν και βλέπουν την Ελλάδα σαν τσιφλίκι τους.
Την συνέχεια την γνωρίζετε: Ξαφνικές πυρκαγιές σε όλη την χώρα, γεγονότα στους δρόμους, πτώση Σινούκ με νεκρό τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας που φημολογείται ότι μέσα θα επέβαινε ο Πούτιν με προορισμό το Άγιο Όρος, απειλές κατά του τότε πρωθυπουργού κτλ.
Από τότε η Αθήνα προτιμά να «ρίχνει» τον Πούτιν για χάρη των Αμερικανών με την Μόσχα να ψάχνει εφεξής ερείσματα στον απλό ελληνικό λαό με «εργαλείο» την Ορθοδοξία, καθώς η «Αρκούδα», έχοντας πάντα ως προτεραιότητα τα δικά της συμφέροντα, επιθυμεί την πρωτοκαθεδρία στον ορθόδοξο κόσμο, κάνοντας αρκετά και επιτυχημένα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
Ως αντίβαρο οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης,πλήρως ταυτισμένο με την αμερικανική πολιτική στην ευρύτερη περιοχή, και μάλιστα πρόσφατα υπήρξε καθυστερημένη τοποθέτηση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την Μέση Ανατολή, όπου σφάζονται χριστιανοί, με την ρωσική Εκκλησία να καταδικάζει πρώτη και την Μόσχα να σπεύδει για βοήθεια.
Οι φωνές που προκρίνουν την πολυδιάστατη πολιτική της χώρας φιμώνονται ως γραφικές, ενώ οι ευθύνες για την αποτυχία συνεργασίας με την Ρωσία βαραίνουν στον υπερμέγιστο βαθμό πάγιες επιλογές των κυβερνώντων. Επιπρόσθετα ακούμε από τους αναμένοντες «το μάνα εξ ουρανού» στην εξωτερική πολιτική για τα«Ορλωφικά» και τους Ρώσους που «εγκαταλείπουν πάντα την Ελλάδα την δύσκολη στιγμή», λες και το Κρεμλίνο είναι ίδρυμα φιλανθρωπίας άνευ όρων, την ίδια ώρα που οι Δυτικοί επιβάλλουν κάθε φορά ανεξέλεγκτα μνημόνια όποτε «βοηθούν» την Ελλάδα, όπως «στην ναυμαχία του Ναβαρόνε».
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την προπαγάνδα που έχει εμφυτευθεί στα μυαλά πολλών και σκοπό πλέον έχει την οριστική πρόσδεση της χώρας στην ευρώ-ατλαντική προοπτική, η οποία θα καθιστά την πατρίδα μας μέρος ενός παγκόσμιου κράτους μέσω της διοικητικής ένωσης των περιοχών που βρίσκονται σε δυτική σφαίρα επιρροής.
Ευτυχώς η ελληνορωσική προσέγγιση σε επίπεδο πολιτισμού προχωράει, όπως είχα γράψει παλαιότερα, και κρατάει τις ισορροπίες, μιας και σε πολιτικό επίπεδο η χώρα συνεχίζει να αλληθωρίζει προς την Δύση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μεταφορά του σταυρού του Αγίου Ανδρέα από την Πάτρα στην Ρωσία, γεγονός που συμβάλλει στην περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των δύω λαών.
Η Ελλάδα έχει αρκετά διαχρονικά «όπλα» στην φαρέτρα της, τα οποία ενεργοποιούνται ακόμα και «από μόνα τους», όταν οι πολιτικοί επιμένουν να τα αγνοούν. Σ” αυτήν την κρίσιμη περίοδο για την πορεία του Ελληνισμού, καλό θα ήταν να γίνει επαναπροσδιορισμός των γεωπολιτικών μας ατού και αν όχι εφαρμογή πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής (πράγμα εξαιρετικά δύσκολο με την παρούσα νοοτροπία), τουλάχιστον παιχνίδι καθυστερήσεων κόντρα στην μετατροπή της χώρας σε πλήρες προτεκτοράτο του Μεγάλου Αδελφού.
Κίμων Γεωργακάκης,
Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr
Πηγή
.jpg)
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου