Γιατί πρέπει να επαγρυπνεί η Ελλάδα

Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος

Η ευρεία νίκη του Ερντογάν στις τουρκικές δημοτικές εκλογές απέδειξε ότι η μάζα των ψηφοφόρων του παραμένει συμπαγής και ανεπηρέαστη από τις διάφορες κατηγορίες, αποκαλύψεις κ.λ.π. Θα έλεγε, μάλιστα, κανείς ότι οι επιθέσεις εναντίον του τούρκου πρωθυπουργού από διάφορα μέτωπα (Γκιουλέν, κίνημα πλατείας Ταξίμ, κεμαλιστές κ.α.) ενδυνάμωσαν έτι περαιτέρω την απήχησή του.

Αυτές οι επιθέσεις, στα μάτια των οπαδών του, κατέδειξαν απλώς ότι αποτελεί στόχο δυνάμεων δυτικής προέλευσης, δηλαδή των «απίστων». Εξάλλου, οι αυταρχικές, δεσποτικές και ολοκληρωτικές μεθοδεύσεις, όπως η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων και η διακοπή λειτουργίας διαφόρων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δεν ενόχλησαν ουδόλως το εκλογικό ακροατήριο του Ερντογάν. Ασφαλώς αυτά αποδεικνύουν τη βαθιά ασιατική φύση της τουρκικής κοινωνίας.

Όσο κυβερνούσε ο κεμαλισμός, η ανατολίτικη και ισλαμική τουρκική κοινωνία βρισκόταν υπό τον έλεγχο ενός καθεστώτος δικτατορικού με ασιατικά χαρακτηριστικά μεν, αλλά που θωρούσε ότι τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα εξυπηρετούνται καλύτερα από τη γεωπολιτική πρόσδεση της Τουρκίας με τη Δύση.

Αντιθέτως, ο Ερντογάν έχει θέσει ως σκοπό του την αποκοπή της Τουρκίας από τη Δύση, γεωπολιτικά και πολιτισμικά, και την ανάδειξή της σε αυτόνομο και μάλιστα αντιδυτικό και ηγετικό παράγοντα του ισλαμικού κόσμου.

Στην ουσία, οραματίζεται την επιστροφή της Τουρκίας στη μουσουλμανική θεοκρατία και στον οθωμανική μεσαίωνα. Σκοπός του είναι να αναστήσει τον ισλαμικό νόμο, να τον επαναφέρει στο οικογενειακό δίκαιο, στην εκπαίδευση, στη δικαιοσύνη, ακόμη και στην διοίκηση (χαρακτηριστικό είναι ότι πρότεινε τη μετονομασία ανατολικής περιφέρειας της Τουρκίας σε «βιλαγιέτ», δηλαδή σε βιλαέτι).

Αυτό, όπως και τα προσωπικό του ενδιαφέρον για το τηλεοπτικό σήριαλ του Σουλεϊμάν του Νομοθέτη, δείχνει το φαντασιακό υπόβαθρο της πολιτικής του.

Αφού ολοκλήρωσε την συντριβή του κεμαλικού κατεστημένου και αφού απέσπασε στις εκλογές του 2011 το πρωτοφανές ποσοστό του 50%, ο Ερντογάν, μετά και τις τελευταίες τοπικές εκλογές, αισθάνεται πανίσχυρος. Επιχειρεί τώρα να ανασυγκροτήσει την προ πεντακοσίων ετών οθωμανική ισχύ, στρέφοντας την Τουρκία εναντίον των παραδοσιακών της συμμάχων επί Ψυχρού Πολέμου, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Τελικός γεωπολιτικός στόχος είναι η ανάδειξη της Τουρκίας σε παγκόσμια δύναμη και η αποκατάσταση του οθωμανικού μεγαλείου.

Ο Ερντογάν έχει πέσει στη γνωστή παγίδα της επιτυχίας. Την απώλεια του μέτρου και την κρίση μεγαλείου. Σύμφωνα με τα όσα γράφονται στον Διεθνή Τύπο, περιβάλλεται πλέον από αυλή κολάκων. Βλέπει παντού ξένα κέντρα που τον υπονομεύουν και αισθάνεται ότι είναι ο ισχυρότερος ηγέτης του πλανήτη μαζί με τον Πούτιν… Όμως, η αυτο-υπερεκτίμησή του αφορά το εσωτερικό πολιτικό τοπίο της Τουρκίας. Τη διεθνή πολιτική αφορά η πεποίθησή του (και η πλάνη του) ότι η Τουρκία ανήκει στη χορεία των Μεγάλων Δυνάμεων. Τέτοιες γεωπολιτικές ύβρεις, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, συναντούν αναπόφευκτα τη Νέμεσι, συνήθως υπό δραματικές συνθήκες…

Οι πιο σοβαροί τούρκοι αναλυτές αντιλαμβάνονται την παγίδα. Πριν από ένα μήνα, δημοσιεύθηκε πράγματι στην τουρκική εφημερίδα «Μιλλέτ Γκαζί» σοβαρή προειδοποίηση του κορυφαίου τούρκου ιστορικού Χαλίλ Ιναλτζίκ για τον κίνδυνο που διατρέχει η Τουρκία από την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία. Ο Ιναλτζίκ τη θεωρεί ως «το πρώτο σημαντικό βήμα για την αναμενόμενη κάθοδο και κατάληψη από τους Ρώσους του Βοσπόρου και στη συνέχεια των Στενών του Ελλησπόντου» και την «αρχή της νέας καθόδου των Ρώσων προς νότον, υλοποιώντας την παλαιά ροπή της Ρωσίας να προωθηθεί νότια και να καταστεί κυρίαρχος της Κωνσταντινούπολης και του Βοσπόρου και στη συνέχεια των στενών του Ελλησπόντου, ελέγχοντας έτσι τις διόδους προς μία υπό ρωσική κυριαρχία Μαύρη Θάλασσα».

Ο κ. Μελετόπουλος είναι διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

Πηγή KontraNews