ΤΑ 20 ΔΙΣ, ΟΙ ΔΙΑΡΡΟΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ
Από τον Θανάση Μαυρίδη
Ένα από τα πρώτα πράγματα που κάνουν εντύπωση στους επισκέπτες από τον Βορρά είναι το μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης και τα μπαλκόνια στα διαμερίσματα. Κι έτσι ήρθαν τα χαράτσια. Το αμέσως επόμενο που εντυπωσίασε τους δανειστές μας ήταν οι ελληνικές επενδύσεις στα Βαλκάνια. Τώρα ξέρετε γιατί «ανακάλυψαν» πριν λίγο καιρό ότι οι ελληνικές τράπεζες χρειάζονται είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ!
Είναι πολύ απλό. Τα είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ ήταν σχεδόν αδύνατον να τα βρουν οι ελληνικές τράπεζες. Για να καταλάβουμε τα μεγέθη, το μεγαλύτερο τραπεζικό deal είναι σήμερα αυτό της Deutsche Bank, η οποία αναζητά οκτώ δισεκατομμύρια ευρώ. Από τα οκτώ στα είκοσι υπάρχει μία απόσταση, η οποία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν πρόκειται για ελληνική και όχι για γερμανική ή ολλανδική τράπεζα.
Και τι θα συνέβαινε τότε; Οι τράπεζες θα αναγκαζόντουσαν να πουλήσουν περιουσιακά τους στοιχεία στο εξωτερικό. Κι ο λόγος δεν γίνεται τόσο για την Finansbank, αλλά για τα μερίδια αγοράς που έχουν οι τράπεζες σε χώρες των Βαλκανίων. Το να έχει κανείς στην αγορά της Βουλγαρίας μερίδιο αγοράς 80% στα κουλούρια Θεσσαλονίκης είναι ένα εντυπωσιακό στοιχείο, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι όσοι το ακούσουν θα πέσουν κάτω από την καρέκλα τους. Αν όμως στην ίδια αγορά έχει κάποιος το 50% της τραπεζικής αγοράς, θα υπάρξουν αρκετοί που θα θελήσουν να κάτσουν σε μία καρέκλα να διαπραγματευτούν με αυτόν τον κάποιο.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν ακόμη κάτσουν καλά - καλά στις δικές τους θέσεις οι υπάλληλοι της τρόικας, έθεσαν το θέμα της πώλησης των περιουσιακών στοιχείων των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό. Πριν καλά – καλά κατανοήσουν τι ακριβώς συνέβαινε. Λες κι εκτελούσαν μία αποστολή υψηλής σημασίας.
Πριν λίγο καιρό, λοιπόν, μας έβαλαν και πάλι δύσκολα. Στα ξαφνικά «ανακάλυψαν» ότι οι ανάγκες των ελληνικών τραπεζών ήταν κοντά στα είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ, όταν οι ίδιοι «παράγοντες» είχαν συμφωνήσει σε χαμηλότερα νούμερα λίγες εβδομάδες νωρίτερα.
Ήταν σαφές ότι μία διαπραγμάτευση βρισκότανε σε εξέλιξη. Από την μία πλευρά η τρόικα και από την άλλη η Τράπεζα της Ελλάδας. Και στη διάρκεια αυτής της διαπραγμάτευσης κάποιος έσπευσε να διαρρεύσει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης την αξίωση των είκοσι δισεκατομμυρίων ευρώ. Τι νόμιζε άραγε; Ότι θα έκανε «αντιπολίτευση» στον κ. Προβόπουλο. Ή ότι θα γινότανε πιο τροϊκανός από την τρόικα; Η ζημιά, πάντως, δεν έγινε!
