Κλαρινοτσολιάδες και Τραμπάκουλες

Ηπολιτική μοιάζει στα μάτια των πολλών σαν το ποδόσφαιρο: Αν φέρουμε έναν γαμάτο προπονητή νομίζουμε ότι η ομάδα θα πάρει τρένο το πρωτάθλημα. Όσο περισσότερους τίτλους έχει στο βιογραφικό του, τόσο γρηγορότερα θα ξεσκίσουμε όποιον σταθεί μπροστά μας. Και κυρίως, θα το κάνουμε με στυλ κι αέρα ευρωπαϊκό, γιατί εκείνοι έχουν καλύτερη κλάση και δεν είναι τραμπάκουλες σαν τους δικούς μας.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το αν η επιλογή ενός Λαζόπουλου ή ενός Ζαγοράκη ή ενός Χριστοδουλόπουλου, γίνεται με καλούς ή κακούς σκοπούς, κι αν αυτοί οι υποψήφιοι είναι αντάξιοι του ελληνικού εκλογικού σώματος και (εδώ γελάνε) της εγχώριας πολιτικής παράδοσης.

Ναι, όλα τα παραπάνω δεν αφορούν μια φανταστική, υψηλού πνευματικού επιπέδου και ασύγκριτης τεχνολογικής ανάπτυξης, εξωγήινη φυλή, αλλά τους ιθαγενείς που ψήφισαν και ξαναψήφισαν μαζικά μέσα σε τρία χρόνια αυτούς που...

τους γ@μησ@ν τη ζωή.

Εκείνους που εξακολουθούν να ενημερώνονται από τα ίδια μέσα ενημέρωσης που τούς σκυλόβριζαν νυχθημερόν και στα οποία εργάζονταν άνθρωποι που όχι μόνο βγήκαν και τους είπαν στα μούτρα ότι επί τρία χρόνια τους δούλευαν, αλλά κατέληξαν να τρέχουν πίσω απ´την κομματική ουρά για να δηλώσουν υπερήφανοι για το κάλεσμα της μοίρας που τους έφερε στο ψηφοδέλτιο του κόμματος το οποίο κάλυπταν “δημοσιογραφικά”.

Αυτούς, τέλος πάντως, που έβγαλαν πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά.

Είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι εξακολουθούν να καλοδέχονται αδιαμαρτύρητα μια γλώσσα “διαφορετική” και καταγγελτική εναντίον όλων αυτών των “νταβατζήδων”, “κλεπτοκρατών” και “διαπλεκόμενων”. Λίγους όμως ξενίζει ότι όλο αυτό βγαίνει σχεδόν αποκλειστικά μέσα από τα κανάλια και τις εφημερίδες των “νταβατζήδων”, “κλεπτοκρατών” και “διαπλεκόμενων”.

Είναι αδύνατο να χάσουμε τον “πολιτικό πολιτισμό” μας από τις υποψηφιότητες των Ελλήνων Μπέπε Γκρίλο και των εθνικών μας κλαρινοτσολιάδων, γιατί πολύ απλά ποτέ μας δεν τον είχαμε.

Το μεγαλύτερο ψέμα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι ότι ο Έλληνας (στην πλειοψηφία του) ψήφιζε με κριτήριο την πολιτική αισθητική.

@ρχίƍι@.

Είναι μια απάτη την οποία πολύ μας αρέσει να τη διαδίδουμε για να μη ντραπούμε από τις επιλογές μας.

Η παρουσία υπουργών σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη είναι η καταλληλότερη απάντηση στην ελπίδα αυτής της ανωτάτου επιπέδου πολιτικής παρακαταθήκης που νομίζουμε ότι μας οφείλεται από την ιστορία.

Τρίχες.

Στην αρένα των πολιτικών απατεώνων και της κουτοπονηριάς, όποιο πολιτικό σκ@τ⓪ κι αν εμφανιστεί να “αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες” το ίδιο μου κάνει. Κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο η πολιτική αντίληψη της μάζας παραμένει σε εμβρυικό επίπεδο.

Από polyfimoss