Το «Γραφείο του ελεύθερου έρωτα» και η εθνικοποίηση των γυναικών από τους Μπολσεβίκους

Το 1918 οι New York Times είχαν το παρακάτω τίτλο "Οι Σοβιετικοί κάνουν τα κορίτσια ιδιοκτησία του κράτους". Σε ορισμένα μπολσεβίκικα Σοβιέτ, Ρωσίδες "παρθένες", όταν έφταναν στην ηλικία των 18 ετών, ήταν υποχρεωμένες να εγγραφούν σε ένα κυβερνητικό "Γραφείο του ελεύθερου έρωτα". Οι Μπολσεβίκοι εθνικοποίησαν τις γυναίκες σαν να ήταν αντικείμενα - εμπορεύματα του κράτους.

 Σύμφωνα με το διάταγμα, μια γυναίκα «είχε το δικαίωμα να επιλέξει έναν άνδρα μεταξύ 19 και 50 ετών για σύντροφο σύζυγο». Η συγκατάθεση του άνδρα δεν ήταν αναγκαία, ο άνδρας που είχε επιλεγεί δεν είχε κανένα δικαίωμα να κάνει οποιαδήποτε διαμαρτυρία.

Ομοίως, οι άνδρες μεταξύ 19 και 50 ετών είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ των εγγεγραμμένων γυναικών και «χωρίς τη συγκατάθεση των γυναικών». Οι ρυθμίσεις αυτές θεωρήθηκαν ότι ήταν «προς το συμφέρον του κράτους». Μια αναφορά λέει ότι «λίγες μέρες μετά την απόφαση του Σοβιέτ ... δύο άνδρες, που δεν ήξερε κανένας, έφτασαν στην πόλη και κατάσχεσαν δύο κόρες ενώ γνωστού μη μπουρζουά συντρόφου», δηλώνοντας ότι τις είχαν επιλέξει ως συζύγους και ότι τα κορίτσια, χωρίς περαιτέρω τελετή, έπρεπε να υποταχθούν, καθώς δεν είχαν τηρήσει τους κανόνες εγγραφής» (NYT 23/4/1919).

Κορίτσια που δραπέτευσαν από τη Ρωσία εκείνη την εποχή ανέφεραν τη φρίκη που είχαν δει:

«Τα πράγματα έγιναν διαφορετικά στην Οδησσό όπου αναγκάστηκα να εργαστώ σε μπολσεβίκικο νοσοκομείο (sic). Εκεί σε τακτά χρονικά διαστήματα οι Μπολσεβίκοι  πραγματοποιούσαν μια «εβδομάδα για τους εραστές», κατά την οποία παρήγγειλαν σε όλα τα κορίτσια και τις γυναίκες σε ηλικία γάμου πάνω από 14 χρονών να βγουν στους δρόμους για να συναντήσουν τους μελλοντικούς συζύγους τους. Με την ανακοίνωση αυτή οι κόκκινοι στρατιώτες εισέβαλαν σε όλα τα σπίτια, ψάχνοντας για τις γυναίκες». (NYT 11/08/1921)

Ένας Αμερικανός που ταξίδεψε στη Ρωσία κατέθεσε αργότερα στην επιτροπή της Γερουσίας ότι μια γυναίκα του είπε :

«Στον πρώτο όροφο του ευρύχωρου ινστιτούτο μας, το οποίο κάποτε ήταν παλάτι, ξέρετε αυτά τα μεγάλα δωμάτια που έχουμε στον πρώτο όροφο, οι Μπολσεβίκοι αξιωματούχοι είχαν βάλει εκατοντάδες κόκκινους στρατιώτες, ναύτες και πεζοναύτες του Κόκκινου Στρατού και είχαν δώσει οδηγίες ότι στο άλλο μισό του ίδιου ορόφου έμεναν τα κορίτσια του ινστιτούτου μας, κορίτσια που είναι από 12 μέχρι 16 ετών ... . Μακάρι να είχα πεθάνει πριν τα δω όλα αυτά. Αλλά θέλω να τα πω στις γυναίκες της Αμερικής».

Τελικά όμως, ένας ‘ατρόμητος δημοσιογράφος’ των New York Times έσκαψε βαθιά για να βρει την αλήθεια – οWalter Duranty, ο άνθρωπος ο οποίος υπερασπίστηκε την τεχνική μαζική πείνα του Στάλιν (το ‘Γολοδομόρ’, που οδήγησε στον θάνατο έξι ως δώδεκα εκατομμύρια ανθρώπους και έχει αναγνωριστεί επίσημα από το ουκρανικό κοινοβούλιο ωςγενοκτονία) και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τη διαβόητη παρατήρησή του : «Δεν μπορείτε να κάνετε μια ομελέτα χωρίς να σπάσετε μερικά αυγά».

Το Newspeak του Duranty ήταν μια απόπειρα ελέγχου της ζημιάς που είχε γίνει με την εθνικοποίηση των γυναικών :

«Από όλες τις συκοφαντίες για τον Μπολσεβικισμό κατά τα πρώτα πέντε έτη μετά την επανάσταση, καμία δεν προκάλεσε μεγαλύτερη αγωνία και οργή από το μύθο της εθνικοποίησης των γυναικών. Γιατί αν υπήρχε ένα πράγμα για το οποίο υπερηφανεύονταν, ήταν ότι η επανάσταση τους είχε απελευθερώσει τη ρωσική γυναικεία φύση». (NYT 15/03/36).

Ανεξάρτητα από τις αξιώσεις του Ντιούραντι, το διάταγμα αυτό και παρόμοια διατάγματα επιβεβαιώνονται από τουλάχιστον δύο άλλες πηγές : την Επιτροπή Overman της Γερουσίας των ΗΠΑ και το «Κομμουνισμός και Γυναίκα», και από τον καθολικό αρχιεπίσκοπο Fulton Sheen (1895 – 1979) του Καθολικού Πανεπιστημίου.

Ο οικογενειακός κώδικας των Μπολσεβίκων και τα…. αποτελέσματα

Το 1918, ένα χρόνο μετά την επικράτησητου Λένιν και των Μπολσεβίκων, συντάσσεται ο νέος οικογενειακός κώδικας. Ένας δεύτερος «ανανεωμένος»θα εκδοθεί το 1926. Στην σύνταξη του πρώτου κώδικα, είχε πρωταγωνιστήσει η «φεμινίστρια» Αλεξάνδρα Κολοντάι(AlexandraKollontai 1872 – 1952 - φώτο). Στόχος του κώδικα ήταν “να καταργηθεί η υποκρισία της αστικής οικογένειας”. Η Κολοντάι οραματιζόταν ένα κόσμο όπου “ο υποκριτικός και δουλικός  για τη γυναίκα αστικός γάμος σε μια ιδιοκτησιακή κοινωνία, θα έδινε τη θέση του σε μια ελεύθερη σχέση συμβίωσης, σεβασμού, έρωτα και αγάπης των ανθρώπων, μέσα σε μια αταξική κοινωνία”. Καθιερώθηκαν τότε ο πολιτικός γάμος (ο μόνος που γραφόταν στο ληξιαρχείο) και το πολιτικό διαζύγιο. Τα νόθα παιδιά απέκτησαν ίσα δικαιώματα με τα νόμιμα. Κάθε αίτηση διαζυγίου ακόμα και μονομερής, γινόταν αυτομάτως δεκτή και ανακοινωνόταν στο έτερον ήμισυ μέσα σε επτά ημέρες ταχυδρομικώς. Νομιμοποιήθηκαν οι αμβλώσεις και αναγνωρίστηκε η ιδέα της συμβίωσης. Όσοι συμβίωναν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους παντρεμένους.

Τα αποτελέσματα ήταν καταστροφικά.

  Το 1920 η Πράβδα, επίσημη εφημερίδα του Κόμματος, παρουσίασε έρευνα σε βιομηχανικές περιοχές, όπου το 86% των νεαρών εργατών είχε μόνο εφήμερες σεξουαλικές σχέσεις. Απ’ αυτούς, το 62% με συντρόφους που δε γνώριζε καν το όνομα τους. Ο δέκτης γεννήσεων έπεσε δραματικά. Από το 31% που ήταν το 1914 έπεσε στο 15,8 % το 1924 μέσα στη Μόσχα. Την ίδια χρονιά είχαν στη Μόσχα 155.000 αμβλώσεις έναντι μόνο 57.000 γεννήσεων. Τα ελεύθερα διαζύγια έφεραν άλλη καταστροφή. Το 1926 ο μέσος όρος διάρκειας ενός γάμου στις μεγάλες ρωσικές πόλεις ήταν οχτώ μήνες. Από το 1922 έως το 1928 στο Λένινγκραντ αντιστοιχούσαν τρία διαζύγια σε κάθε τέσσερις γάμους. Το 93% των διαζυγίων που έβγαιναν αυτόματα, είχε ζητηθεί από τους άντρες συνήθως μόλις εμφανίζονταν εγκυμοσύνη στη γυναίκα. Οι αιτήσεις για εκδίκαση αναγκαστικής διατροφής έγιναν χιλιάδες αλλά και εκεί υπήρχε πρόβλημα, διότι ο νέος κώδικας δε θεωρούσε ότι ο σύζυγος ήταν κατά τεκμήριο πατέρας του παιδιού, οπότε είχε νομικό έρεισμα να αρνηθεί τη διατροφή..

Οι γυναίκες με τα παιδιά στην πλάτη τους έγιναν η εύκολη λεία για την πορνεία, που μετά από προσωρινή μείωση τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, γνώρισε πραγματική άνθηση. Το 1924 καταγράφηκαν 30.000 πόρνες στη Μόσχα, 18.000 στο Λένιγκραντ, ενώ η αστυνομία ανακοίνωσε ότι βρέθηκαν σε όλη την  επικράτεια2.228 οίκοι ανοχής.

Η σεξουαλική ελευθερία και η διάλυση της ηθικής από τους Μπολσεβίκους

Ας δούμε τι γράφει στο βιβλίο του “Under the Sign of the Scorpion” (2002) ο Εσθονός συγγραφέας Jüri Lina, (Ο Lina, επί κομμουνισμού είχε βρεθεί στο στόχαστρο της KGB ως «ένας από τους πιο αντι-κομμουνιστές συγγραφείς»):

Ο Λένιν βρήκε την ευκαιρία να επιβάλλει την σεξουαλική ελευθερία τον Δεκέμβριο του 1917 (ακόμη και η ομοφυλοφιλίααπενοχοποιήθηκε, όπως συνέβη μετά το πραξικόπημα των Ιακωβίνων στα 1791). Ο Στάλιν όμως απαγόρευσε την ομοφυλοφιλία στα 1934, τις εκτρώσεις και έκανε τους πολύ φιλελεύθερους νόμους για το γάμο πιο αυστηρούς. Ο Λένιν έκανε τα Σοβιετικά όργανα να δηλώσουν: Από την ηλικία των 18 ετών κάθε νεαρή γυναίκα είναι ιδιοκτησία του κράτους. Οι ανύπαντρες γυναίκες έπρεπε να εγγραφούν στο Γραφείο του Ελεύθερου Έρωτα. Η αποφυγή τιμωρείτο σοβαρά. Κάθε εγγεγραμμένη γυναίκα έπρεπε να επιλέξει έναν άντρα ανάμεσα τα 19 και 50. Οι άντρες επίσης είχαν το δικαίωμα να διαλέξουν μια γυναίκα, έπρεπε όμως να αποδείξουν πως ανήκαν στο Προλεταριάτο. Στους άλλους δεν επιτρεπόταν να έχουν σεξουαλική ζωή αφού ήταν «ταξικοί εχθροί». Με την μέριμνα του κράτους οι άνδρες είχαν το δικαίωμα να διαλέξουν γυναίκες εγγεγραμμένες στο Γραφείο του Ελεύθερου Έρωτα, ακόμη κι αν οι γυναίκες αυτές δεν συμφωνούσαν. Τα παιδιά που γεννιούνταν από τις ενώσεις αυτές γίνονταν ιδιοκτησία της "δημοκρατίας"(Μιχαήλ και Αύγουστος Στέρν "Σιδηρούν Παραπέτασμα για τον Έρωτα" Στοκχόλμη, 1982).