Τι μας ενδιαφέρει εμάς τι θα συμβεί με τις ελληνικές τράπεζες; Αν μιλάμε για την περιουσία των πέντε - έξι ισχυρών τραπεζιτών, δεν μας πέφτει λόγος. Και όποιος έχει απορίες για το πώς οι τράπεζες έφτασαν στο ναδίρ και οι ίδιοι κράτησαν τις θέσεις τους, ας τις διατυπώσει προς τον κ. Αλογοσκούφη και τους μετέπειτα υπουργούς Οικονομίας και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους. Αν μιλάμε, όμως, για τις καταθέσεις των Ελλήνων και για την πολιτική δύναμη που δίνει στην Ελλάδα η παρουσία των κρατικών σήμερα ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια, τότε οι τράπεζες μας ενδιαφέρουν και μάλιστα πολύ! Ποιος αποφάσισε, λοιπόν, να παίξει για άλλη μία φορά με την φωτιά;
Τα επόμενα stress test θα βγάλουν ένα λογαριασμό. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς θα γράφει αυτός ο λογαριασμός. Διότι και πάλι θα υπάρξει διαπραγμάτευση. Θα είναι της τάξης των τριών δισεκατομμυρίων ευρώ ή των δέκα; Στη δεύτερη περίπτωση ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι οι τράπεζες δεν θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν εύκολα ένα τόσο μεγάλο ποσό και μάλιστα για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες. Κι έτσι ανοίγει ο δρόμος για τις περίφημες πωλήσεις των περιουσιακών τους στοιχείων στο εξωτερικό. Για να γνωρίζει ο καθένας μας και ποια είναι η θέση του σε αυτή την Ευρώπη...
Σημειώστε ότι υπάρχει ταυτόχρονα και το αίτημα της ελάφρυνσης του χρέους. Δεν μπορούμε να τα πάρουμε κι όλα! Οπότε, ένας καλός τρόπος για να πιέσουν ακόμη περισσότεροι οι φίλοι μας οι Γερμανοί είναι να μας «θυμίσουν» πόσα χρήματα μπορεί να χρειάζονται οι τράπεζές μας. Για να διευκολυνθεί η δουλειά τους φυσικό είναι να θέλουν να ελέγχουν και εκείνα τα πόστα που σήμερα δεν βρίσκονται υπό την δική τους εποπτεία. Για να μας θυμίζουν, όταν χρειάζεται, ποιος είναι επιτέλους το αφεντικό σε αυτή την Ένωση και ποιος πραγματικά κυβερνάει αυτή τη χώρα.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Είναι πολύ απλό. Τα είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ ήταν σχεδόν αδύνατον να τα βρουν οι ελληνικές τράπεζες. Για να καταλάβουμε τα μεγέθη, το μεγαλύτερο τραπεζικό deal είναι σήμερα αυτό της Deutsche Bank, η οποία αναζητά οκτώ δισεκατομμύρια ευρώ. Από τα οκτώ στα είκοσι υπάρχει μία απόσταση, η οποία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν πρόκειται για ελληνική και όχι για γερμανική ή ολλανδική τράπεζα.
Και τι θα συνέβαινε τότε; Οι τράπεζες θα αναγκαζόντουσαν να πουλήσουν περιουσιακά τους στοιχεία στο εξωτερικό. Κι ο λόγος δεν γίνεται τόσο για την Finansbank, αλλά για τα μερίδια αγοράς που έχουν οι τράπεζες σε χώρες των Βαλκανίων. Το να έχει κανείς στην αγορά της Βουλγαρίας μερίδιο αγοράς 80% στα κουλούρια Θεσσαλονίκης είναι ένα εντυπωσιακό στοιχείο, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι όσοι το ακούσουν θα πέσουν κάτω από την καρέκλα τους. Αν όμως στην ίδια αγορά έχει κάποιος το 50% της τραπεζικής αγοράς, θα υπάρξουν αρκετοί που θα θελήσουν να κάτσουν σε μία καρέκλα να διαπραγματευτούν με αυτόν τον κάποιο.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν ακόμη κάτσουν καλά - καλά στις δικές τους θέσεις οι υπάλληλοι της τρόικας, έθεσαν το θέμα της πώλησης των περιουσιακών στοιχείων των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό. Πριν καλά – καλά κατανοήσουν τι ακριβώς συνέβαινε. Λες κι εκτελούσαν μία αποστολή υψηλής σημασίας.
Πριν λίγο καιρό, λοιπόν, μας έβαλαν και πάλι δύσκολα. Στα ξαφνικά «ανακάλυψαν» ότι οι ανάγκες των ελληνικών τραπεζών ήταν κοντά στα είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ, όταν οι ίδιοι «παράγοντες» είχαν συμφωνήσει σε χαμηλότερα νούμερα λίγες εβδομάδες νωρίτερα.
Ήταν σαφές ότι μία διαπραγμάτευση βρισκότανε σε εξέλιξη. Από την μία πλευρά η τρόικα και από την άλλη η Τράπεζα της Ελλάδας. Και στη διάρκεια αυτής της διαπραγμάτευσης κάποιος έσπευσε να διαρρεύσει στα διεθνή μέσα ενημέρωσης την αξίωση των είκοσι δισεκατομμυρίων ευρώ. Τι νόμιζε άραγε; Ότι θα έκανε «αντιπολίτευση» στον κ. Προβόπουλο. Ή ότι θα γινότανε πιο τροϊκανός από την τρόικα; Η ζημιά, πάντως, δεν έγινε!
Τι μας ενδιαφέρει εμάς τι θα συμβεί με τις ελληνικές τράπεζες; Αν μιλάμε για την περιουσία των πέντε - έξι ισχυρών τραπεζιτών, δεν μας πέφτει λόγος. Και όποιος έχει απορίες για το πώς οι τράπεζες έφτασαν στο ναδίρ και οι ίδιοι κράτησαν τις θέσεις τους, ας τις διατυπώσει προς τον κ. Αλογοσκούφη και τους μετέπειτα υπουργούς Οικονομίας και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους. Αν μιλάμε, όμως, για τις καταθέσεις των Ελλήνων και για την πολιτική δύναμη που δίνει στην Ελλάδα η παρουσία των κρατικών σήμερα ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια, τότε οι τράπεζες μας ενδιαφέρουν και μάλιστα πολύ! Ποιος αποφάσισε, λοιπόν, να παίξει για άλλη μία φορά με την φωτιά;
Τα επόμενα stress test θα βγάλουν ένα λογαριασμό. Το ερώτημα είναι τι ακριβώς θα γράφει αυτός ο λογαριασμός. Διότι και πάλι θα υπάρξει διαπραγμάτευση. Θα είναι της τάξης των τριών δισεκατομμυρίων ευρώ ή των δέκα; Στη δεύτερη περίπτωση ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι οι τράπεζες δεν θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν εύκολα ένα τόσο μεγάλο ποσό και μάλιστα για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες. Κι έτσι ανοίγει ο δρόμος για τις περίφημες πωλήσεις των περιουσιακών τους στοιχείων στο εξωτερικό. Για να γνωρίζει ο καθένας μας και ποια είναι η θέση του σε αυτή την Ευρώπη...
Σημειώστε ότι υπάρχει ταυτόχρονα και το αίτημα της ελάφρυνσης του χρέους. Δεν μπορούμε να τα πάρουμε κι όλα! Οπότε, ένας καλός τρόπος για να πιέσουν ακόμη περισσότεροι οι φίλοι μας οι Γερμανοί είναι να μας «θυμίσουν» πόσα χρήματα μπορεί να χρειάζονται οι τράπεζές μας. Για να διευκολυνθεί η δουλειά τους φυσικό είναι να θέλουν να ελέγχουν και εκείνα τα πόστα που σήμερα δεν βρίσκονται υπό την δική τους εποπτεία. Για να μας θυμίζουν, όταν χρειάζεται, ποιος είναι επιτέλους το αφεντικό σε αυτή την Ένωση και ποιος πραγματικά κυβερνάει αυτή τη χώρα.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου