Και από την 21η Αυγούστου έχει βρεθεί στη δίνη του αδυσώπητου και αιματηρού εμφύλιου πολέμου της Συρίας, εγκλωβισμένος στην πολύ ορθή δήλωσή του, ότι η χρήση χημικών από οποιονδήποτε πρέπει να αποτελεί «κόκκινη γραμμή».
Με όποιον ειλικρινή αξιωματούχο κι αν επιχειρήσετε να συζητήσετε το θέμα στο Λευκό Οίκο ή στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, θα πληροφορηθείτε ότι ο Πρόεδρος Ομπάμα θα προτιμούσε χίλιες φορές να μην χτυπήσει τη Συρία. Καθοδηγείται πάντα από το δόγμα του ότι οι πόλεμοι φέρνουν καταστροφή στους λαούς – και ποιος το αμφιβάλλει γι’ αυτό. Αλλά την ίδια στιγμή γνωρίζει πως οι επιθέσεις εναντίον αμάχων, και μάλιστα με τη χρήση χημικών, δεν πρέπει να μένουν ατιμώρητες. Και είναι ανάγκη όλοι να συμφωνήσουμε ότι οι επιβεβαιωμένες περιπτώσεις χημικών επιθέσεων πρέπει να αντιμετωπίζονται με μαζική και παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων.
Ουδείς γνωρίζει ποια θα είναι η τελική απόφαση του Αμερικανού ηγέτη. Διότι δεν μπορεί κανείς να ξέρει ποιος Ομπάμα θα υπερισχύσει. Αυτός της ειρήνης, που δικαιούται να υπερηφανεύεται ότι αποχώρησε από το Ιράκ; Ή ο πλανητάρχης, που έχει, υποτίθεται, την ευθύνη να αστυνομεύει τον κόσμο; Στην υπόθεση της Συρίας έχουν συμβεί πολλά περίεργα και παράξενα. Τα «γεράκια» γίναν «περιστέρια», οι Ρεπουμπλικάνοι που παραδοσιακά ερεθίζονται με την ιδέα του πολέμου έχουν μετατραπεί σε κήρυκες της ειρήνης και μερικοί Δημοκρατικοί που έδειξαν μαγκιά και ευαισθησία αντιμετωπίζοντας με την άρνησή τους τον Τζορτζ Μπους τον τζούνιορ, ψηφίζουν υπέρ των στρατιωτικών επιθέσεων εναντίον της Συρίας. Ξαφνικά, ο Πρόεδρος Ομπάμα, που απολάμβανε σθεναρή υποστήριξη από τους Δημοκρατικούς, μοιάζει ως επαίτης να προσπαθεί να διασώσει την Προεδρία του και την υστεροφημία του.
Ανεξάρτητα από την τελική του απόφαση –δεν είναι γνωστή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές–, έχει ήδη χάσει και στο εσωτερικό και σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολλοί άνθρωποι που τον ψήφισαν νιώθουν προδομένοι και είναι η πρώτη φορά που παρατηρήσαμε αυτή τη μαζική αντίδραση και αντίσταση των μελών του Κογκρέσου και της αμερικανικής κοινής γνώμης εναντίον της αμερικανικής ανάμειξης σε μια ξένη χώρα. Οι παλαιότεροι συνάδελφοι ομιλούν για «πρωτόγνωρα πράγματα»...
Πέραν των άλλων, η Αμερική νιώθει επίσης για πρώτη φορά να αμφισβητείται η παγκόσμια κυριαρχία της. Βασικοί της σύμμαχοι αποστασιοποιούνται ή παίζουν και με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος στην παγκόσμια διπλωματική σκακιέρα δείχνει αποφασισμένος να ρισκάρει ακόμα και με τους παλιούς εχθρούς και να διακινδυνεύσει στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα. Εάν η πολιτική του συμμαχία με την Κίνα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επεκταθεί και στον οικονομικό τομέα, η Αμερική θα βρεθεί ενώπιον πραγματικού κινδύνου...
Ο Πρόεδρος της Συρίας είναι ένας στυγνός δικτάτορας, όπως ήταν ο πατέρας του, όπως είναι όλοι οι ηγέτες των χωρών της Μέσης Ανατολής. Καμία διαφωνία επ’ αυτού. Και η Αμερική και η Ρωσία συνεργάζονται με τους δικτάτορες στο όνομα των συμφερόντων τους. Εϊναι αλήθεια ότι ο πατέρας και υιός Άσαντ δεν πείραξαν την Αμερική, αν και εξυπηρετούσαν πάντα τα συμφέροντα της Μόσχας. Ειδικά ο σημερινός Πρόεδρος της Συρίας, αν και έντονα αντι-ισραηλινός, κράτησε χαμηλούς τόνους. Είναι αποδεδειγμένο πως μετά τον Άσαντ η χώρα θα κυβερνηθεί από ακραία στοιχεία. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο εθελοτυφλεί ή πιο απλά ζει μέσα στο ψέμα. Και είναι τόσο βουτηγμένοι μέσα στο μίσος και στο αίμα οι αντίπαλοί του, που δεν θα ελέγχονται. Οι Αμερικανοί και το Ισραήλ θα έχουν να αντιμετωπίσουν την Αλ Κάιντα, η οποία θα θέσει το χημικό εργοστάσιο του Άσαντ υπό τον έλεγχό της.
Είμαι βέβαιος ότι ουδείς επιθυμεί να... φορά τα παπούτσια του κ. Ομπάμα, ο οποίος φαίνεται να γνωρίζει, όπως και το Ισραήλ, ότι οι απέναντι από τον Πρόεδρο της Συρίας είναι πιο επικίνδυνοι από αυτόν, μα πάνω απ’ όλα δεν θα είναι ελεγχόμενοι, όπως ο κ. Άσαντ...
e-mail: mignatiou@aol.com – twitter: @mignatiou
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 204)
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου