Τι είναι το «κόμμα του τσαγιού» που θέλει να εξαφανίσει τον Ομπάμα και απειλεί με κατάρρευση την παγκόσμια οικονομία
«ΗΠΑ, κάτι περισσότερο από μία χώρα», διατρανώνει ένα δημοφιλές πατριωτικό σύνθημα των συντηρητικών Αμερικανών: «America – More than a country». Και πράγματι, οι ΗΠΑ ήταν, είναι και θα είναι κάτι περισσότερο από μία απλή χώρα: είναι πολλές χώρες, όλες εκείνες που παίρνει «στο λαιμό» της κάθε φορά που στο εσωτερικό της ξεσπά κάποια κρίση, πάντα οικονομική, ακόμη κι όταν φέρει τον μανδύα της «απειλούμενης ασφάλειας». «Έχουμε την υποχρέωση να σταθούμε στο πλευρό της συμμάχου μας, Βορείου Κορέας»!!! Τάδε έφη, σε παναμερικανικό δίκτυο, η Σάρα Πέιλιν, πρώην κυβερνήτης της Αλάσκας και υποψήφια αντιπρόεδρος των ΗΠΑ με το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα του Γκλεν Μπεκ στις 24/11/10, προκαλώντας ποικίλα σχόλια για τις γνώσεις της πάνω σε ζητήματα διεθνών σχέσεων. Η Σάρα Πέιλιν, αυτοαποκαλούμενη και «μαμά αρκούδα», αποτελεί αυτή τη στιγμή το πιο γνωστό δημόσιο πρόσωπο του ιδιότυπου «κινήματος του τσαγιού» (tea party), μιας παράξενης ομάδας που προέρχεται από την καρδιά του σκότους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Η ταυτότητά του
Δύο φαίνεται πως είναι οι λόγοι δημιουργίας του, η εκλογή του Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα (ενός μιγά από το Δημοκρατικό Κόμμα, του οποίου το όνομα δεν μπορείς καλά καλά να προφέρεις, κατά τα μέλη του τσαγιού) στον Λευκό Οίκο και η οικονομική κρίση και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Ο τρόπος που η κυβέρνηση Ομπάμα επιχείρησε να αντιμετωπίσει την κρίση, με ενίσχυση του κρατικού παρεμβατισμού και το επαίσχυντο για το κόμμα του τσαγιού νομοσχέδιο για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εκτίναξε το κίνημα στην κεντρική πολιτική σκηνή και το κατέστησε βαλβίδα εκτόνωσης θυμού για κάθε πικραμένο κατά του ομοσπονδιακού κράτους.
Κατά κάποιους Αμερικανούς πολιτικούς σχολιαστές, το κόμμα του τσαγιού δεν αποτελεί καν κίνημα, αλλά είναι ένα εργαλείο πίεσης προς κάθε κατεύθυνση και ένας μηχανισμός πολιτικού μάρκετινγκ των W.A.S.P, δηλαδή των λευκών Αγγλοσαξόνων προτεσταντών που ανέκαθεν αντιπροσώπευε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Το παράξενο είναι ότι οι κύριοι εκπρόσωποι του τσαγιού είναι λευκές γυναίκες, ενώ η πιο δεξιά τάση των Ρεπουμπλικάνων αποτελούνταν πάντα από λευκούς άντρες. Ένα άλλο παράδοξο είναι το ότι ενώ ομάδες όπως αυτή του τσαγιού υπήρχαν και στο παρελθόν στις ΗΠΑ, αλλά ήταν απομονωμένες σε δυσπρόσιτα μέρη, χωρίς πολλά πάρε δώσε με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και με περιορισμένη δημοτικότητα, αυτή η ομάδα ξεπερνά τα όρια των γνωστών «τρελών» και έχει απίστευτη δημοτικότητα σε σχέση με το τι θέσεις εκπροσωπεί. Ας δούμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές για το ύφος και ήθος που πρεσβεύουν:
• Oι χώρες της Μέσης Ανατολής κατοικούνται από δασύτριχους μουσουλμάνους βάρβαρους. Πρέπει να εισβάλουμε εκεί και να τους εκχριστιανίσουμε με το ζόρι. Ανν Κούλτερ.
• Ο αυνανισμός αποτελεί μοιχεία στη χειρότερη μορφή της και βλάπτει σοβαρότατα την υγεία. Κριστίν Ο' Ντόνελ.
• Ο βασικός μισθός δεν πρέπει να αυξηθεί, επ' ουδενί λόγο, ούτε ένα σεντς. Επίσης, πρέπει να καταργηθεί η κοινωνική ασφάλιση και οι κάθε είδους αποζημιώσεις στους εργαζόμενους. Σάρον Ανγκλ.
• Το υπουργείο Παιδείας είναι ένας τελείως άχρηστος θεσμός και πρέπει να κλείσει το συντομότερο δυνατόν. Σάρον Ανγκλ.
• Το διοξείδιο του άνθρακα είναι ένα αβλαβές αέριο. Μισέλ Μπάχμαν.
• Οι αμβλώσεις είναι καταδικαστέα αμαρτία ακόμα και για τις εγκυμοσύνες μετά από βιασμούς γιατί ο Θεός έχει ένα σχέδιο για όλους. Σάρον Ανγκλ.
• Οι γυναίκες οφείλουν να υποτάσσονται γλυκά στους άντρες και να υποχωρούν πάντα σε κάθε διαφωνία του ζευγαριού. Κριστίν Ο' Ντόνελ.
• Πρέπει να απαγορευθεί η κατάταξη γυναικών στις ένοπλες δυνάμεις, γιατί με τη σκανδαλιστική παρουσία τους υπονομεύουν το αξιόμαχο του στρατεύματος. Κριστίν Ο' Ντόνελ.
• Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αποτελεί το μακρύ χέρι του σατανά και την πηγή όλων των κακών. Υπόψη, ο σατανάς δεν είναι κόκκινος και είναι λάθος να τον απεικονίζουμε έτσι στις εικονογραφήσεις. Στην πραγματικότητα, είναι μαύρος. Κέλι Άγιοτ.
Το κόμμα του τσαγιού απειλεί την παγκόσμια οικονομία
Οι «ακτιβιστές» του Tea Party έχουν φέρει τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου στο χείλος της καταστροφής προκειμένου να υπονομεύσουν τη μεταρρύθμιση του προέδρου Ομπάμα στον χώρο της υγείας.
Ένα ζευγάρι που μοιάζει απολύτως κανονικό κάθεται απέναντί σας στο τρένο. Μοιάζουν ευχάριστοι και πιάνετε κουβέντα μαζί τους, αλλά σύντομα αντιλαμβάνεστε ότι ο άνδρας είναι λίγο παραληρηματικός, υποπίπτει σε αντιφάσεις, βγάζει αφρούς από το στόμα του και υποφέρει από παρανοϊκές φοβίες. Συμπεραίνετε ότι ο άνθρωπος αυτός θα προκαλέσει σοβαρή βλάβη στον εαυτό του, ενδεχομένως και σε άλλους επιβάτες, και αλλάζετε βαγόνι.
Αυτή είναι η εμπειρία ενός σοβαρού Αμερικανού που ζει με την αμερικανική Δεξιά - τους ακτιβιστές του Tea Party που έχουν φέρει τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου στο χείλος της καταστροφής προκειμένου να υπονομεύσουν τη μεταρρύθμιση του προέδρου Ομπάμα στον χώρο της υγείας. Ο κόσμος παρακολουθεί αυτή την παράλογη συμπεριφορά αδύναμος να αντιδράσει και να παρέμβει.
Το φιλελεύθερο στρατόπεδο μιλά για αποτυχία της συναινετικής πολιτικής και επιρρίπτει τις ευθύνες στις μεγάλες επιχειρήσεις, σε ομίλους μέσων ενημέρωσης όπως το Fox News και σε φιλόδοξους πολιτικούς που δίνουν υποσχέσεις τις οποίες δεν μπορούν να τηρήσουν.
Η άποψη αυτή είναι σε γενικές γραμμές σωστή, γράφει ο Χένρι Πόρτερ στην εφημερίδα Ομπζέρβερ. Αγνοεί όμως τη μεγάλη δυσπιστία και καχυποψία απέναντι στην κεντρική εξουσία που έχει βαθιές ρίζες στην αμερικανική κοινωνία.
Υπάρχει ακόμη μια μειοψηφία Ρεπουμπλικανών - γύρω στους 18 με 20 - στη Γερουσία που αντιτίθεται στη μερική παύση λειτουργίας του αμερικανικού Δημοσίου. Προς το παρόν όμως, τον τόνο τον δίνουν άνθρωποι σαν τον Τεντ Κρουζ, που σε μια πρόσφατη ομιλία του διάρκειας 21 ωρών επιτέθηκε σε ο,τιδήποτε έχει σχέση με τον Λευκό Οίκο εκτός από τον λαχανόκηπο της Μισέλ Ομπάμα.
Η στρατηγική αυτή είναι καταδικασμένη να αποτύχει, σημειώνει ο αρθρογράφος της Ομπζέρβερ. Ο πρόεδρος Ομπάμα δεν μπορεί να κάνει πίσω στη βασική μεταρρύθμιση της πρώτης του θητείας και το Tea Party κινδυνεύει να προκαλέσει τη μήνι των Αμερικανών αν η χώρα φτάσει στο σημείο, στις 17 Οκτωβρίου ή αμέσως μετά, να μην μπορεί να πληρώσει τους λογαριασμούς της. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα μπορεί έτσι να υποστεί συνέπειες στην πορεία του προς τις εκλογές. Όπως έγραψε όμως ο Εκόνομιστ, οι ρεπουμπλικανοί βουλευτές φοβούνται περισσότερο την ήττα από τους εξτρεμιστές του δικού τους κόμματος παρά την ήττα στις εκλογές. Κι έτσι αποφεύγουν τη σύναψη συμμαχιών με τους μετριοπαθείς.
Οι άνθρωποι του Tea Party πασπαλίζουν τις ομιλίες τους με μπόλικη «ελευθερία», αλλά δεν κάνουν τίποτα για να αντιταχθούν στα προγράμματα παρακολούθησης που παραβιάζουν τα δικαιώματα όλων των Αμερικανών. Είναι ένα κίνημα που λέει ότι υποστηρίζει τη ζωή στο θέμα των αμβλώσεων, το βέβαιο όμως είναι ότι υποστηρίζει τον θάνατο στο θέμα των εκτελέσεων ή της οπλοκατοχής. Τα βάζουν με την ισχύ του κράτους, αλλά όχι και με την παντοδυναμία των μεγάλων επιχειρήσεων. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ανθρώπους που βλάπτουν σοβαρά την υγεία.
Ο Τεντ Κρουζ, για παράδειγμα, αποτελεί μια νεανική εκδοχή του γερουσιαστή ΜακΚάρθι. Με κουβανό πατέρα, και σπουδές στο Πρίνστον και το Χάρβαρντ, θεωρείται ήδη ένας από τους πιθανούς υποψήφιους του κόμματός του για τις προεδρικές εκλογές του 2016. Το σύνθημά του είναι ότι «η κεντρική κυβέρνηση έχει εξαπολύσει πόλεμο στην εργασία και αυτά που διακυβεύονται είναι οι ατομικές ελευθερίες και το Σύνταγμα», μια φράση που δεν έχει κανένα νόημα, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι αυτές τις ημέρες εκατοντάδες χιλιάδες κρατικοί υπάλληλοι δεν πληρώνονται εξαιτίας του περίφημου shutdown.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες θα λυθεί. Το Κονγκρέσο έχει παίξει και στο παρελθόν ρώσικη ρουλέτα σε αυτόν τον τομέα και ο τελικός πυροβολισμός ήταν άσφαιρος. Συχνά όμως την ανευθυνότητα των Αμερικανών την έχουν πληρώσει οι ξένοι. Αυτό συνέβη με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Αυτό συνέβη και με τον πόλεμο στο Ιράκ. Για τον λόγο αυτό, τόσο η Κίνα όσο και η Κριστίν Λαγκάρντ έχουν προειδοποιήσει ότι η κρίση αυτή μπορεί να προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία.
Αν βρεθεί ένας συμβιβασμός μέχρι τις 17 Οκτωβρίου, τότε όλοι θα μιλήσουν για το τέλος μιας συνηθισμένης κρίσης. Αν όμως αυτό δεν συμβεί, ίσως ο πρόεδρος Ομπάμα να προτιμήσει να προβεί σε μια δραστική μείωση των δαπανών παρά σε μια στάση πληρωμών. Κάτι τέτοιο ίσως να οδηγήσει σε μια ύφεση ανάλογη με εκείνη που προκάλεσε η λιτότητα στην Ισπανία και την Ελλάδα. Και αυτή τη φορά δεν θα φταίνε οι αγορές ή το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αλλά η ανεύθυνη συμπεριφορά των εξτρεμιστών του Tea Party.
.jpg)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου