Το κατοχικο καθεστώς σε πανικό παρασύρει τη χώρα σε ανεξέλεγκτες εξελίξεις.

Αυτό που φοβόμαστε όλοι από την αρχή που ξεκίνησε το σόου των συλλήψεων και βλέποντας τις, στα όρια της λογικής - πέραν της νομιμότητας - ενέργειες της κυβέρνησης, γίνεται πραγματικότητα.

Τα πρωτοπαλίκαρα της Χ.Α. ελεύθερα και καμαρωτά!

Που είναι το «δεμένο» κατηγορητήριο; Πουθενά. Φαίνεται ότι οι φανφαρόνοι της κυβέρνησης Σαμαρά έχουν καβαλήσει μεγάλο καλάμι. Πιστεύουν ότι επειδή ελέγχουν τους μηχανισμούς μπορούν να παίζουν με τους θεσμούς. Εκθέτουν την, ήδη σφόδρα εκτεθειμένη στα μάτια της κοινωνίας, δικαιοσύνη, με τη λογική και τη παλιά δοκιμασμένη πρακτική, από τα πέτρινα εμφυλιοπολεμικά χρόνια, ότι όποιον δεν μας γουστάρει, τον τυλίγουμε σε μια κόλλα χαρτί και καθαρίσαμε εισπράττοντας τα «ωσαννά» των αφελών.

Με παρέμβαση Δένδια και όχι αυτοβούλως κινήθηκαν οι δικαστές. Γρήγορα και επιφανειακά. Μόνο για να κερδηθούν οι εντυπώσεις. Καμιά ουσιαστική έρευνα σε βάθος.

Μια τέτοια συστηματική έρευνα θα κατέληγε βεβαίως σε αυτό που γνωρίζουμε όλοι. Στην αποκάλυψη του βαθέως κράτους και τις σχέσεις του με το παρακράτος. Στο να έλθουν στην επιφάνεια οι υπόγειες διαδρομές της εξουσίας με τον υπόκοσμο και τις σχέσεις του τελευταίου με τμήμα της επιχειρηματικής ελίτ και των διαπλεκομένων στηριγμάτων του καθεστώτος.

Δεν ήταν όμως αυτός ο σκοπός.

Η, κατόπιν εντολής, στυγερή δολοφονία του Παύλου Φύσσα δημιούργησε τις συνθήκες για το μεγάλο «ξέπλυμα». Ξέπλυμα του ίδιου του κράτους και των μηχανισμών του. Ξέπλυμα του καθεστώτος για να παρουσιάζεται με τη μορφή του «δημοκρατικού» τόξου και του εγγυητή της ομαλότητας και της νομιμότητας. Ξέπλυμα, τέλος, της ίδιας της εγκληματικής οργάνωσης για να χρησιμοποιηθεί σε δεύτερο χρόνο κατά τα συμφέροντα του καθεστώτος.

Αλλά ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Μπροστά στις συνεχείς αποτυχίες και τη σταδιακή απομόνωση του καθεστώτος από ολοένα και ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας, επιχειρήθηκε μια φυγή προς τα εμπρός. Αλλά η επιχείρηση εξελίσσεται τόσο χονδροκομμένα και πρόχειρα, που ήδη καταρρέει.

Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Το καθεστώς παρουσιαζόμενο πιο σαθρό από ποτέ, αδυνατεί να «κάψει» ακόμα και τις εφεδρείες του για να κερδίσει χρόνο.

Και γίνεται επικίνδυνο.

Οι λεονταρισμοί του γνωστού Φαήλου περί των «βραχιολιών» που περιμένουν τους αριστερούς, ακολουθούνται από επίσημες δηλώσεις του Σαμαρά στην Αμερική, που επαναφέρει την θεωρία των δύο άκρων, δείχνοντας ως άκρο, που τώρα πλέον πρέπει να αντιμετωπισθεί, αυτούς που αντιτίθενται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι σκοποί της επιχείρησης αποπροσανατολισμού αποκαλύπτονται με τον πιο κραυγαλέο τρόπο. Οι πραγματικοί στόχοι της όλης επιχείρησης δεν είναι άλλοι από το να διωχθεί ο οποιοσδήποτε αντιδρά στις πολιτικές εκποίησης της χώρας και ανδραποδισμού του λαού από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη. Τελικά στόχος είναι η ίδια η Αριστερά, ή τουλάχιστον, όσα τμήματά της, αντιδρούν και δεν ενσωματώνονται.

Το περίφημο «αντιφασιστικό» μέτωπο, έχοντας επικεντρώσει την προσπάθειά του αποκλειστικά σχεδόν στην αντίθεσή του απέναντι στην Χ.Α. δείχνει παραζαλισμένο. Φτάνοντας στο σημείο, πλευρές του, να θεωρήσουν την κυβέρνηση και τους συν αυτής, συμμάχους και ήταν έτοιμοι να τους θέσουν επικεφαλής του αντιφασιστικού αγώνα, παραγνωρίζοντας ότι ο πραγματικός φασισμός πηγάζει από το ίδιο το καθεστώς κατοχής που επιβλήθηκε στη χώρα. Τώρα τι έχουν να πουν;

Εμείς επιμένουμε στη μόνη ρεαλιστική γραμμή, που έχουμε χαράξει από την αρχή και καθημερινά δικαιώνεται. Απέναντι στο λεγόμενο «δημοκρατικό» ή «συνταγματικό» τόξο και τις παραφυάδες του, που μέσα από τον εκφασισμού της ζωής μας, αποτελεί την κύρια απειλή εναντίον της χώρας και του λαού μας, αντιτάσσουμε την ανάγκη της πιο πλατιάς συμμαχίας όλων των πραγματικά αντιφασιστικών και δημοκρατικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας, πέραν από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις.

Η κατάσταση βιάζει και όλοι πρέπει να πάρουν τις οριστικές τους αποφάσεις. Απέναντι στον εκφασισμό, τον διχασμό και την διάλυση, να αντιτάξουμε τη δική μας προοπτική και με τον κοινό μας αγώνα να ανατρέψουμε εδώ και τώρα την κυβέρνηση, ως πρώτο βήμα για την συνολική ανατροπή του καθεστώτος δεσμεύσεων που έχει επιβάλει η τρόικα, οι δανειστές και οι εγχώριοι υπαλληλίσκοι τους.Του Όθωνα Κουμαρέλλα