Οι Εβραίοι Μπολσεβίκοι συχνά οργάνωναν παρελάσεις γυμνών και προπαγάνδιζαν τον ομαδικό έρωτα. Αυτά τα νέα μέτρα προκάλεσαν βαθιά ψυχολογικά προβλήματα στονπαραδοσιακά προσανατολισμένο προς την οικογένεια Ρωσικό λαό. Οι Κομμουνιστές ηγέτες ήθελαν να εξαφανίσουν την οικογενειακή ζωή. Εν τω μεταξύ οι εκτρώσεις νομιμοποιήθηκαν. Οι βιασμοί έγιναν όλο και πιο κοινοί. 

Ο Κομμουνιστής ποιητής Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι (φωτο) άρχισε αμέσως να προπαγανδίζει τη Νέα Πολιτική με τον εξής τρόπο:

Κάθε κορίτσι νέο και όμορφο

θα βιάσω

και περιφρονητικά

θα φτύσω επάνω του!

Οι Σοβιετικοί λειτουργοί αργότερα προσπάθησαν να ισχυριστούν πως τα ποιήματά του αυτά ήταν ειρωνικά. Οι ηθικοί κανόνες αντιστράφηκαν γρήγορα στη Σοβιετική Ρωσία. Ένα άτομο που έγινε ιδιαίτερα "καλό παράδειγμα" για την διαδικασία αυτή της διάλυσης, ήταν η νυμφομανής Αλεξάνδρα Κολλοντάϊ (Εβραία). Σαν Κομισάριος του Λαού έδινε διαταγές σε αρκετούς ναύτες να πηγαίνουν μαζί της κάθε βράδυ. Δουλειά τους ήταν να κοιμούνται μαζί της. Την ερέθιζε ιδιαίτερα η στολή του ναύτη. Το στέλεχος του Κόμματος, Όλεγκ Αγκρανιάν, απεκάλυψε στα 1989 πως η Αλεξάνδρα Κολλοντάϊ ήταν πριν την Επανάσταση ιδιοκτήτρια πορνείου.

Μόλις οι ηθικοί κανόνες διαλύθηκαν η σεξουαλικότητα απαγορεύτηκε. Ο στόχος είχε επιτευχθεί κι ένα νέο σύνθημα εφευρέθηκε: "Η σεξουαλικότητα είναι ο εχθρός της Επανάστασης". Οι γυναίκες έπρεπε να γίνουν υποζύγια. Ο Εβραίος Κομισάριος για την Εκπαίδευση και τον Πολιτισμό, ο Μασώνος Ανατόλι Αουνατσάρσκι, δήλωσε: «Αυτό το μικρό ίδρυμα συμπεριφοράς που είναι η οικογένεια... αυτή η κατάρα... θα είναι ένα κεφάλαιο που θα κλείσει».

Με τον τρόπο αυτόν η Ρωσική κοινωνία μεταμορφώθηκε σε μια μάντρα με ζώα, όπως το είχε προβλέψει ο Μασώνος Μιχαήλ Μπακούνιν. Ο Μπακούνιν ισχυριζόταν πως η Κόκκινη γραφειοκρατία θα διέλυε την ηθική και τις ιδέες του λαού

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ και εδώ και από το βιβλίο του Γιούρι Λίνα «Υπόγειες Σιωνιστικές Διαδρομές», ('Under the Sign of the Scorpion'), εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ, (σ. 154, 155)