Κάτσε, να δεις τι έρχεται…

Ζούμε ημέρες σουρεαλιστικής τραγωδίας. Οι αιώνες συμπτύχθηκαν και ήρθαν οι μεγάλοι Τραγικοί να συναντηθούν με τον Αντρέ Μπρετόν και την παρέα του. Θαρρείς, κάθονται τώρα μαζί στο καφέ Βολταίρ. Από κοντά, ο Δάντης, ο Κάφκα και πολλοί άλλοι. Πιο κει, παλαιός θαμώνας του καταστήματος ο Λένιν, τους παρακολουθεί σαστισμένος να ρουφούν το καφεδάκι τους, και να γράφουν έργα από κοινού. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στις σημειώσεις τους, και διαβάζω:

Στο προηγούμενο επεισόδιο, ο Σαμαράς είχε εξαφανίσει το έλλειμμα, εμφανίζοντας στη θέση του πρωτογενές πλεόνασμα. Η Τρόικα όμως που, όπως έλεγαν, είχε χάψει, τελικά μετάνιωσε, και δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Με αποτέλεσμα, απ’ ό,τι μας προειδοποιεί επί λέξει ο Στουρνάρας, να μας περιμένει κόλαση μέχρι τον Ιούνιο. Έτσι, ο Σαμαράς ετοιμάζεται παρακάτω να μας δείξει ότι θα βάλει το πιστόλι με τα καρφιά στον κρόταφο και θα πατήσει τη σκανδάλη. Όπου να ‘ναι, θα πεταχθεί όρθιος ο Γιούρι Γκέλερ, φωνάζοντας: Don’t do it, Antonis! (βλ. video)

Την ίδια ώρα, στο χορό των όσων έχουν κληθεί να αποκηρύξουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, προστίθεται ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Έκανε μάλιστα ο Παναγιώτατος ένα βήμα παραπάνω: Συνέστησε υπομονή. Προσοχή! Όχι εγκαρτέρηση… Υπομονή! Γνωρίζει Ελληνικά, και αντιλαμβάνεται τη διαφορά. Δεν ζητάει καν καρτερικότητα· να στήσουμε, ας πούμε, κάποιο καρτέρι, και να περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή. Όχι. Ζητάει να υπομείνουμε. Να πέφτουν οι ξυλιές και να είμαστε φρόνιμοι. Να μην υπάρχει καμιά αντίδραση. Ένας λαός σε πάνδημη λωβοτομή.

Στο μεταξύ, το καθεστώς έχει ήδη επιστρατεύσει τον Καβάφη· στα τρόλεϊ, να μας αποτρέπει από τη βία, με την ευγενική χορηγία (;) του Ιδρύματος Ωνάση. Παραπέρα, ο Ιερώνυμος στο Μέγαρο Μουσικής, καταδικάζει και αυτός τις αντιδράσεις, ενώ, εσπευσμένα στους ναούς της Βόρειας Ελλάδας, όπως είπαμε, ο Βαρθολομαίος κυρήσσει τη δουλικότητα. Να δω ποια άλλη εφεδρεία απομένει να ανταποκριθεί στο καφκικό αυτό κάλεσμα…

Για να έχει σημάνει τέτοιο προσκλητήριο, και δίχως να ξέρεις, τρομάζεις στην ιδέα του τι μας επιφυλάσσουν για το επόμενο κεφάλαιο. Πάλι θ’ αφήσουμε άφωνη την Ανθρωπότητα. Η τραγωδία μας θα ξεπεράσει και το σουρεαλισμό. Δυστυχώς, και την κόλαση του Δάντη.

Sotos