Μύθοι ανάπτυξης, αλήθειες εξαθλίωσης!

 

Ο κόσμος βράζει, τα ελληνικά κόμματα κουτουλάνε από την στραβομάρα τους, η Μέρκελ είναι Γερμανίδα κι όχι Ευρωπαία πολιτικός, αυτή η μουσίτσα ο Τρισέ κάνει τα δικά του νταραβέρια, το ΔΝΤ παίζει φουλ Αμερική και πάει λέγοντας…

Εδώ, λοιπόν, πρέπει να καταλάβουμε περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που γίνονται γύρω μας. Και νομίζω ότι το αμερικάνικο περιοδικό «Time» είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό στην ανάλυση που έχει κάνει στο τελευταίο τεύχος που κυκλοφορεί και στα ελληνικά περίπτερα.

Μιλάω για το τεύχος που γράφει «20 Ιουνίου 2011» και που έχει εξώφυλλο «Ποια ανάκαμψη; Πέντε μύθοι για την οικονομία».

Το κομμάτι του «Time» είναι κόλαφος για την δυτική οικονομία κι όχι μόνο την αμερικάνικη. Και δείχνει τι πραγματικά συμβαίνει. Με τις τράπεζες και τις πολυεθνικές να ρουφάνε σταγόνα – σταγόνα το αίμα από τους λαούς μέσα σ’ αυτή τη ζούγκλα που λέγεται «ανεξέλεγκτη καπιταλιστική οικονομία».

Εμένα δεν μ’ αρέσει τις εταιρείες αυτές να τις λέω πολυεθνικές. Οτι, δηλαδή, είναι απλωμένες σε
πολλές χώρες. Εμένα μ’ αρέσει να τις αποκαλώ «υπερεθνικές». Είναι πάνω από τα έθνη. Είναι πάνω απ’ όλους. Ποιος ψόφιος πολιτικός να τους κουνηθεί; Ποιοι εργαζόμενοι να κάνουν κόνξες; Ποια δικαιοσύνη να τους αγγίξει; Ποιος λαός να τους πειράξει; Και ποιος, τέλος πάντων, να ελέγξει τις υπερεθνικές αυτές εταιρείες που έχουν απλωθεί σαν μαύρη σκιά πάνω από τον πλανήτη;

Και, μάλιστα, τονίζω ότι είναι αμερικάνικο το πασίγνωστο «Time» που κάνει μια χόρτα όλο αυτό το παραμύθι που λέγεται «Οικονομία». Μια φούσκα, δηλαδή. Και τι μας λέει το «Time»; Να, τι γράφει…

Εξαθλίωση

Το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ είναι αυτή τη στιγμή 9.1%, ενώ στις μικρές ηλικίες φτάνει στο 24%. Την ίδια ώρα οι αμερικάνικες πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται διεθνώς έχουν ετήσια κέρδη 2 τρισεκατομμύρια δολάρια. Δεν έχουν διάθεση, όμως, αυτές οι πολυεθνικές να ξοδέψουν ποσοστά από τα κέρδη τους για να προσλάβουν εργαζόμενους, όπως ελπίζει η κυβέρνηση Ομπάμα…

… Ετσι όπως είναι αυτή τη στιγμή η οικονομία στην Αμερική, αλλά και σ’ όλο τον κόσμο που έχει αυτό το μοντέλο, το παραμύθι είναι ότι μέσω της εξαθλίωσης των λαών θα οδηγηθούν οι οικονομίες σε ανάπτυξη.

Είναι πλασματικά…

Η Αμερική, μάλιστα, δεν μπορεί πια να περιμένει βοήθεια ούτε από την Ευρώπη, αφού η γηραιά ήπειρος βρίσκεται στην μέση της δικής της κρίσης. Παράλληλα, οι ανερχόμενες αγορές, που έδιναν ώθηση στην αμερικάνικη οικονομία μέχρι το 2008 κάνοντας εισαγωγές από τις ΗΠΑ, παύουν να αγοράζουν αφού ανησυχούν για τον πληθωρισμό. Οι ΗΠΑ φαίνεται να αυξάνουν τα αποθεματικά τους, όμως αυτά τα χρήματα είναι πλασματικά και καταλήγουν σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, κάνοντας ζάπλουτο ένα ελάχιστο ποσοστό ανθρώπων. Την ίδια στιγμή το 99.9% των ανθρώπων ψάχνει για ψιλά κάτω από τα μαξιλάρια του καναπέ.

Οι φούσκες

Η ίδια ακριβώς λογική ανεβάζει ψηλά τις τιμές του πετρελαίου, δημιουργώντας φούσκες στην οικονομία. Και πάλι αυτοί που βλάπτονται περισσότερο είναι οι φτωχοί, αφού οι πολίτες είναι που πληρώνουν αυτές τις φούσκες. Ο Ομπάμα δηλώνει συχνά ότι αυτό είναι κάτι προσωρινό και ότι «θα το ξεπεράσουμε». Μύθος! Έτσι όπως είναι τα πράγματα, φαίνεται ότι πάει να ξεσπάσει μια ακόμα κρίση εν μέσω της γενικής κρίσης, που ξεκίνησε το 2008.

Μύθος η βοήθεια από ιδιωτικό τομέα…

Πρέπει να δημιουργούνται στις ΗΠΑ 187.000 θέσεις εργασίας τον μήνα για να μειώσει, θεωρητικά, την ανεργία της στο 5% μέχρι το 2020. Με τους συγκεκριμένους ρυθμούς, όμως, που υπάρχουν σήμερα, οι ειδικοί θεωρούν ότι στο 5% θα φτάσει το 2040!

Ενας δεύτερος μύθος έχει να κάνει και με την Ευρώπη. Μπορούμε, λένε, να βρούμε τρόπο για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο και την κρίση, ποντάροντας στον δανεισμό και τις διεθνείς αγορές. Οι ειδικοί, όμως, επισημαίνουν και πάλι ότι «αυτό είναι ασπιρίνη για τον καρκίνο». Πρόκειται, δηλαδή, για πλασματικά χρήματα που δεν δημιουργούν δουλειές και δεν γυρνάνε πίσω στην πραγματική αγορά και στους ανθρώπους.

Επίσης, ένας ακόμα μύθος είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας θα βοηθήσει για να καλυτερεύσει η κατάσταση. Υπάρχει, όμως, παραδοσιακά μια τρομερή διαφορά στην σύγκριση του πλούτου των εταιρειών με τον πλούτο των εργαζόμενων. Το γεγονός ότι, παρά την κρίση, οι πολυεθνικές βγάζουν ακόμα πολλά κέρδη, δεν σημαίνει ότι έχουν και την διάθεση να ξοδέψουν ένα ποσοστό υπέρ των εργαζόμενων.

Μόνο το τελευταίο τρίμηνο του 2010 οι αμερικάνικες εταιρείες στο σύνολό τους είχαν κέρδη 1.68 τρις δολάρια! Το θέμα είναι ότι οι μεγαλύτερες εταιρείες, οι πολυεθνικές, έχουν πια τα εργοστάσιά τους και τις μηχανογραφήσεις τους όχι στην Αμερική, αλλά στην Βραζιλία, την Κίνα, την Ινδία κ.α. Αιτία; Το πολύ χαμηλό κόστος και τα τιποτένια ημερομίσθια. Παρόμοια είναι η κατάσταση και με τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές. Με συνέπεια την εκτόξευση της ανεργίας και τους μικρούς μισθούς στο εσωτερικό ΗΠΑ, Ευρώπης.

Το κραχ

Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 2000 μέχρι το 2007 ήταν η χειρότερη περίοδος στην Αμερική για την δημιουργία θέσεων εργασίας από την εποχή του κραχ το 1929! Οι δείκτες άνθιζαν, την ίδια στιγμή που η ανεργία ανέβαινε και οι μισθοί μένανε στάσιμοι. Θα συνεχίσουμε κι αύριο καλώς εχόντων των πραγμάτων… Κι όταν κοτζάμ «Time» φτάνει να ξεμπροστιάζει στα ίσια την αμερικάνικη κι ευρωπαϊκή οικονομία, πάει να πει ότι ο κόσμος έχει φτάσει στο αμήν. Και ότι το καράβι βουλιάζει σε όλη την Δύση.

Δανεικά;

Να πω και κάτι τελευταίο που δεν το γράφει το αμερικάνικο περιοδικό; Πέρυσι η Τρόικα είπε ότι θα δώσει στην Ελλάδα 110 δις ευρώ. Τώρα φτιάχνει άλλο πακέτο που μπορεί να φτάσει στα 120 δις ευρώ. Ρε παιδιά, πόσο ήταν πέρυσι το ελληνικό δημόσιο χρέος; 290 δις και φέτος έχει φτάσει πάνω από 350 δις.

Μισό λεπτό. Είναι ή, δεν είναι μαϊμού όλα αυτά τα λεφτά που ακούμε κάθε μέρα ως δημόσια χρέη και ως δανεικά από την Τρόικα; Ο,τι ευρώ δίνει η Τρόικα δεν πάει στην πραγματική οικονομία. Ούτε σεντ. Αν πήγαιναν τα λεφτά εκεί, τότε δεν θα έβγαινε μισό εκατομμύριο κόσμος στο Σύνταγμα να κτυπάει κατσαρόλες.

Αρα, δανείζεται η Ελλάδα τόσα δις εδώ κι ένα χρόνο, αλλά τα δανείζεται στα… χαρτιά. Κι αντί να ξεπληρώνει τα χρωστούμενα όπως θα ήταν το λογικό, μπαίνει κι άλλο μέσα. Χρεώνεται κι άλλο από τα πανωτόκια. Γι’ αυτό αντί να ανασαίνει ο κόσμος, βογκάει όλο και περισσότερο. Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβουμε τι γίνεται και τι βρωμερό και τρισάθλιο παιχνίδι στήνεται στις πλάτες όλων; Ποια δανεικά δίνει η Τρόικα; Βλέπετε εσείς να πέφτουν τίποτα λεφτά στην αγορά; Οπως τα παίρνει η Ελλάδα, έτσι τα δίνει πίσω αμέσως στους ίδιους. Σε ποιους; Στους δανειστές της που τα χρωστάει.

Αφού, λοιπόν, δίνει τόσα δανεικά η Τρόικα, πού στο διάολο πάνε; Πάντως, όχι στην πραγματική οικονομία. Ούτε ένα ευρώ. Οπως στην πραγματική οικονομία δεν πήγαιναν κι όσα δανειζόταν το Κράτος τόσα χρόνια. Πού πήγαιναν; Στα νταραβέρια Κράτους – Νταβατζήδων. Εκεί πήγαιναν… Σ’ αυτές τις λίγες τσέπες, που όλοι ξέρουμε πάνω – κάτω ποιες είναι…

 

ΠΗΓΗ