Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το νέο, θεμελιώδες δεδομένο της διεθνούς κατάστασης, όπως διαμορφώνεται μετά τις συριακές περιπέτειες αυτού του καλοκαιριού, είναι η επιστροφή της Ρωσίας του Πούτιν στην παγκόσμια σκηνή, μετά από μια «έκλειψη» που, όχι μόνο βάσταξε ένα τέταρτο αιώνα, αλλά και παρολίγον να οδηγήσει στη διάλυση της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και την εξαφάνισή της από την παγκόσμια σκηνή.
Για πρώτη φορά μετά το 1989-91, μετά δηλαδή από την «κατάρρευση-αυτοκτονία» του «υπαρκτού σοσιαλισμού», της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ, εμφανίζεται τώρα ένα «αντίπαλο δέος» προς την «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», δηλαδή προς το σχέδιο μιας παγκόσμιας δικτατορίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των ΗΠΑ και των πιο σκοτεινών, ακραίων, αντιδραστικών δυνάμεων που παρήγαγε η ιστορία του ανθρωπίνου γένους, μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της εξουσίας των τραπεζών και της υπερδύναμης. (1)
Με την παρέμβασή του στο συριακό, ο Πούτιν πέτυχε τρία πράγματα:
Επιπλέον, συνεχίζει να υφίσταται μια μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στην «αντιαυτοκρατορική», «αντιιμπεριαλιστική», «πολυπολική» ροπή του ρωσικού καθεστώτος και την νεοκαπιταλιστική φύση του, την κοινωνική (ταξική) του διάρθρωση και την ιδεολογία του.
Με αυτές τις δύο επιφυλάξεις, τα όσα ήδη συνέβησαν δεν παύουν να σηματοδοτούν μια μείζονα μεταβολή της διεθνούς κατάστασης και μια ριζική βελτίωση των όρων υπό τους οποίους δρουν μικρές χώρες και λαοί, ιδίως η Ελλάδα και η Κύπρος που, εκτός του ότι βρίσκονται στην τομή της περιοχής δράσης του «γεωπολιτικού» (μέση Ανατολή) και του «οικονομικού αναθεωρητισμού» (Ευρώπη), έχουν απελπιστική ανάγκη συμμάχων για να αντιμετωπίσουν την σοβαρότατη επίθεση εναντίον τους.
Η Ρωσία είναι μείζων εν δυνάμει σύμμαχος της Ελλάδας και την Κύπρου. Και γι’ αυτό ακριβώς, Δυτικοί (Αμερικανοί και ‘Αγγλοι) και Ισραηλινοί έχουν λυσσάξει να διακόψουν κάθε αξιοσημείωτη σχέση μεταξύ Λευκωσίας και Μόσχας, Αθήνας και Μόσχας.
Δυστυχώς βέβαια, ο οικονομικός και πολιτικός πόλεμος κατά του ελληνικού έθνους, κατά της Ελλάδας και της Κύπρου είναι ένας πόλεμος μονομερής. Οι ελλαδικές και κυπριακές «ελίτ» έχουν προσχωρήσει στον αντίπαλο, λειτουργούν ως δυνάμεις υποδούλωσης και αυτοκαταστροφής του ελληνισμού δια των Μνημονίων και Δανειακών, αλλά και ενός νέου σχεδίου Ανάν που ετοιμάζεται για την Κύπρο. Ο ελληνικός λαός τελεί υπό συνθήκες σύγχυσης και απελπισίας, στην Ελλάδα έχει εξοικειωθεί με τη διαδικασία καταστροφής της χώρας, ελπίζοντας ότι δεν θα συμβεί στο τέλος το μεγάλο κραχ, στην Κύπρο τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μη αντιλαμβανόμενο καν τι συμβαίνει, τελεί σε συνθήκες, φοβούμεθα, πλήρους αποβλάκωσης και σύγχυσης, ως αποτέλεσμα του τρομερού σοκ του Μαρτίου.
Για να περιγράψουμε τη θεμελιώδη σημερινή ψυχολογία του ελληνικού λαού και, εν μέρει, των ηγεσιών του, ακόμα περισσότερο των Ελληνοκυπρίων, υποκείμενων και στον ταυτόχρονο τρόμο από τη διάλυση της πολύ ισχυρότερης από το δικό τους μικρό και απειλούμενο κράτος, «μητέρας-πατρίδας», νομίζω πως είναι εξαιρετικά χρήσιμη η περιγραφή των ναζιστικών μεθόδων ανάκρισης από τον δημοφιλή σοβιετικό συγγραφέα Γιούλιαν Σεμιόνωφ:
“Η φοβερή μηχανή της Γκεστάπο λειτουργούσε με βάση μια απλή αρχή: Ακόμα και στο χείλος του χαμού ο άνθρωπος ελπίζει σε μια αίσια έκβαση. Ο Χάιντριχ (Νο 2 στην ιεραρχία των Ες-Ες, μετά τον Χίμλερ, σ.σ.), είπε κάποτε στους γύρω του: «Συμβουλεύω τον καθένα από σας να επισκεφθεί τα τμήματα των κλινικών μας όπου βρίσκονται άρρωστοι με καρκίνο. Θα προσέξετε ένα ενδιαφέρον φαινόμενο «απώθησης», όταν ο άρρωστος δεν θέλει ή μάλλον δεν μπορεί να εκτιμήσει αντικειμενικά την κατάστασή του…Ο δικός μας κρατούμενος εγκληματίας είναι ακριβώς σαν τον άρρωστο με καρκίνο. ‘Οσο περισσότερο τον παιδεύετε τόσο πιο εύκολα θα τον λυγίσετε, γιατί θα ζει με την αυταπάτη της απελευθέρωσης»”
(«Διατάσσεσαι να επιζήσεις», Αθήνα, 1986, «Σύγχρονη Εποχή», δεύτερη έκδοση, σελ 96, η υπογράμμιση δική μας)
Στις συνθήκες αυτές, το σημερινό ελληνικό ζήτημα τείνει να γίνει ένα μεταμοντέρνο «1974 από την ανάποδη» που εξελίσσεται σε «1821 από την ανάποδη» (ειδικά για την Κύπρο «1955 από την ανάποδη»), μια κατάλυση δηλαδή του σχεδίου των προγόνων μας του 19ου και 18ου αιώνα, σχεδίου δημιουργίας ενός ελληνικού ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού κράτους.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Το 1989-91 σημειώνεται ταυτόχρονο και ιστορικά σπανιότατο απόγειο τριών «κύκλων»: α) ενός κύκλου γεωπολιτικής «μονοπολικής» ισχύος, γύρω από τις ΗΠΑ, με ελάχιστα προηγούμενα στην ιστορία, β) ενός κύκλου επικράτησης των αγορών και του χρήματος επί των κρατών, γ) ενός κύκλου ελάχιστης έως μηδενικής αμφισβήτησης της κρατούσης τάξεως, αμφισβήτησης που απετέλεσε σχεδόν μόνιμο χαρακτηριστικό όλης της ιστορίας του καπιταλισμού.
Παράλληλα όμως με την εμφάνιση ενός πρωτοφανούς έντασης «αυτοκρατορικού φαινομένου», «κυκλικού» παρ’ όλα αυτά στον χαρακτήρα του, έχουμε και ένα εξελικτικό στοιχείο, δηλαδή την τρομακτική έκρηξη της επιστημονικής και τεχνολογικής δύναμης του ανθρώπου, με ότι σημαίνει αυτό για την επιρροή στο ίδιο το DNA, τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τη χειραγώγηση κοινωνιών, τη μεταβολή του κλίματος και όλων τελικά των δεδομένων που καθόρισαν τους όρους και τις προϋποθέσεις ύπαρξης του ανθρώπινου γένους από τότε που εμφανίστηκε. Ο 21ος αιώνας είναι ίσως ο τελευταίος αιώνας του Ανθρώπου όπως τον ξέραμε.
2. Οι πόλεμοι αυτοί άρχισαν με το Αφγανιστάν το 2001 και συνεχίστηκαν με το Ιράκ το 2003, τον Λίβανο το 2006, τη Λιβύη το 2010 και τη Συρία και την Αίγυπτο τώρα, χωρίς να λογαριάσουμε τα αφρικανικά μέτωπα (όπως το Σουδάν ή το Μαλί). Στην πραγματικότητα, οφείλουμε μάλλον να αρχίσουμε το μέτρημα από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου στα 1991 και, βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γενικό «πεδίο δοκιμής» που υπήρξε επί δέκα χρόνια η διαμελισθείσα και καταστραφείσα Γιουγκοσλαβία. Τώρα, είναι νομίζουμε προφανές ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την εξέταση της ρητορείας που συνόδευσε αυτές τις επεμβάσεις (ανάγκη επιβολής της «δημοκρατίας», δήθεν ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής, απειλή ισλαμισμού κλπ.). Στην πραγματικότητα οι ιδέες αυτών των πολέμων έχουν παρουσιασθεί πολύ πριν πραγματοποιηθούν οι ίδιοι οι πόλεμοι, σε κείμενα του ισραηλινού Γινόν (δεκαετία του 1980), στις μελέτες των Περλ, Βούλφοβιτς και λοιπών νεοσυντηρητικών, υπό τη σκέπη του ίδιου του Νετανιάχου, στη δεκαετία του 1990, στη μελέτη για τον αμερικανικό 21ο αιώνα κλπ. Οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί ανακοίνωσαν εξάλλου έναν κατάλογο χωρών και καθεστώτων που ήθελαν να πλήξουν, αρχίζοντας από τη Μέση Ανατολή και φτάνοντας στην Κορέα. Στην πραγματικότητα, οι ιδέες αυτές δεν αντανακλούν παρά την εξέλιξη του πιο εξτρεμιστικού, ολοκληρωτικού ρεύματος μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό κατεστημένο, που είχε εκδηλωθεί ήδη επί Ψυχρού Πολέμου, σπρώχνοντας στη σύγκρουση με την ΕΣΣΔ, όπως εκφράστηκε γύρω από το περιοδικό Commentary.
3. ‘Ηδη το 2003, η προοπτική της εισβολής στο Ιράκ προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ευρώπης τότε, του «άξονα» Σιράκ-Σρέντερ-Πούτιν. Μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2003, ο τότε Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών Ντομινίκ ντε Βιλπέν, εξέφρασε τη συνείδηση της ανθρωπότητας, αντιτιθέμενος στα πολεμοχαρή σχέδια του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου. Την επαύριο αυτής της ομιλίας, η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο θεμελίωναν μια πλήρως ανεξάρτητη αμυντική δομή.
Αυτή όμως η πρώτη αντίδραση της ανθρωπότητας έμεινε χωρίς συνέχεια. Σιράκ και Σρέντερ τρόμαξαν από το ίδιο τους το θάρρος. Η Γαλλία, η Γερμανία και η Ρωσία απέτυχαν να αποτρέψουν αποτελεσματικά την εισβολή των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ κι όταν αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε νομιμοποίησαν την ίδια και την προκύψασα στρατιωτική κατοχή του Ιράκ και το καθεστώς που επέβαλε. Τα ευρωπαϊκά αμυντικά σχέδια ξαναγύρναγαν σύντομα στη ΝΑΤΟΪκή «στρούγκα». Ο Σιράκ πέρασε το υπόλοιπο της θητείας του μετανοώντας γονυκλινής ενώπιον της Ουάσιγκτον, ο Σρέντερ εγκατέλειψε την πολιτική αντίθεσης στις ΗΠΑ, η υποχωρητικότητα όμως του Γάλλου Προέδρου και του Γερμανού Καγκελλαρίου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αποθρασύνει έτι περαιτέρω τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Το ισραηλινό λόμπυ στη Γαλλία μάλιστα έκανε κανονική αεροπειρατεία στο ίδιο το κόμμα του Ντε Γκωλ προτού καταλάβει ολοκληρωτικά και το Και ντ’ Ορσέ – μετά την εκλογή του Σαρκοζί κι ακόμα περισσότερο των απερίγραπτων Ολάντ και Φαμπιούς, η χώρα του Ναπολέοντα και του Ταλλεϋράνδου, του Ντε Γκωλ και του Μιτεράν, γνωρίζει μια άνευ προηγουμένου ιστορική παρακμή και εκφράζεται από ανθρώπους σαν τον … Μπερνάρ Ανρί- Λεβί, αν όχι απευθείας τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου!
Konstantakopoulos.blogspot.com
Ηellenic Nexus, Oκτώβριος 2013
Το νέο, θεμελιώδες δεδομένο της διεθνούς κατάστασης, όπως διαμορφώνεται μετά τις συριακές περιπέτειες αυτού του καλοκαιριού, είναι η επιστροφή της Ρωσίας του Πούτιν στην παγκόσμια σκηνή, μετά από μια «έκλειψη» που, όχι μόνο βάσταξε ένα τέταρτο αιώνα, αλλά και παρολίγον να οδηγήσει στη διάλυση της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και την εξαφάνισή της από την παγκόσμια σκηνή.
Για πρώτη φορά μετά το 1989-91, μετά δηλαδή από την «κατάρρευση-αυτοκτονία» του «υπαρκτού σοσιαλισμού», της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ, εμφανίζεται τώρα ένα «αντίπαλο δέος» προς την «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», δηλαδή προς το σχέδιο μιας παγκόσμιας δικτατορίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των ΗΠΑ και των πιο σκοτεινών, ακραίων, αντιδραστικών δυνάμεων που παρήγαγε η ιστορία του ανθρωπίνου γένους, μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της εξουσίας των τραπεζών και της υπερδύναμης. (1)
Με την παρέμβασή του στο συριακό, ο Πούτιν πέτυχε τρία πράγματα:
- ανέκοψε, τουλάχιστο προσωρινά, την σειρά πολέμων, στη Μέση Ανατολή και επέκεινα, που προβλέπει το συνεχιζόμενο εδώ και πολλά χρόνια πρόγραμμα νεοσυντηρητικών και Νετανιάχου, πρόγραμμα που δεν είναι παρά μια γιγαντιαία επιχείρηση επαναποικιοποίησης της Μέσης Ανατολής, προθάλαμος με τη σειρά της, μιας επιχείρησης καθυπόταξης ή συντριβής Ρωσίας-Κίνας και επιβολής πλανητικής δικτατορίας (2)
- ανταποκρίθηκε στο βαθύ, ισχυρό αίτημα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, να υπάρξει αντίβαρο στον πλανητικό, όλο και λιγότερο «δημοκρατικό» (βλ. και τις εξελίξεις με τη στρατιωτική δικτατορία στην Αίγυπτο) ολοκληρωτισμό Δυτικών και Ισραηλινών. Ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν εξέφρασε με την παρέμβασή του στη Μέση Ανατολή τη συνείδηση της ανθρωπότητας (3)
- βοήθησε τη σχετικά πιο «δημοκρατική», πιο «εθνική» πτέρυγα (χρησιμοποιούμε τους όρους σχηματικά και όχι κατά κυριολεξία), εκπροσωπούμενη από τον Πρόεδρο Ομπάμα, τις ένοπλες δυνάμεις και την κοινή γνώμη στο εσωτερικό των ίδιων των ΗΠΑ εναντίον του, συσπειρωμένου πίσω από την πλειοψηφία της ηγεσίας του ισραηλινό λόμπυ στις ΗΠΑ (ιδίως AIPAC και Εθνική Εβραϊκή Επιτροπή) «κόμματος του πολέμου» - το λέμε γιατί δεν εκπροσωπεί κατ’ ανάγκην την πλειοψηφία των Εβραίων, στις ΗΠΑ ή διεθνώς
Επιπλέον, συνεχίζει να υφίσταται μια μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στην «αντιαυτοκρατορική», «αντιιμπεριαλιστική», «πολυπολική» ροπή του ρωσικού καθεστώτος και την νεοκαπιταλιστική φύση του, την κοινωνική (ταξική) του διάρθρωση και την ιδεολογία του.
Με αυτές τις δύο επιφυλάξεις, τα όσα ήδη συνέβησαν δεν παύουν να σηματοδοτούν μια μείζονα μεταβολή της διεθνούς κατάστασης και μια ριζική βελτίωση των όρων υπό τους οποίους δρουν μικρές χώρες και λαοί, ιδίως η Ελλάδα και η Κύπρος που, εκτός του ότι βρίσκονται στην τομή της περιοχής δράσης του «γεωπολιτικού» (μέση Ανατολή) και του «οικονομικού αναθεωρητισμού» (Ευρώπη), έχουν απελπιστική ανάγκη συμμάχων για να αντιμετωπίσουν την σοβαρότατη επίθεση εναντίον τους.
Η Ρωσία είναι μείζων εν δυνάμει σύμμαχος της Ελλάδας και την Κύπρου. Και γι’ αυτό ακριβώς, Δυτικοί (Αμερικανοί και ‘Αγγλοι) και Ισραηλινοί έχουν λυσσάξει να διακόψουν κάθε αξιοσημείωτη σχέση μεταξύ Λευκωσίας και Μόσχας, Αθήνας και Μόσχας.
Δυστυχώς βέβαια, ο οικονομικός και πολιτικός πόλεμος κατά του ελληνικού έθνους, κατά της Ελλάδας και της Κύπρου είναι ένας πόλεμος μονομερής. Οι ελλαδικές και κυπριακές «ελίτ» έχουν προσχωρήσει στον αντίπαλο, λειτουργούν ως δυνάμεις υποδούλωσης και αυτοκαταστροφής του ελληνισμού δια των Μνημονίων και Δανειακών, αλλά και ενός νέου σχεδίου Ανάν που ετοιμάζεται για την Κύπρο. Ο ελληνικός λαός τελεί υπό συνθήκες σύγχυσης και απελπισίας, στην Ελλάδα έχει εξοικειωθεί με τη διαδικασία καταστροφής της χώρας, ελπίζοντας ότι δεν θα συμβεί στο τέλος το μεγάλο κραχ, στην Κύπρο τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μη αντιλαμβανόμενο καν τι συμβαίνει, τελεί σε συνθήκες, φοβούμεθα, πλήρους αποβλάκωσης και σύγχυσης, ως αποτέλεσμα του τρομερού σοκ του Μαρτίου.
Για να περιγράψουμε τη θεμελιώδη σημερινή ψυχολογία του ελληνικού λαού και, εν μέρει, των ηγεσιών του, ακόμα περισσότερο των Ελληνοκυπρίων, υποκείμενων και στον ταυτόχρονο τρόμο από τη διάλυση της πολύ ισχυρότερης από το δικό τους μικρό και απειλούμενο κράτος, «μητέρας-πατρίδας», νομίζω πως είναι εξαιρετικά χρήσιμη η περιγραφή των ναζιστικών μεθόδων ανάκρισης από τον δημοφιλή σοβιετικό συγγραφέα Γιούλιαν Σεμιόνωφ:
“Η φοβερή μηχανή της Γκεστάπο λειτουργούσε με βάση μια απλή αρχή: Ακόμα και στο χείλος του χαμού ο άνθρωπος ελπίζει σε μια αίσια έκβαση. Ο Χάιντριχ (Νο 2 στην ιεραρχία των Ες-Ες, μετά τον Χίμλερ, σ.σ.), είπε κάποτε στους γύρω του: «Συμβουλεύω τον καθένα από σας να επισκεφθεί τα τμήματα των κλινικών μας όπου βρίσκονται άρρωστοι με καρκίνο. Θα προσέξετε ένα ενδιαφέρον φαινόμενο «απώθησης», όταν ο άρρωστος δεν θέλει ή μάλλον δεν μπορεί να εκτιμήσει αντικειμενικά την κατάστασή του…Ο δικός μας κρατούμενος εγκληματίας είναι ακριβώς σαν τον άρρωστο με καρκίνο. ‘Οσο περισσότερο τον παιδεύετε τόσο πιο εύκολα θα τον λυγίσετε, γιατί θα ζει με την αυταπάτη της απελευθέρωσης»”
(«Διατάσσεσαι να επιζήσεις», Αθήνα, 1986, «Σύγχρονη Εποχή», δεύτερη έκδοση, σελ 96, η υπογράμμιση δική μας)
Στις συνθήκες αυτές, το σημερινό ελληνικό ζήτημα τείνει να γίνει ένα μεταμοντέρνο «1974 από την ανάποδη» που εξελίσσεται σε «1821 από την ανάποδη» (ειδικά για την Κύπρο «1955 από την ανάποδη»), μια κατάλυση δηλαδή του σχεδίου των προγόνων μας του 19ου και 18ου αιώνα, σχεδίου δημιουργίας ενός ελληνικού ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού κράτους.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Το 1989-91 σημειώνεται ταυτόχρονο και ιστορικά σπανιότατο απόγειο τριών «κύκλων»: α) ενός κύκλου γεωπολιτικής «μονοπολικής» ισχύος, γύρω από τις ΗΠΑ, με ελάχιστα προηγούμενα στην ιστορία, β) ενός κύκλου επικράτησης των αγορών και του χρήματος επί των κρατών, γ) ενός κύκλου ελάχιστης έως μηδενικής αμφισβήτησης της κρατούσης τάξεως, αμφισβήτησης που απετέλεσε σχεδόν μόνιμο χαρακτηριστικό όλης της ιστορίας του καπιταλισμού.
Παράλληλα όμως με την εμφάνιση ενός πρωτοφανούς έντασης «αυτοκρατορικού φαινομένου», «κυκλικού» παρ’ όλα αυτά στον χαρακτήρα του, έχουμε και ένα εξελικτικό στοιχείο, δηλαδή την τρομακτική έκρηξη της επιστημονικής και τεχνολογικής δύναμης του ανθρώπου, με ότι σημαίνει αυτό για την επιρροή στο ίδιο το DNA, τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τη χειραγώγηση κοινωνιών, τη μεταβολή του κλίματος και όλων τελικά των δεδομένων που καθόρισαν τους όρους και τις προϋποθέσεις ύπαρξης του ανθρώπινου γένους από τότε που εμφανίστηκε. Ο 21ος αιώνας είναι ίσως ο τελευταίος αιώνας του Ανθρώπου όπως τον ξέραμε.
2. Οι πόλεμοι αυτοί άρχισαν με το Αφγανιστάν το 2001 και συνεχίστηκαν με το Ιράκ το 2003, τον Λίβανο το 2006, τη Λιβύη το 2010 και τη Συρία και την Αίγυπτο τώρα, χωρίς να λογαριάσουμε τα αφρικανικά μέτωπα (όπως το Σουδάν ή το Μαλί). Στην πραγματικότητα, οφείλουμε μάλλον να αρχίσουμε το μέτρημα από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου στα 1991 και, βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γενικό «πεδίο δοκιμής» που υπήρξε επί δέκα χρόνια η διαμελισθείσα και καταστραφείσα Γιουγκοσλαβία. Τώρα, είναι νομίζουμε προφανές ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την εξέταση της ρητορείας που συνόδευσε αυτές τις επεμβάσεις (ανάγκη επιβολής της «δημοκρατίας», δήθεν ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής, απειλή ισλαμισμού κλπ.). Στην πραγματικότητα οι ιδέες αυτών των πολέμων έχουν παρουσιασθεί πολύ πριν πραγματοποιηθούν οι ίδιοι οι πόλεμοι, σε κείμενα του ισραηλινού Γινόν (δεκαετία του 1980), στις μελέτες των Περλ, Βούλφοβιτς και λοιπών νεοσυντηρητικών, υπό τη σκέπη του ίδιου του Νετανιάχου, στη δεκαετία του 1990, στη μελέτη για τον αμερικανικό 21ο αιώνα κλπ. Οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί ανακοίνωσαν εξάλλου έναν κατάλογο χωρών και καθεστώτων που ήθελαν να πλήξουν, αρχίζοντας από τη Μέση Ανατολή και φτάνοντας στην Κορέα. Στην πραγματικότητα, οι ιδέες αυτές δεν αντανακλούν παρά την εξέλιξη του πιο εξτρεμιστικού, ολοκληρωτικού ρεύματος μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό κατεστημένο, που είχε εκδηλωθεί ήδη επί Ψυχρού Πολέμου, σπρώχνοντας στη σύγκρουση με την ΕΣΣΔ, όπως εκφράστηκε γύρω από το περιοδικό Commentary.
3. ‘Ηδη το 2003, η προοπτική της εισβολής στο Ιράκ προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ευρώπης τότε, του «άξονα» Σιράκ-Σρέντερ-Πούτιν. Μιλώντας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2003, ο τότε Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών Ντομινίκ ντε Βιλπέν, εξέφρασε τη συνείδηση της ανθρωπότητας, αντιτιθέμενος στα πολεμοχαρή σχέδια του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου. Την επαύριο αυτής της ομιλίας, η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο θεμελίωναν μια πλήρως ανεξάρτητη αμυντική δομή.
Αυτή όμως η πρώτη αντίδραση της ανθρωπότητας έμεινε χωρίς συνέχεια. Σιράκ και Σρέντερ τρόμαξαν από το ίδιο τους το θάρρος. Η Γαλλία, η Γερμανία και η Ρωσία απέτυχαν να αποτρέψουν αποτελεσματικά την εισβολή των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ κι όταν αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε νομιμοποίησαν την ίδια και την προκύψασα στρατιωτική κατοχή του Ιράκ και το καθεστώς που επέβαλε. Τα ευρωπαϊκά αμυντικά σχέδια ξαναγύρναγαν σύντομα στη ΝΑΤΟΪκή «στρούγκα». Ο Σιράκ πέρασε το υπόλοιπο της θητείας του μετανοώντας γονυκλινής ενώπιον της Ουάσιγκτον, ο Σρέντερ εγκατέλειψε την πολιτική αντίθεσης στις ΗΠΑ, η υποχωρητικότητα όμως του Γάλλου Προέδρου και του Γερμανού Καγκελλαρίου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αποθρασύνει έτι περαιτέρω τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Το ισραηλινό λόμπυ στη Γαλλία μάλιστα έκανε κανονική αεροπειρατεία στο ίδιο το κόμμα του Ντε Γκωλ προτού καταλάβει ολοκληρωτικά και το Και ντ’ Ορσέ – μετά την εκλογή του Σαρκοζί κι ακόμα περισσότερο των απερίγραπτων Ολάντ και Φαμπιούς, η χώρα του Ναπολέοντα και του Ταλλεϋράνδου, του Ντε Γκωλ και του Μιτεράν, γνωρίζει μια άνευ προηγουμένου ιστορική παρακμή και εκφράζεται από ανθρώπους σαν τον … Μπερνάρ Ανρί- Λεβί, αν όχι απευθείας τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου!
Konstantakopoulos.blogspot.com
Ηellenic Nexus, Oκτώβριος 2013
Πηγή: http://www.logiosermis.net/2013/10/back-to-russia.html#ixzz2iBRnkFpy
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου