Έλληνες δικαστές... Η συντεχνία που κήρυξε τον πόλεμο στην ελληνική κοινωνία

Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού

Η μεταπολίτευση "πεθαίνει" μέσα στο "οικοσύστημα" που η ίδια έφτιαξε για τον εαυτό της. Η ψευδοδημοκρατική —και ως εκ τούτου η πλέον βρομερή— μορφή του πολιτικού συστήματος της νεότερης ιστορίας μας "πεθαίνει" μέσα στον "βόθρο". Στον "βόθρο" των δικών της "περιττωμάτων". Στον "βόθρο" της διαφθοράς, της προδοσίας και της αναξιοκρατίας. Μαζί μ' αυτήν αναγκαστικά θα παρασυρθούν στο "θάνατο" και όλοι οι μηχανισμοί, που της έδωσαν αυτήν την παθογένεια.

Ένας τέτοιος μηχανισμός, που σήμερα "νοσεί" επικίνδυνα, είναι και το σύστημα δικαιοσύνης. Το σύστημα, το οποίο μπλέχθηκε στη δίνη των μεγάλων σκανδάλων της μεταπολίτευσης και σύντομα θ' αναγκαστεί να μετρήσει τις "πληγές" του. Όπως δείχνουν τα πράγματα το σκάνδαλο Siemens είναι αυτό, το οποίο θα λειτουργήσει καταλυτικά για τις εξελίξεις. Στην πραγματικότητα μπορεί ν' αποδειχθεί ως η "σταγόνα", που ξεχείλισε το "ποτήρι" της μεταπολίτευσης. Γιατί; Γιατί δεν αφορά μόνον τους άμεσα εμπλεκόμενους ως κατηγορούμενους.

Το ίδιο αυτό σκάνδαλο έχει και παράπλευρες συνέπειες, εφόσον αρχίζει και συνδέει μεταξύ τους όλους τους βρόμικους παράγοντες της μεταπολίτευσης. Τους συνδέει σε ένα παζλ, το οποίο, όταν ολοκληρωθεί, θα εμφανίσει μια εικόνα, την οποία κανένας από αυτούς δεν θέλει να δει ο κόσμος.

Αναφερόμαστε στο θέμα του συστήματος της δικαιοσύνης, λαμβάνοντας ως αφορμή την πρόσφατη διένεξη μεταξύ του Υπουργού Δικαιοσύνης και του Αρείου Πάγου για την υπόθεση Ζαγοριανού. Για την υπόθεση ενός δικαστή, ο οποίος είναι πλέον υπόδικος σε βαθμό κακουργήματος και ο Άρειος Πάγος επιμένει —παρ' όλα αυτά— να του επιτρέπει να εκτελεί το "λειτούργημά" του. Μιλάμε για τον δικαστή, ο οποίος στην πραγματικότητα διευκόλυνε τους Χριστοφοράκους να την "κοπανήσουν" από τη χώρα και μαζί μ' αυτούς να την "κοπανήσει" και η τελευταία ευκαιρία να μάθει ο λαός τι ακριβώς έγινε στο σκάνδαλο Siemens. Εξαιτίας του "λειτουργού" Ζαγοριανού δεν θα μάθουμε ποτέ ποιοι τα πήραν και πόσα πήραν, γιατί ο δικαστικός "λειτουργός" φρόντισε να την "κοπανήσει" αυτός ο οποίος τους τα "έδινε".



Η ολομέλεια του Άρειου Πάγου —και άρα η ηγεσία της δικαστικής εξουσίας στο σύνολό της— έκρινε ότι ένας υπόδικος —και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος— μπορεί και είναι σε θέση να εκτελέσει το "λειτούργημά" του. Στο διάστημα αυτό, κατά το οποίο διενεργούνται ανακρίσεις για την υπόθεσή του, μπορεί ο ίδιος να παραμείνει στη θέση του και να "ανακρίνει" Έλληνες πολίτες. Με απόφαση του Αρείου Πάγου κάποιοι Έλληνες θ' αναγκαστούν να εμπιστευτούν την τύχη της ζωής τους, της τιμής τους ή της περιουσίας τους σε κάποιον υπόδικο δικαστή σε βαθμό κακουργήματος. Σε κάποιον, ο οποίος μπορεί σε λίγο καιρό να δικαστεί και να βρεθεί κακούργος. Σε κάποιον δικαστή, που, αν βρεθεί ένοχος και άρα κακούργος, δεν θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας καν να φυλακιστεί. Θα έπρεπε να λιθοβοληθεί και ό,τι περισσέψει να κρεμαστεί στην Πλατεία Συντάγματος.

Αυτός λοιπόν ο υπόδικος δικαστής, όχι μόνον δεν μπήκε σε αναγκαστική αργία, μέχρι ν' αποφασίσει η ελληνική δικαιοσύνη για την τύχη του, αλλά αφέθηκε να λειτουργεί σαν τέτοιος. Ένας υπόδικος θα συνεχίσει να λειτουργεί σε μια θέση, η οποία δεν επιβάλει απλά να μην διώκεσαι, αλλά να είσαι και αδέκαστος. Το ακόμα χειρότερο είναι άλλο. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι η απόφαση της ολομέλειας αποτελεί "πρόκριμα" μελλοντικής αθώωσής του. Ανήθικο και εκ των δεδομένων παράνομο πρόκριμα.

Ποιο κοινό δικαστήριο κοινών δικαστών θα κρίνει έναν κατηγορούμενο για ένα "κατώτερο" θέμα αρνητικά, όταν για τα "ανώτερα", που τον αφορούν, έχει αποφανθεί θετικά η ίδια η κορυφή της δικαιοσύνης; Ποιο δικαστήριο θα αμφισβητήσει την αθωότητά του Ζαγοριανού ως πολίτη, όταν η κορυφή της δικαιοσύνης δεν αμφισβητεί την "ακεραιότητά" του σαν δικαστή; Ποιος κατώτερος δικαστής με την απόφασή του θ' "αμφισβητήσει" την κρίση κάποιου ανώτερου, τον οποίο θα έχει ανάγκη για μια μελλοντική προαγωγή του;

Όμως, εκτός αυτού, η Ολομέλεια με την πράξη της αυτήν απειλεί την ίδια τη λογική της διαδικασίας της απονομής δικαιοσύνης. Ένας υπόδικος —και άρα με δικαίωμα να υπερασπιστεί ακόμα και με παράνομα μέσα τον εαυτό του— αφήνεται να περιφέρεται στους χώρους της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα να μαθαίνει από πρώτο χέρι πράγματα που τον αφορούν ως κατηγορούμενο και τα οποία για κάποιον πολίτη, ο οποίος θα βρισκόταν στη θέση του, δεν θα υπήρχε πιθανότητα να γνωρίζει.

Με αυτήν τη γνώση μπορεί να επηρεάζει, να παρακαλεί, να εκβιάζει ή να απειλεί όσους "συναδέρφους" του εμπλέκονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο στην υπόθεσή του. Συναδέρφους του με τη "βούλα" του Αρείου Πάγου. Αυτό αποφάσισε η Ολομέλεια και με αυτήν της την απόφαση έδειξε πόσο υπολογίζει την ελληνική κοινωνία ως σύνολο και τον Έλληνα πολίτη ως άτομο. Αυτό, το οποίο έκανε ο Άρειος Πάγος, δεν γίνεται ούτε στα βάθη της ζούγκλας στις πιο καθυστερημένες "Μπανανίες".

Για να καταλάβει ο αναγνώστης πόσο εξωφρενικά είναι όλα αυτά, αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι εμείς οι ίδιοι φτάνουμε στο σημείο να υπερασπιζόμαστε τον υπουργό δικαιοσύνης. Έναν υπουργό ενός υπουργείου, το οποίο θεωρούμε παράνομο και μόνον που υπάρχει. Και όμως. Ενώ υπάρχουν χιλιάδες περιπτώσεις, στις οποίες υπήρχαν παράνομες επεμβάσεις υπουργών και η δικαιοσύνη, εντελώς εγκληματικά για τον ρόλο της, ενέδωσε, στη μια και μόνη περίπτωση, στην οποία δεν έπρεπε ν' αντιδράσει, είπε ΟΧΙ. Έκανε κι αυτή την "επανάστασή" της.

Είπε ΟΧΙ, γιατί στην περίπτωση αυτήν το διακύβευμα ήταν τα δικά της συντεχνιακά συμφέροντα. Αυτά τα ιδιοτελή συμφέροντα ήθελαν υπεράσπιση και η δικαιοσύνη έδειξε τεράστια ιδιοτέλεια. Όπως θα δούμε και παρακάτω, σε εκείνη τη συνεδρίαση κρίνονταν πολύ περισσότερα πράγματα από την προστασία του Ζαγοριανού. Γι' αυτόν τον λόγο η ηγεσία της δικαιοσύνης είπε ΟΧΙ σε έναν υπουργό, ο οποίος απλά ζήτησε το αυτονόητο. Ζήτησε από τη δικαιοσύνη να μην επιτρέπει σε έναν υπόδικο και δυνάμει κακοποιό να δικάζει υποθέσεις πολιτών.

Μιλάμε για το αυτονόητο. Για το απόλυτα αυτονόητο. Ζήτησε από τη δικαιοσύνη να μην αφήνει έναν κατηγορούμενο για "παιδεραστία" να "διδάσκει" σε νηπιαγωγείο, μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεσή του. Ζήτησε να τεθεί σε αργία, μέχρι να υπάρξει τελεσίδικη απόφαση για την περίπτωσή του. Ζήτησε αυτό, το οποίο θα μπορούσε να ζητήσει ο τελευταίος πολίτης της χώρας. Αυτό, το οποίο επιβάλει η λογική. Η λογική, η οποία έλειπε από αυτούς, που τους πληρώνουμε, για να υπερασπίζονται αυτήν τη λογική.

Όμως, σε τέτοιες ακραία προκλητικές αποφάσεις δεν υπάρχει μυστήριο. Σε τέτοιες ακραίες περιπτώσεις υπάρχουν συμφέροντα. Μόνον συμφέροντα. Είναι προφανές τι έχει συμβεί. Ο Ζαγοριανός, με την προκλητική και εξόφθαλμα παράνομη συμπεριφορά του, "εξυπηρέτησε" κάποιους πολύ ισχυρούς παράγοντες του Παρακράτους. Του Παρακράτους, το οποίο αποδεικνύεται ότι ελέγχει όχι μόνον το παραδικαστικό, αλλά και το δικαστικό κύκλωμα της χώρας. Ο Ζαγοριανός εξυπηρέτησε τους μεγαλοπαράγοντες του παρακράτους, που τα "πήραν" και άρα είχαν συμφέρον να την "κοπανήσει" ο Χριστοφοράκος από τη χώρα πριν αυτός συλληφθεί κι αναγκαστεί να μιλήσει και τους αποκαλύψει. Αυτοί οι παράγοντες, όπως είναι φυσικό, κάτι του "έταξαν" του Ζαγοριανού, προκειμένου ν' απολαύσουν τις "υπηρεσίες" του. Μπορεί να του έταξαν "καριέρα" μεγάλη στο δικαστικό σώμα.

Αυτό βέβαια είναι και το χειρότερο για την ίδια τη δικαιοσύνη. Καλύτερα να τα "έπαιρνε" σε χρήμα ο Ζαγοριανός, γιατί έτσι θα υπήρχε και μια μικρή πιθανότητα να μην τον "ξαναδούμε" μπροστά μας. Καλύτερα να ήταν Καλούσης και ν' ασχολούνταν με το μπόι των Ρωσίδων. Αν όμως τα "πήρε" με υποσχέσεις καριέρας, αυτό σημαίνει ότι "χτίζεται" μια κατάσταση, για να υπολειτουργεί η δικαιοσύνη και στο μέλλον. Την ίδια "δικαιοσύνη", την οποία "απολαμβάνουμε" εμείς, εξαιτίας των σημερινών Αρεοπαγιτών, θα κληροδοτήσουμε και στην επόμενη γενιά. Και τα παιδιά μας θ' "απολαύσουν" τη δικαιοσύνη των Ζαγοριανών, που όταν θα "ξεχαστούν" οι παρανομίες τους, μπορεί να γίνουν Αρεοπαγίτες.

Γιατί το υποπτευόμαστε αυτό ως το πιο πιθανό ενδεχόμενο; Γιατί, όταν στην παρανομία σου σε υπερασπίζονται ο πρώην Πρόεδρος και ο πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, αυτό κάτι σημαίνει. Όταν είσαι νέος δικαστικός και σε υπερασπίζονται αυτοί, οι οποίοι "έδωσαν" καριέρες στους διαδόχους τους και προϊσταμένους σου, στην πραγματικότητα "δείχνουν" σ' αυτούς τα πρόσωπα, τα οποία πρέπει να ευνοηθούν στο μέλλον. Είναι βέβαιον δηλαδή ότι ο Ζαγοριανός παρανόμησε, για να βάλει "υποθήκη" για καριέρα. Κατά τα φαινόμενα έβαλε μεγάλη "υποθήκη" …για μεγάλη "καριέρα".

Άρα, το λιγότερο, που θα μπορούσαν να του προσφέρουν, είναι η προστασία. Όταν λέμε το λιγότερο, το εννοούμε. Γιατί; Γιατί ο Ζαγοριανός δεν έβαλε το κεφάλι του στον "τορβά", για να σώσει τους διεφθαρμένους. "Πούλησε" την υπηρεσία του και αυτό σημαίνει ότι μπορεί να εκβιάσει τους "πελάτες" του. Μπορεί να εκβιάσει αυτούς τους οποίους εξυπηρέτησε, σε περίπτωση που εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Αν δηλαδή εκτελούσε "αποστολή" στην υπόθεση Χριστοφοράκου, είναι σίγουρο ότι κρατάει στοιχεία γι' αυτούς που του την ανέθεσαν. Γι' αυτούς, οι οποίοι είχαν συμφέρον να διαφύγει ο Χριστοφοράκος στο εξωτερικό. Μερικοί εκ των οποίων σίγουρα θα ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που ψήφιζαν στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου.

Από την αλυσίδα της "υπεράσπισης" αυτής της κατάστασης μπορεί να καταλάβει κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει. Όταν οι πρώην ηγέτες της δικαιοσύνης —και άρα αυτοί, οι οποίοι με τις προαγωγικές τους κρίσεις διόρισαν τους νυν ηγέτες της— υπερασπίζονται τον παράνομο Ζαγοριανό και ο Μητσοτάκης υπερασπίζεται την προκλητική δικαιοσύνη, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Ο Ζαγοριανός "φυγάδευσε" τον Χριστοφοράκο για μια υπόθεση στην οποία έχει εμπλοκή ο Μητσοτάκης και η οικογένειά του. Οι υπερασπιστές του Ζαγοριανού —εκ του ασφαλούς, όπως πάντα, ως δικαστικοί— είναι οι πρώην ηγέτες της δικαιοσύνης, οι οποίοι είχαν κατηγορηθεί παλαιότερα πως είχαν αφύσικα —για το πνεύμα της δικαιοσύνης— στενές σχέσεις με τον Μητσοτάκη.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Εδώ υπάρχει έναν μεγάλο γαϊτανάκι προσώπων και σχέσεων, το οποίο, αν ξετυλιχθεί, αποκαλύπτει πολλά πράγματα. Ο Μητσοτάκης ήταν αυτός, ο οποίος ευνόησε δικαστικούς τύπου Κεδίκοκογλου και Σανιδά να καταλάβουν τις θέσεις εξουσίας της δικαιοσύνης και οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον Ζαγοριανό, ο οποίος με την παρανομία του εξυπηρέτησε τον Μητσοτάκη και ο οποίος υπερασπίστηκε την "τιμή" της Δικαιοσύνης. Μια μεγάλη και βρόμικη "αλυσίδα" σχέσεων πολλών και βρομερών "κρίκων".

Αν δηλαδή υπήρχε ένα θεϊκό χέρι στην εξουσία και "μάγκωνε" όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση —από τον Μητσοτάκη μέχρι τον Ζαγοριανό— είναι βέβαιον ότι θα προκαλούσε τεράστια ζημιά στο "παρακρατικοδικαστικό" σύστημα, που λυμαίνεται τη χώρα κι αποτελεί καρκίνο της πατρίδας μας. Η ολομέλεια δηλαδή του Αρείου Πάγου στην πραγματικότητα δεν έκρινε την υπόθεση Ζαγοριανού. Έκρινε το κύκλωμα Μητσοτάκη στη δικαιοσύνη. Έκρινε το κύκλωμα του παρακράτους στη δικαιοσύνη. Έκρινε το κύκλωμα, στο οποίο συμμετέχουν οι Σανιδάδες, οι Κεδίκογλου και όποιοι εν ενεργεία δικαστικοί τους διαδέχθηκαν με τις ευλογίες των ίδιων παράκεντρων εξουσίας και με βάση τα ίδια κριτήρια.

Αυτό δεν το λέμε εμείς αυθαίρετα. Αυτό το λέει ο αρχαιότερος αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου …ο κύριος Ι. Παπανικολάου. Ένας έμπειρος δικαστικός, ο οποίος έκανε έρευνα —μετά από καταγγελίες που δέχθηκε— για τον Ζαγοριανό και το κύκλωμα που τον προστατεύει. Ένα τεράστιο, πανίσχυρο, σκοτεινό και επικίνδυνο κύκλωμα, όπως ο ίδιος διαπίστωσε. Μιλάμε για πραγματικό χάλι και κατάντια της δικαιοσύνης. Μιλάμε για μια πραγματική μάστιγα, που λυμαίνεται έναν ιερό χώρο για τη Δημοκρατία μας. Μιλάμε για "λουλούδια" του κακού, που έχουν κατακλύσει τον "κήπο" της δικαιοσύνης. Αυτό, για να το καταλάβει κάποιος, αρκεί να σκεφτεί πόσο ισχυροί είναι αυτοί, οι οποίοι ανέλαβαν την παρουσία του επίορκου δικαστή.

Αυτόκλητοι υπερασπιστές του Ζαγοριανού παρουσιάστηκαν οι πρώην ηγέτες της δικαιοσύνης. Μεγάλες "μορφές" της δικαιοσύνης. Ο Σανιδάς, ο οποίος διετέλεσε αρχιεισαγγελέας της χώρας μας και ο οποίος πριν εκδικαστεί το σκάνδαλο του Βατοπεδίου —και πολύ πριν οι πολιτικοί "αυτοαπαλλαγούν"— έκρινε αυθαίρετα και παράνομα ότι δεν υπήρχαν πολιτικές ευθύνες στην υπόθεση. Μαζί με αυτόν —υπερασπιστής του Ζαγοριανού— και ο φτωχός δημόσιος υπάλληλος Κεδίκογλου, ο οποίος μυστηριωδώς είναι ταυτόχρονα γονέας άεργου πολυεκατομμυριούχου γιου. Αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι πρόσφατα ήταν ηγέτες της δικαιοσύνης και οι οποίοι στη απόλυτη ισχύ τους είχαν μηνυθεί ακόμα και για εσχάτη προδοσία, "υπερασπίστηκαν" τον Ζαγοριανό.

Όπως ήταν φυσικό η δικαιοσύνη έλαβε σοβαρά την άποψη των πρώην ηγετών της και έκρινε την υπόθεση του Ζαγοριανού. Οι ευεργετημένοι νυν ηγέτες της εισάκουσαν τους ευεργέτες τους πρώην ηγέτες της και η δικαιοσύνη τοποθετήθηκε θετικά στην υπόθεση Ζαγοριανού, αλλά με μεγάλο κόστος. Πόσο μεγάλο κόστος; Τόσο μεγάλο, που να μην βρεθεί κανένας άνθρωπος να την υπερασπιστεί …εκτός από τον Μητσοτάκη. Κόστος και κατάντια είναι να φτάσεις στο σημείο να σε υπερασπίζεται μόνον ο Μητσοτάκης και αυτό το κόστος είναι δυσβάσταχτο για τη δικαιοσύνη, η οποία πλέον δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να το αντέξει, χωρίς να εξαναγκαστεί σε αλλαγές.

Δεν μπορεί ν' αντέξει αυτό το κόστος μια δικαιοσύνη, που εδώ και λίγο καιρό "χτίζει" μια περίεργη κατάσταση, η οποία θα κάνει ζημιά πρώτα στην ίδια και μετά σε όλους τους άλλους. Μια κατάσταση, που μοιάζει "αυτοκτονική". "Αυτοκτονική" είναι μια ρήξη των δικαστών με την κοινωνία. "Αυτοκτονική" είναι μια ρήξη δημοσίων υπαλλήλων με το φυσικό τους "αφεντικό". Αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει σήμερα με την δικαιοσύνη, έχει βάθος. Δεν είναι μια τυχαία κατάσταση. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε στον τίτλο του κειμένου για αυτοκτονική "μωραμάρα".

Για κάποιους λόγους οι δικαστικοί διαφοροποιούν τους εαυτούς τους από τους υπόλοιπους Έλληνες και φτάνουν στο σημείο να αδιαφορούν αν τους προκαλούν. Φτάνουν στο σημείο να μην υπολογίζουν κανέναν και να μας επιτρέπουν να μιλάμε ευθέως για ένα ιδιότυπο και πρωτοφανές Casus Belli. Για λόγους, τους οποίους θα περιγράψουμε παρακάτω, έχουν διαφοροποιήσει τους εαυτούς τους από τους υπόλοιπους πολίτες και κινούνται σαν να είναι ξένο σώμα μέσα στην κοινωνία. Σαν να μην τους νοιάζουν αυτά τα οποία συμβαίνουν μέσα στην κοινωνία.

Αυτό δεν το λέμε εμείς, κάνοντας υποθέσεις. Δια στόματος του Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων του διαβόητου Αθανασίου, μας διαμήνυσαν —και μάλιστα σε τόνο αυστηρό— ότι δεν πρόκειται να δεχθούν μειώσεις στους μισθούς τους, παρ' όλη την οικονομική κρίση. Η σημερινή οικονομική κρίση, που βυθίζει εκατομμύρια Ελλήνων στον "βάλτο" της φτώχειας, προφανώς δεν τους αφορά, εφόσον οι ίδιοι θέλουν να εξακολουθούν να πληρώνονται σαν να διανύουμε περίοδο οικονομικής ακμής. Προφανώς, γι' αυτούς, μόνον ο ελληνικός λαός είναι υποχρεωμένος να διανύσει το δύσκολο Μεγάλο Σάββατο της κρίσης, ενώ αυτοί θέλουν ζουν στην Κυριακή του Πάσχα. Γύρω-γύρω Σάββατο και εκεί, όπου είναι οι δικαστικοί, …Κυριακή.

Οι υπάλληλοι, δηλαδή, διεμήνυσαν στα αφεντικά, ότι δεν θα δεχθούν την απόφασή τους. Προφανώς η πολύ "ιερότητα" του λειτουργήματός τους σε συνδυασμό με τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία τούς στέρησε την καθαρή σκέψη. Προφανώς η πολύ εξασφαλισμένη επιβίωση κάνει κακό στην ανάλυση των δεδομένων, που αφορούν την επιβίωση. Ξεχνάνε οι δικαστικοί ότι είναι υπάλληλοι και ότι οι υπάλληλοι απλά ενημερώνονται για τις αποφάσεις των αφεντικών και δεν αποφασίζουν οι ίδιοι. Τα αφεντικά αποφασίζουν και οι υπάλληλοι, όταν διαφωνούν, παραιτούνται.

Αν ο λαός αποφασίσει, μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων του, να μειώσει τους μισθούς των υπαλλήλων του και άρα και των δικαστικών, οι επιλογές τους είναι πολύ συγκεκριμένες. Ή κάθονται στις θέσεις τους ή τα μαζεύουν και φεύγουν. Αυτά τα γνωρίζουν οι υπάλληλοι. Οι συνήθως δειλοί υπάλληλοι. Άρα; Άρα, γιατί οι δικαστικοί εμφανίζονται τόσο προκλητικοί; Γιατί προφανώς έχουν κάνει τις συμφωνίες τους μ' αυτούς που θεωρούν πραγματικά αφεντικά τους. Στον λαό απλά έκαναν τις ανακοινώσεις αυτών, που έχουν συμφωνήσει με άλλους. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Σε ποια Δημοκρατία και με ένα τόσο σκληρό Σύνταγμα —όσο το ελληνικό— θα τολμούσαν οι παράνομοι δικαστικοί συνδικαλιστές να είναι τόσο προκλητικοί απέναντι στον λαό;

Ο αναγνώστης αρχίζει κι αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά τα φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους, στα οποία αναφερόμαστε, δεν είναι και τόσο άσχετα. Δεν είναι και τόσο άσχετη η υπόθεση Ζαγοριανού με τις οικονομικές απαιτήσεις των δικαστικών. Δεν είναι άσχετα μεταξύ τους τα απαλλακτικά και απαιτητικά "τελεσίγραφα" των δικαστικών. Λογική χρειάζεται να διαθέτει κάποιος για να το καταλάβει.

Ο Ζαγοριανός ποιους εξυπηρέτησε; Την Νέα Τάξη. Το "Ράιχ" της Siemens και των πραιτοριανών του παρακράτους. Τους μεγαλοπαράγοντες της εξουσίας και της οικονομίας. Αυτούς, που, σαν "αφεντικά" του ελληνικού κράτους —και άρα και της δικαιοσύνης του— μπορούν να του υποσχεθούν μεγάλη καριέρα. Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου τι έκανε; Προστάτευσε τον Ζαγοριανό. Άρα; Άρα εξυπηρέτησε τα ίδια αφεντικά. Τα αφεντικά, που δίνουν τους μισθούς στους υπαλλήλους τους. Η δικαιοσύνη έδειξε ότι είναι "καλή" και "υπάκουη" στα αφεντικά της και απλά μας ανακοίνωσε ότι θα πάρει και το "μπόνους" της …θέλουμε δεν θέλουμε.

Παρά τις "πλάτες" όμως, που μπορεί να έχει η δικαιοσύνη, εμείς θα επιμείνουμε και θα λέμε ότι αυτή η στάση της είναι μια "αυτοκτονική" πράξη. Γιατί για κάποιους λόγους, τους οποίους θα δούμε παρακάτω, οι Έλληνες τους δικαστές ως πρόσωπα —και όχι τη δικαιοσύνη ως θεσμό— δεν τους έχουν και στην καλύτερη των εκτιμήσεων. Περισσότερο τους φοβούνται, παρά τους σέβονται. Τους φοβούνται, γιατί έτσι έχουν μάθει να κάνουν και γιατί αυτό διδάσκει το παρελθόν τους. Τους φοβούνται, γιατί έχουν κακοπάθει από αυτούς και μάλιστα στις πιο δύσκολες εποχές για τον ελληνισμό. Τους φοβούνται, γιατί κάποιοι δικαστικοί τούς έχουν "εκδικηθεί" και τους έχουν "ματώσει", κάνοντας εγκληματική χρήση των θέσεών τους.

Όμως, οι Έλληνες έχουν αλλάξει μέσα στον χρόνο και αυτό κάνει μια συνηθισμένη συμπεριφορά των Ελλήνων δικαστών αυτοκτονική. Οι Έλληνες δεν είναι οι δουλοπάροικοι και οι κολίγες των προηγούμενων καταστάσεων. Σήμερα είναι πιο μορφωμένοι και πιο ισχυροί από ποτέ. Αυτό όμως θα έπρεπε να το γνωρίζουν και οι δικαστές. Άρα, στο σημείο αυτό προκύπτει ένα πολύ βασικό ερώτημα. Με ποιες "πλάτες" οι δικαστές κάνουν αυτό το οποίο κάνουν και σε ποιους έχουν εμπιστευτεί την ασφάλειά τους;

Αυτό είναι ένα ερώτημα, το οποίο μπορεί να βρει την απάντησή του. Την προφανή απάντησή του. Με τις "πλάτες" του παρακράτους και των ξένων αφεντικών του. Του παρακράτους, που είναι μόνιμα το ίδιο —και είναι οι χαφιέδες και οι δοσίλογοι που μας κυβερνούν από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους— και τα αφεντικά τους, τα οποία εναλλάσσονται και είναι οι εκάστοτε ισχυροί του Πλανήτη. "Βάρδιες" αλλάζουν αυτά τα αφεντικά, για να ελέγχουν το ελληνικό παρακράτος και κατά συνέπεια την ελληνική δικαιοσύνη.

Ποια είναι αυτά τα αφεντικά; Από πού να ξεκινήσουμε και πού να καταλήξουμε; Ξεκινάμε από τους Βαυαρούς των αντιβασιλέων, περνάμε από τους Άγγλους των βασιλέων, στους Ναζί των δοσίλογων, ξανά στους Άγγλους των βασιλέων, για να φτάσουμε στους Αμερικανούς της Χούντας και της Μεταπολίτευσης. Όλα αλλάζουν …εκτός από τη δικαιοσύνη. Κανένας δεν την αλλάζει, γιατί απλούστατα όλοι οι "επόμενοι" θέλουν ν' απολαύσουν τα προνόμια που απόλαυσαν οι "προηγούμενοι". Δεν αλλάζεις έναν φασίστα Σανιδά, όταν είσαι φασίστας και θέλεις να εκμεταλλευτείς τη Δημοκρατία.

Από τον Κωλέτη μέχρι τον Μητσοτάκη δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση. Δεν υπάρχει καν απόσταση, αν σκεφτεί κάποιος ότι στο μεσοδιάστημα αυτό δεν άλλαξε το παραμικρό. Ολόκληρη Χούντα έπεσε στην Ελλάδα και ούτε ένας δικαστικός δεν έχασε τη θέση του. Οι ίδιοι άνθρωποι, που δίκαζαν με τους νόμους της Χούντας και για λογαριασμό της, ήταν οι δικαστές της "δημοκρατίας" της Μεταπολίτευσης. Είναι η μόνη μορφή εξουσίας στην Ελλάδα, της οποίας οι λειτουργοί συνεργάστηκαν με τύραννους, κατακτητές και φασίστες και κανένας δεν τιμωρήθηκε ποτέ για τίποτε.

Είναι οι μόνοι φορείς της εξουσίας, οι οποίοι απόλαυσαν την προστασία όλων των ξένων ιμπεριαλιστών απέναντι ...στους Έλληνες. Προστατεύτηκαν από Βαυαρούς στρατιώτες ...από τους Έλληνες. Προστατεύτηκαν από Ναζί στρατιώτες ...από τους Έλληνες. Προστατεύτηκαν από Άγγλους, Σοβιετικούς και Αμερικανούς ...από τους Έλληνες. Οι πάντες είχαν λόγο να τους προστατεύσουν, γιατί οι πάντες είχαν συμφέροντα να εξυπηρετήσουν στην Ελλάδα. Η δικαστική εξουσία ήταν πάντα η μόνιμα ανοιχτή "πόρτα" της εξουσίας προς τους ιμπεριαλιστές. Απλά, αυτό, για να γίνει κατανοητό, θέλει κάποιες γνώσεις.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης θα τιμωρήσει τους σημερινούς Αρεοπαγίτες.

Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, χρήσιμο είναι να πούμε μερικά γενικά πράγματα για τη δικαστική εξουσία και τη χρησιμότητά της για τον κάθε επίδοξο κατακτητή ή τύραννο μιας χώρας. Η δικαστική εξουσία είναι το απαραίτητο εκείνο στοιχείο, που έχει ανάγκη ένας κατακτητής ή τύραννος, προκειμένου να οριστικοποιήσει την κατάκτηση ή να μονιμοποιήσει το καθεστώς του. Γιατί; Γιατί, μέσω αυτής, μπορεί να εκμεταλλευτεί τον ήδη υπάρχοντα κρατικό μηχανισμό υπέρ των συμφερόντων του.

Δεν είναι τυχαίο, δηλαδή, που στο ανθελληνικό σχέδιο Ανάν οι αποδεδειγμένα έμπειροι Βρετανοί αποικιοκράτες απαιτούσαν τον απόλυτο έλεγχο μόνον της δικαστικής εξουσίας στην Κύπρο και τίποτε άλλο. Τους αρκούσε αυτό, για να ελέγχουν την Κύπρο, όπως και στην προηγούμενη εποχή της αποικιοκρατίας. Γι' αυτόν τον λόγο πρότειναν κάτι δικούς τους "Καναδούς" και "Αυστραλούς" για επικεφαλής της κυπριακής δικαστικής εξουσίας. Αυτό, το οποίο επεδίωξαν να κάνουν στην "ελεύθερη" Κύπρο και δεν το κατάφεραν, ήταν αυτό, το οποίο κατάφεραν να κάνουν κάποτε στην "ελεύθερη" Ελλάδα. Έλεγξαν κάποτε την ελληνική δικαιοσύνη και από τότε που το κατάφεραν η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ελεύθερη.

Η λογική αυτού που λέμε είναι απλή. Όποιος ελέγχει τη δικαστική εξουσία ενός κράτους, ελέγχει το σύνολο του κρατικού του μηχανισμού. Όποιος ελέγχει τον μηχανισμό απονομής δικαιοσύνης, ελέγχει και τον "δορυφορικό" μηχανισμό του, ο οποίος έχει σχέση με την καταστολή και είναι οι αστυνομικές δυνάμεις. Όποιος ελέγχει τον μηχανισμό της δικαιοσύνης, είναι εύκολο να φέρει τα πάντα στα μέτρα των δικών του συμφερόντων. Όταν η δικαιοσύνη "κρίνει" με βάση τους δικούς σου νόμους, οι οποίοι προστατεύουν τα δικά σου συμφέροντα, είναι εύκολο να ελέγχονται τα πάντα. Όταν η δικαιοσύνη, εξαιτίας της "συνεργασίας" της μαζί σου, αποκτά κοινούς εχθρούς μ' εσένα, τα πράγματα όχι μόνον ελέγχονται εύκολα αλλά και μόνιμα.

Με τη φτηνή "διαφθορά" κάποιων λίγων προσώπων ελέγχονται τα πάντα. Αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν τη δικαιοσύνη, ελέγχουν τα πάντα. Δεν ελέγχουν μόνον την πολιτική ηγεσία της χώρας, η οποία μπορεί να "φασίζει" όσο θέλει χωρίς να φοβάται, αλλά ελέγχουν και την οικονομική και κοινωνική ελίτ της. Αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν τη δικαιοσύνη, είναι εκείνοι που αποφασίζουν όχι μόνον για το ποιοι θα κυβερνήσουν, αλλά και για το ποιοι θα διακριθούν κοινωνικά και οικονομικά μέσα σε μια κοινωνία. Όταν κάποιος ελέγχει τη δικαιοσύνη, μπορεί ν' αποφασίζει μόνος του ποιος με παράνομα και άρα αθέμιτα μέσα θα γίνει πλούσιος, διάσημος ή ισχυρός.

Πολλοί κλέβουν το κράτος, αλλά λίγοι εξασφαλίζουν "βουλεύματα", τα οποία τους καθιστούν αρχικά νόμιμους κλέφτες και στη συνέχεια μεγιστάνες. Τις περισσότερες φορές τον απλό κλέφτη τον χωρίζει από τον "διαπλεκόμενο" μεγιστάνα μια απλή δικαστική απόφαση. Όταν κατορθώνεις και ελέγχεις όλους τους παράνομους, οι οποίοι —ελέω δικαστών— γίνονται μεγιστάνες και οι οποίοι ελέγχουν την κοινωνική και οικονομική ζωή μιας χώρας, ελέγχεις την ίδια τη χώρα. Ελέγχεις τους κλέφτες, που έγιναν μεγιστάνες και στη συνέχεια εξασφαλίζεις τους καλύτερους και πιο γενναιόδωρους χρηματοδότες των κομμάτων σου. Ελέγχεις τους κλέφτες και αυτοί φέρνουν "δόξα" σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, η οποία σου δίνει εκατομμύρια ψήφων ευγνωμονούντων οπαδών.

Ο έλεγχος της δικαιοσύνης είναι το ζητούμενο για έναν τύραννο ή έναν κατακτητή ή έναν απλό λακέ κάποιου κατακτητή, ο οποίος γνωρίζει ότι δεν έχει συμφέρον να εκτίθεται καθημερινά στα θύματά του. Ενός φασίστα, ο οποίος θέλει να "κρυφτεί" πίσω από μηχανισμούς, οι οποίοι θεωρητικά δεν του ανήκουν, ενώ πρακτικά τούς ελέγχει απόλυτα. Στόχος του είναι ν' απαλλαχθεί από τη "φθορά" της μόνιμης και καθημερινής "τριβής" με το θύμα του. Να φέρνει τον πολίτη απέναντι στους μηχανισμούς του δικού του κράτους. Στους μηχανισμούς, τους οποίους, ακόμα κι όταν δεν τους φοβάται, απλά έχει μάθει να τους σέβεται πάση θυσία.

Οι φασίστες, που πάντα κυβερνούσαν την Ελλάδα, όλα αυτά τα γνώριζαν. Είτε αυτοί ήταν Βαυαροί, είτε Ναζί, είτε Δανοί βασιλείς, είτε Χουντικοί, είτε "εθνάρχες", είτε αποστάτες, όλοι τα ίδια έκαναν. Ποτέ δεν πείραξαν στο ελάχιστο τον μηχανισμό της δικαιοσύνης. Ό,τι πέτυχαν οι Βαυαροί στην εποχή του απόλυτου "σκότους", δεν πειράχθηκε ποτέ κι από κανέναν. Ποτέ δεν αντικατέστησαν κανέναν με κάποιον άλλο. Καμία πολιτική αλλαγή δεν γινόταν το αίτιο να "ξηλωθούν" πρόσωπα της δικαστικής εξουσίας και ν' αντικατασταθούν με κάποια νέα πρόσωπα. Στην Ελλάδα, όποια ιδεολογία κι αν κυβερνούσε, οι δικαστές δεν άλλαζαν. Ούτε καν νέα πρόσωπα …υποτίθεται "ομοϊδεατών".

Δεν χρειαζόταν τέτοια αλλαγή. Πάντα οι δικαστές ήταν ομοϊδεάτες αυτών που αναλάμβαναν την εξουσία, γιατί πάντα αυτοί οι δεύτεροι ήταν φασίστες. Το αποτέλεσμα είναι αυτό, το οποίο βλέπει κάποιος με μια ματιά στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Οι ξένοι κατακτητές, είτε έμπαιναν είτε έβγαιναν, δεν επηρέαζαν τη δικαστική εξουσία. Οι θρόνοι έπεφταν, οι Χούντες ανέβαιναν …και πάλι δεν επηρέαζαν τη δικαστική εξουσία. Όλοι φρόντιζαν να δώσουν αυξήσεις στους εν ενεργεία δικαστικούς, για να κάνουν "καλά" τη δουλειά τους. Αρκεί οι δικαστικοί να αναγνώριζαν το νέο "αφεντικό" και να το υπηρετούσαν …όπως κι έκαναν πάντα.

Στο όνομα των πάντων έχουν δικάσει οι Έλληνες δικαστικοί. Στο όνομα του Άρμανσμπεργκ, του Χίτλερ, του Κοκού, του Παπαδόπουλου, του Μητσοτάκη και του Σημίτη. Οι δικαστικοί ποτέ δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα, εφόσον και οι ίδιοι, ως πρόσωπα, δεν φημίζονταν και ιδιαίτερα για τα δημοκρατικά τους αισθήματα. Στην πραγματικότητα οι Έλληνες δικαστές ήταν πάντα φασίστες, γιατί η Ελλάδα ήταν πάντα προτεκτοράτο και τέτοια προτεκτοράτα δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τέτοιους δικαστικούς. Αναγκαστικά ήταν φασίστες, γιατί η Ελλάδα αναγκαζόταν να υποτάσσεται σε ξένα αφεντικά. Αυτό το γνώριζαν όλοι οι "ενδιαφερόμενοι" εντός και εκτός Ελλάδος.

Από την εποχή του Όθωνα και των Βαυαρών αντιβασιλέων οι Έλληνες δικαστές εξακολουθούσαν και ήταν όμοιοι με αυτούς που "καταδίκασαν" τον Κολοκοτρώνη. Από τότε μέχρι τώρα ελάχιστοι μέσα στο ελληνικό δικαστικό σώμα ήταν οι Πολυζωϊδηδες και οι Τερτσέτηδες και πλείστοι ήταν πάντα οι Σούτσοι, οι Βουλγάρηδες και οι Φραγκούληδες. Διεφθαρμένοι υποτακτικοί των ξένων και ντόπιων αφεντικών, όπως ο Δεληγιάννης, ο οποίος καταδίκασε τον Μακρυγιάννη. Από τότε μέχρι τώρα το ελληνικό δικαστικό σώμα παραμένει ένα "κλειστό" σώμα, το οποίο πάντα φροντίζουν οι εκάστοτε εξουσίες να το διατηρούν "κλειστό" και να το "προστατεύουν" από την έξωθεν κρίση, προκειμένου να τους εξυπηρετεί.

Γι' αυτόν τον λόγο κανείς και ποτέ δεν στρέφεται εναντίον των στελεχών της δικαιοσύνης, όσο προκλητικοί και άχρηστοι κι αν είναι. Γι' αυτόν τον λόγο μέσα στον χρόνο το δικαστικό σώμα έχει γίνει ένα μικρόψυχο, εκδικητικό και κακόβουλο σώμα υποτακτικών της εξουσίας. Μέσα σ' αυτό πρωταγωνιστούν μόνιμα κάποια άβουλα, δειλά και "πρόθυμα" ανθρωπάκια, που, προκειμένου να εξασφαλίσουν σίγουρες προαγωγές, μπορούν να εκτελέσουν την οποιαδήποτε αποστολή.

Είναι γνωστό άλλωστε αυτό, το οποίο "κυκλοφορεί" ευρέως μεταξύ των φοιτητών στις νομικές σχολές όλης της χώρας. Τι λέει αυτό; Ότι, οι έξυπνοι νομικοί γίνονται δικηγόροι, οι λιγότερο έξυπνοι γίνονται νομικοί σύμβουλοι επιχειρήσεων και επιχειρηματιών και… ό,τι περισσέψει, πάει στον κλάδο της δικαιοσύνης. Αυτά λένε στα κυλικεία των νομικών σχολών οι φοιτητές και αυτές οι απόψεις είναι "καπνός" σε μια "φωτιά" που υπάρχει. Όλα αυτά έχουν την εξήγησή τους.

Το θέμα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν διακριθεί στον δικαστικό κλάδο —κρίνοντας τύχες ανθρώπων— και οι οποίοι ήταν πιο βλάκες κι απ' τα λάχανα. Γιατί "διακρίθηκαν"; Γιατί προστατεύονταν από τους υπόλοιπους παράγοντες της εξουσίας. Γιατί όλοι βολεύονται από αυτήν την κατάσταση στη δικαιοσύνη. Ξένοι ιμπεριαλιστές, λακέδες πολιτικοί και διεφθαρμένοι ρασοφόροι, έχουν συμφέρουν από τα "αστροπελέκια". Όλοι θέλουν να βασιλεύει η αναξιοκρατία στη δικαιοσύνη, για να κρατάνε τους λειτουργούς της σε απόλυτη ομηρία. Όλοι θέλουν να έχουν στο "χέρι" τους δικαστικούς, για τη στιγμή που θα τους χρειαστούν. Γι' αυτόν τον λόγο όλα μπορούν ν' αλλάξουν στην Ελλάδα εκτός από τους δικαστές. Συμφέρει κάποιους να δικάζουν οι Καλούσηδες, γιατί μπορούν και τους παίρνουν "καθοδηγητικά" τηλέφωνα.

Γι' αυτόν τον λόγο δεν αλλάζει ποτέ και τίποτε στη δικαστική εξουσία. Η δικαστική εξουσία πάντα κινείται "παράλληλα" από τις κοινωνικές ή άλλες εξελίξεις, γιατί δεν συμφέρει κανέναν από τους "επόμενους" φασίστες να χάσει τα προνόμια των "προηγούμενων". Αυτό ακριβώς συμβαίνει με το "αβύθιστο" ελληνικό δικαστικό σώμα, το οποίο είναι η μόνη μορφή εξουσίας που "επιπλέει", ακόμα και όταν όλες οι υπόλοιπες "πνίγονται". Με το "πυρίμαχο" ελληνικό δικαστικό σώμα, το οποίο σώζεται ακόμα κι όταν παίρνει "φωτιά" η πατρίδα μας.

Είναι ένα σώμα, στο οποίο κάποιοι —εντός και εκτός Ελλάδας— φροντίζουν πάντα να βασιλεύει η αναξιοκρατία, η καμαρίλα και η δουλικότητα. Ένα σώμα, που ευνοεί τους Σούτσους, προκειμένου να μην έχουν προβλήματα με τους Πολυζωϊδηδες. Ένα σώμα, στο οποίο κάνουν μεγάλες καριέρες τα παιδιά των πρώην φασιστών δοσίλογων δικαστών και όσα ανθρωπάκια τελειώνουν ιδροκοπώντας τη νομική και δεν βλέπουν διαφορετικό τρόπο επιβίωσης. Συμφέρει κάποιους να μαζεύουν στο δικαστικό σώμα τα ανθρωπάκια, για να φαίνονται "γίγαντες" οι καριερίστες Σούτσοι. Σε ποια δραστηριότητα θα μπορούσε να διακριθεί ένας Σανιδάς ή ένας Ζαγοριανός;

Αυτό το σώμα με τα χαρακτηριστικά αυτά ευνόητο είναι ότι θα έχει μια ανάλογη "παθογένεια". Είναι απίστευτα ανηλεές με τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους και επίσης απίστευτα δειλό με τους ισχυρούς της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα δεν τολμά να κάνει τίποτε χωρίς την άδεια των "αφεντικών" του. Γι' αυτόν τον λόγο και δέχεται το συνταγματικά παράνομο και παράλογο "καπέλο" του υπουργού της δικαιοσύνης. Στελεχώνεται μόνιμα από ανθρώπους, οι οποίοι εκ του ασφαλούς και με την εξουσία της κρατικής τους θέσης θέλουν να ζήσουν τη ζωή που δεν δικαιούνται. Να γίνουν άνευ κόστους και εκ του ασφαλούς κοινωνικοί μεγαλοπαράγοντες, πλούσιοι ...ακόμα και να "πηδήξουν". Ένα σώμα με τη μούρη και τις απαιτήσεις του Καλούση.

Γι' αυτόν τον λόγο ποτέ και καμία εξουσία δεν θέλησε να τους "καθαρίσει" όλους αυτούς. Όλων των τύπων και των ειδών οι εξουσίες τούς χρειάζονταν, εφόσον ποτέ και καμία εξουσία στην Ελλάδα δεν ήταν "καθαρή" σε τέτοιο βαθμό, που να χρειάζεται "καθαρή" δικαιοσύνη. Τον "άνακτα" τον διαδεχόταν ένας "συνταγματάρχης" και αυτόν ένας "αποστάτης". Κανένας από αυτούς δεν ήθελε μπελάδες με τον ανθρώπινο πολιτισμό και τη Δημοκρατία, που προστατεύει ο νόμος. Πάντα οι εξουσίες στην Ελλάδα ήταν λακέδες των ξένων και ως εκ τούτου πάντα χρειάζονταν συνενόχους δικαστές. Από τους χαφιέδες τύπου Κωλέτη και Βενιζέλου, μέχρι τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου ή τον Μητσοτάκη, οι πάντες ήταν ίδιοι. Λακέδες και χαφιέδες των ξένων.

Αυτοί οι ξένοι είναι τα πραγματικά αφεντικά του προτεκτοράτου με το όνομα "Ελλάδα". Αυτοί οι ξένοι —και από τον καιρό του Βαυαρού Μάουερ— αποφασίζουν από μόνοι τους όχι μόνον για τους πολιτικούς μας ηγέτες, αλλά και για την ηγεσία της ελληνικής δικαιοσύνης. Είναι βέβαιον ότι από τις γνωστές πρεσβείες της βασιλίσσης Σοφίας φεύγουν τα ονόματα αυτών, οι οποίοι θα "αναδειχθούν" ηγέτες της ελληνικής δικαιοσύνης. Οι εκάστοτε κυβερνήτες μας απλά αναλαμβάνουν το τυπικό μέρος της διεκπεραίωσης της προαγωγής στο δικαστικό σώμα.

Πρώτα δηλαδή κάποιος John έμαθε ότι ο Σανιδάς θα γίνει Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και κατόπιν όλοι εμείς οι τοπικοί "Σωτήρηδες". Είμαστε μάλιστα βέβαιοι ότι, σε περίπτωση κοινωνικής αναταραχής, υπάρχει μυστικό σχέδιο "διάσωσης", ώστε όλοι οι ανώτατοι "Έλληνες" δικαστές να σωθούν σε κάποιο "περίβολο" κάποιας γνωστής πρεσβείας. Να υποθέσουμε στο Deere της Αγίας Παρασκευής; Αν, δηλαδή, κάποτε κινδυνεύσουν κάποιοι Σανιδάδες, θα κινδυνεύσουν από Έλληνες και σε ξένους περιβόλους θ αναζητήσουν προστασία.

Αυτή δυστυχώς είναι η κατάσταση, που ισχύει για το δικαστικό σώμα από την εποχή της "απελευθέρωσης" κι εντεύθεν. Από την εποχή που τους Κολοκοτρώνηδες τους "καταδίωκαν" εισαγγελείς με το όνομα Mason και τους δίκαζαν οι Σούτσοι. Σ' αυτό το χρονικό διάστημα μόνον τα ονόματα των ιδιοκτητών των ασφαλών "περιβόλων" αλλάζουν και όχι οι πρακτικές που τους σώζουν όλους αυτούς από την αντίδραση των Ελλήνων. Κάποτε ιδιοκτήτες του προστατευτικού "περιβόλου" ήταν οι Βαυαροί, μετά έγιναν οι Ναζί, στη συνέχεια οι Άγγλοι και σήμερα οι Αμερικανοί.

Αντιλαμβανόμαστε ότι τα κοινά συμφέροντα όλων αυτών των φασιστών καθιστούν αναγκαιότητα γι' αυτούς να διατηρούν τους φασίστες δικαστές στις θέσεις τους. Τα συμφέροντα των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου, που ήθελαν να κυριαρχήσουν στη Μεταπολίτευση, τους έκαναν να "δανειστούν" τους δικαστές της Χούντας. Δικαστές της Χούντας δίκαζαν τους Έλληνες στην εποχή της "δημοκρατίας" της μεταπολίτευσης.

Όλοι σχεδόν οι σημερινοί Αρεοπαγίτες —αυτοί, δηλαδή, που ψήφισαν υπέρ Ζαγοριανού— έχουν προσληφθεί από τη Χούντα με κριτήρια της Χούντας. Όσοι από αυτούς, λόγω ηλικίας, δεν πρόλαβαν τη Χούντα, προσελήφθηκαν και προάχθηκαν από τους Χουντικούς που την πρόλαβαν.

Ο αρχιεισαγγελέας της "δημοκρατίας" Σανιδάς —και φανατικός υπερασπιστής του Ζαγοριανού— έχει δικαστεί, επειδή, ως εισαγγελέας της Χούντας, όχι μόνον ανέχθηκε αλλά και συμμετείχε ο ίδιος σε βασανισμούς πολιτών.

Αυτός ο βασανιστής της Χούντας όχι μόνον δεν έφυγε με τις κλωτσιές από το δικαστικό σώμα της Δημοκρατίας μας, αλλά στη συνέχεια της "λαμπρής" του καριέρας έφτασε στα ύπατα αξιώματα, εφόσον έγινε Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Έτσι "αντάμειψε" η "δημοκρατία" έναν από τους πιο διαβόητους χουντικούς. Υπάρχουν δηλαδή Έλληνες δημοκράτες, οι οποίοι βασανίστηκαν δύο φορές από τον Σανιδά. Μία φορά βασανίστηκαν άμεσα από αυτόν επί Χούντας και στη συνέχεια "βασανίστηκαν" έμμεσα, παρατηρώντας τον να παριστάνει τον αρχιεισαγγελέα της ακριβής μας Δημοκρατίας. Και μόνον η δική του "πορεία" αρκεί, για να μας αποδείξει ότι δεν υπάρχει ούτε ένας δικαστικός καριέρας, που να μην είναι φασίστας.

Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό; Γιατί, όταν αυτός, που διετέλεσε αρχιεισαγγελέας της "δημοκρατίας", ήταν χουντικός, σημαίνει ότι προσελήφθηκε, κρίθηκε και προάχθηκε στο δικαστικό σώμα από χουντικούς. Στη συνέχεια ο ίδιος, ως αρχιεισαγγελέας, προσέλαβε, έκρινε και προήγαγε ομοίους του. Εκβιάστηκε από φασίστες για να "προοδεύσει" και εκβίασε ο ίδιος, για να προσφέρει πρόοδο σε ομοίους του. Τα κριτήρια όμως όλων αυτών των "πράξεων" είναι ίδια και είναι τα κριτήρια της Χούντας και άρα τα κριτήρια των φασιστών. Άρα; Άρα, οι πριν από αυτόν —και εξαιτίας αυτού— "έσπρωξαν" ομοίους τους μέσα στη δικαιοσύνη. Η μεταπολίτευση, δηλαδή, δεν άλλαξε το παραμικρό στη δικαιοσύνη.

Αυτό είναι το όλο πρόβλημα στη στελέχωση του συστήματος της δικαιοσύνης. Οι χουντικοί δικαστικοί —και μάλιστα οι υψηλόβαθμοι— δεν αντικαταστάθηκαν με την πτώση της Χούντας. Από αυτούς ξεκίνησε το σημερινό πρόβλημα. Προκειμένου οι ίδιοι να μην εκβιάζονται από τους νέους δημοκράτες συναδέρφους τους και να μπορούν οι ίδιοι να τους εκβιάζουν, επέλεγαν ομοίους τους. Οι φασίστες επέλεγαν φασίστες, οι οποίοι θα είχαν κέρδος από τη "συνομωσία" της σιωπής. Με αυτόν τον τρόπο οι χουντικοί "αναπαράχθηκαν" μέσα στο δικαστικό σύστημα και εξάλειψαν τον όποιον δημοκράτη θα είχε τη φαεινή ιδέα να τους απειλήσει. Από αυτούς λοιπόν περίμενε ο ελληνικός λαός να προστατευτεί από τους κλέφτες, τα λαμόγια, τους διεφθαρμένους και τους διαπλεκόμενους.

Ευκαιρία λοιπόν να λύσει το ελληνικός λαός τους "λογαριασμούς" του με αυτούς, που πραγματικά ευθύνονται για την αθλιότητά του σημερινού συστήματος εξουσίας. Όλους όσους έχουν ευθύνες, είτε αυτοί είναι ορατοί είτε "αόρατοι". Όταν μιλάμε για ευθύνη, μιλάμε για πραγματική ευθύνη και αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο. Υπάρχουν ευθύνες, για να φτάσουμε στη σημερινή αθλιότητα και διαφθορά και αυτές οι ευθύνες κάποιους βαρύνουν. Ανάμεσα σ' αυτούς τους υπεύθυνους και σε καμία περίπτωση ασήμαντους είναι και οι δικαστικοί. Το γεγονός ότι είναι τέτοιοι, δεν σημαίνει ότι είναι υπεράνω κρίσης. Απλά πράγματα. Η δικαιοσύνη είναι η ιερή …και όχι οι δικαστές.

Οι δικαστές είναι απλοί άνθρωποι και ως τέτοιοι κρίνονται για τις πράξεις τους. Αν σκεφτούμε μάλιστα ότι δικαστές τύπου Καλούση πήγαν φυλακή κατ’ ευθείαν από τις έδρες τους, είναι στατιστικά βέβαιον ότι δεν μπορεί να ήταν οι μόνοι που "διακοσμούσαν" το δικαστικό σώμα με την "ποιοτική" παρουσία τους. Είμαστε βέβαιοι ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν εν’ ενεργεία δικαστές με τα χαρακτηριστικά του Καλούση, αλλά όχι και με την τύχη του. Δικαστές, οι οποίοι είναι τόσο βρόμικοι, που ούτε καν για πλακάκια βόθρου δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για ευκαιρία του ελληνικού λαού. Απλά, για να καταλάβει αυτός πόσο ευκαιρία είναι, θα πρέπει να γνωρίζει την ευθύνη των δικαστικών στη σημερινή αθλιότητα. Αυτό είναι που κατά κύριο λόγο αγνοεί ο πολίτης. Αγνοεί πως, όταν ένα κράτος μπαίνει στις "λίστες" των διεφθαρμένων κρατών, το μεγάλο πρόβλημά του δεν βρίσκεται εκεί όπου φαινομενικά η διαφθορά εμφανίζει τις μεγάλες εντάσεις της. Σε ένα διεφθαρμένο κράτος το πρόβλημα δεν βρίσκεται ούτε στο Κοινοβούλιο ούτε στα υπουργεία ούτε στις δημόσιες υπηρεσίες του.

Το μεγάλο πρόβλημα υπάρχει στο σύστημα δικαιοσύνης. Αυτό συνήθως δεν καταλαβαίνει ο κόσμος και φροντίζουν οι δικαστικοί να τον "υποβοηθούν" στην εξαγωγή των λανθασμένων συμπερασμάτων. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι από αυτούς είναι "θαμώνες" μοναστηριών και θαυμαστές "αγίων" που σταυροκοπιούνται δημοσίως και επιδεικτικά. Έχουν λόγους να καλύπτονται από το "πέπλο" της υποκριτικής ευσέβειας, διαφορετικά θα τους αποκαλύψουν τα "κέρατα" της ευθύνης.

Αυτά τα "κέρατα" αγνοεί ο λαός και γι' αυτόν τον λόγο δεν βγάζει ασφαλή συμπεράσματα. Αγνοεί πως, όταν οι πολιτικοί και οι υπηρεσιακοί παράγοντες διαφθείρονται, οι πρώτοι, που έχουν ήδη διαφθαρεί είναι οι δικαστικοί. Πρώτα έχουν διαφθαρεί εκείνοι, οι οποίοι μπορούν να επιτρέψουν στους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο. Η έλλειψη κατανόησης των όσων πραγματικά συμβαίνουν, υπάρχει, γιατί σε "τρελές" εποχές —όπως αυτή που ζούμε σήμερα— το πρώτο θύμα είναι η λογική. Βλέπουμε …και δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε. Φερόμαστε σαν "μεθυσμένοι" …και δεν μπορούμε να βάλουμε τη λογική μας να δουλέψει, προκειμένου να καταλάβουμε τι συμβαίνει.

Βλέπουμε, για παράδειγμα, έναν τρομερό σκύλο, που σκορπάει τον θάνατο και την καταστροφή στο πέρασμά του. Υπάρχει όμως άνθρωπος λογικός, που να πιστεύει ότι ο σκύλος είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για τις πράξεις του; Τι αναζητάς σ' αυτήν την περίπτωση; Αυτόν, που είναι υπεύθυνος για τον σκύλο. Αυτόν, που του επέτρεψε να κάνει αυτά που κάνει. Αυτό, το οποίο μας λέει η απλή λογική, δεν είναι το ίδιο με αυτό που αναγνωρίζει και ο νόμος; Δικάζεται ποτέ ο σκύλος; Δικάζεται ο κύριος του σκύλου. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη διαφθορά. Οι διεφθαρμένοι πολιτικοί ή οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι είναι σαν τους πεινασμένους σκύλους. Αν αισθανθούν ότι δεν ελέγχονται —και άρα ότι δεν κινδυνεύουν— θα διαφθαρούν.

Άρα, ποιοι φταίνε για τη συμπεριφορά αυτών των λυσσασμένων "σκύλων"; Γιατί κατηγορούμε τους πολιτικούς για την προδοσία της πατρίδας μας; Γιατί κατηγορούμε τους διεφθαρμένους για την Διαφθορά στην Ελλάδα; Οι δικαστικοί φταίνε για όλα τα δεινά που μαστίζουν αυτήν τη στιγμή τον τόπο μας. ΓΙΑ ΟΛΑ. Κατηγορούν κάποιοι τους πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες της χώρας, επειδή τα "παίρνουν". Γιατί να μην τα παίρνουν, όταν υπάρχει ατιμωρησία; Κατηγορούν τους πολιτικούς ότι για λόγους συντεχνιακών συμφερόντων αλληλοπροστατεύονται, επιβαρύνοντας τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Γιατί να μην το κάνουν, εφόσον αυτοί, οι οποίοι θα έπρεπε να τους σταματήσουν, κάνουν ακριβώς τα ίδια για τους εαυτούς τους.

Βλέποντας κάποιος την "πορεία" των πραγμάτων μέσα στο χρόνο, μπορεί να καταλάβει ότι οι δικαστές δεν ήταν παθητικοί ή αμέτοχοι στην όλη κατάσταση, που μας οδήγησε στη σημερινή αθλιότητα. Συμμετείχαν ενεργά και συνειδητά σ' αυτόν τον σχεδιασμό της φασιστικής εξουσίας. Γνώριζαν το παράνομο του συνδικαλισμού των δημοσίων υπαλλήλων και δεν τον απέτρεψαν, για να μπορούν μέσω του συνδικαλισμού αυτού να "πλησιάσουν" και τους ίδιους οι κομματάρχες ευεργέτες τους. Γνώριζαν το παράνομο του κομματισμού των δημοσίων υπαλλήλων και δεν τον απέτρεψαν, για ν' αποκομίσουν ακόμα μεγαλύτερο κέρδος από τους κομματάρχες ευεργέτες τους. Γνώριζαν ακριβώς τι έκαναν, γιατί τα πάντα ήταν παράνομα.

Ό,τι βασανίζει σήμερα τους Έλληνες, οφείλεται στους δικαστικούς. Οι Έλληνες δικαστές δεν έκαναν το καθήκον τους και επέτρεψαν στον κομματισμό να "διαπλέξει" τις κυρίαρχες εξουσίες μεταξύ τους. Οι Έλληνες δικαστές επέτρεψαν σ' αυτό το "κουβάρι" των εξουσιών να μας οδηγήσει στην οικογενειοκρατία και να καταλυθεί η Δημοκρατία στη χώρα. Οι Έλληνες δικαστές δεν έκαναν το καθήκον τους υπέρ της δικαιοσύνης και υποτάχθηκαν και οι ίδιοι σ' αυτό το "κουβάρι".

Πέραν όμως της ανεπάρκειάς τους να κατανοήσουν την πολιτική "πρόταση" του Συντάγματος, ήταν ανεπαρκείς και σε πιο απλά ζητήματα, τα οποία μας οδήγησαν στη σημερινή αθλιότητα. Όλοι γνωρίζουν ότι η σημερινή αθλιότητα οφείλεται στη διαπλοκή των πολιτικών παραγόντων με οικονομικούς παράγοντες, που οδηγούσαν στην κρατική διαφθορά. Οι οικονομικοί παράγοντες "κονομούσαν" και τάιζαν πολιτικούς, προκειμένου να συνεχίσουν να κονομάνε. Οι πολιτικοί προήγαγαν και προστάτευαν "πρόθυμους" κρατικούς υπαλλήλους, προκειμένου να μπορούν να εξυπηρετούν —με το αζημίωτο— τα κοινά αφεντικά. Μέχρι και νόμο περί "αποκακουργοποίησης" της διαφθοράς ψήφισαν, για να τα καταφέρουν.

Όμως, για όλα αυτά υπεύθυνοι δεν είναι αυτοί, οι οποίοι εμπλέκονταν άμεσα, αλλά αυτοί, οι οποίοι τους επέτρεπαν να το κάνουν. Οι πολιτικοί δεν φοβούνταν να τα "παίρνουν", γιατί, εξαιτίας της "τύφλας" των επίορκων δικαστικών, απαλλάσσονταν από τις παρανομίες τους εντός της Βουλής και μέσα στα πλαίσια της συντεχνιακής αλληλεγγύης. Το ίδιο δεν φοβούνταν και οι δημόσιοι υπάλληλοι, εφόσον κι αυτοί μέσα στο ίδιο πνεύμα συναδελφικής αλληλεγγύης και εκτός δικαστικού περιβάλλοντος επέλυαν τα "προβλήματά" τους.

Ποιος όμως φταίει γι' αυτό; Θα έφταιγαν οι κλέφτες, αν αυτοί παρέμεναν ατιμώρητοι, σε περίπτωση που το κράτος τούς επέτρεπε να κρίνονται από "επιτροπή" κλεφτών; Θα έφταιγαν οι διαρρήκτες, αν αυτοί απαλλάσσονταν από συναδέλφους τους; Σε μια τέτοια περίπτωση φταίνε οι θεματοφύλακες της δικαιοσύνης, οι οποίοι μεταβιβάζουν μέρος της εξουσίας τους σε αναρμόδιους. Οι δικαστές φταίνε για την εξόφθαλμα παράνομη βουλευτική ασυλία. Οι δικαστές φταίνε για την εξόφθαλμα παράνομη πρακτική των ΕΔΕ στον δημόσιο τομέα. Η βουλευτική ασυλία και η ΕΔΕ των δημοσίων υπαλλήλων είναι υπεύθυνες για τη έκρηξη της διαφθοράς στην Ελλάδα. Η γνώση του επίορκου διεφθαρμένου υπαλλήλου ότι δεν θα τιμωρηθεί ήταν αυτήν, που οδήγησε στην έκρηξη της διαφθοράς.

Από εκεί και πέρα τα πάντα ήταν θέμα χρόνου να συμβούν. Ο λαός αφέθηκε στο έλεος του Θεού, εφόσον δεν λειτουργούσε καμία ασφαλιστική κρατική δικλείδα. Ακόμα κι εκεί που θεωρητικά υπήρχαν τέτοιες "δικλείδες", αυτές απλά δεν λειτουργούσαν. Ποιος δεν γνωρίζει τις Ανεξάρτητες Αρχές; Ενώ όμως τις Αρχές αυτές τις γνωρίζει, δεν γνωρίζει ούτε ένα καλό, που να προέκυψε εξαιτίας της λειτουργίας τους. Οι Αρχές αυτές υπάρχουν, μόνον όταν οι Έλληνες καλούνται να τις χρυσοπληρώσουν. Προστατεύτηκε όμως ο Έλληνας καταναλωτής από την Αρχή, που ελέγχει τον ανταγωνισμό στην αγορά; Όχι βέβαια. Προστατεύτηκε ο Έλληνας πολίτης από την Αρχή, που ελέγχει τα ΜΜΕ, όταν αυτά επιχειρούν πλύση εγκεφάλου στις μάζες; Όχι βέβαια. Ποτέ και καμία Αρχή δεν προστάτευσε τον Έλληνα πολίτη.

Ποιοι ήταν όλοι αυτοί οι "τίμιοι" άνθρωποι, που στελέχωναν τις πανάκριβες αλλά παντελώς ανίκανες Αρχές; Στην πλειοψηφία τους ήταν πρώην ΔΙΚΑΣΤΕΣ και ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ. Δικαστές και εισαγγελείς, οι οποίοι, αφού εξυπηρέτησαν τα αφεντικά τους από τις έδρες τους —κάνοντας μεγάλες καριέρες— στη συνέχεια πήγαν και για ένα "εξτραδάκι" στις Αρχές. Πήγαν, όμως, όπως πηγαίνουν πάντα …εκ του ασφαλούς, εφόσον οι θρασύδειλοι δικαστικοί εκτός των άλλων είχαν εξασφαλίσει και το ακαταδίωκτο. Παγκόσμιο ρεκόρ, εφόσον πουθενά στον κόσμο τα στελέχη τέτοιων ανεξάρτητων Αρχών δεν απολαμβάνουν τέτοια παράλογα προνόμια. Ούτε καν στις "Μπανανίες" της υποσαχάριας Αφρικής.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Αν η διαφθορά, η ατιμωρησία, η κατάχρηση εξουσίας, η αισχροκέρδεια, μαστίζουν αυτήν τη στιγμή την πατρίδα μας, ευνόητο είναι ότι τα αίτιά τους και η πηγή τους βρίσκονται στη δικαστική εξουσία. Στην εξουσία, η οποία παρανόμως συνδικαλίζεται, αυτοπροστατεύεται …και τελευταία, όποτε μπορεί, τα "παίρνει". Στην εξουσία, που, όσο περνάει ο χρόνος, τόσο απομακρύνεται από το πρότυπο της πανέμορφης αρχαίας τυφλής Θεάς με τον ζυγό και η οποία όλο και πιο πολύ "φέρνει" στη φάτσα του "ανοικτομάτη" Καλούση με τη μεζούρα.

Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για μια "μεταπολίτευση", η οποία καθημερινά βυθίζεται στον "βόθρο" των δικών της "περιττωμάτων". Η μεταπολίτευση της οφθαλμαπάτης. Η μεταπολίτευση της "δημοκρατίας". Η "αριστερή" μεταπολίτευση. Η μεταπολίτευση των "αγωνιστών" και των "ηρώων". Για να καταλάβει κάποιος πόσο "δημοκρατική" και πόσο "αριστερή" ήταν η μεταπολίτευση, αρκεί να σκεφτεί το πιο απλό. "Δημοκρατική" ήταν με δικαστές της Χούντας. "Αριστερή" ήταν με "ήρωες" σταλινικούς ΚΚΕδες, οι οποίοι ήταν χαφιέδες της ασφάλειας και συνεργάτες των δικαστών της Χούντας.

Το καραγκιοζιλίκι όλης της δήθεν δημοκρατικής κι αριστερής μεταπολίτευσης μπορεί να "περιγραφεί" με τρία ονόματα. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε παραπάνω. Αρκεί να σκεφτεί ο αναγνώστης μερικά βασικά πρόσωπα της μεταπολίτευσης σε μερικούς βασικούς της ρόλους. Αρχιεισαγγελέας της "δημοκρατίας" μας ήταν ο χουντικός Σανιδάς. Κεντρική "ηρωίδα" της ελευθερίας μας η σταλινική Δαμανάκη. Ζαν Ντ’ Άρκ του προλεταριακού ΚΚΕ η ακροδεξιά μεγαλοαστή Κανέλλη. Όλοι αυτοί οι "δημοκράτες" και "αριστεροί" έδωσαν το "στίγμα" τους στη μεταπολίτευση που "απολαύσαμε". Όσο δημοκράτες και αριστεροί ήταν όλοι αυτοί, άλλο τόσο ήταν και η μεταπολίτευσή μας.

Γιατί λοιπόν να παραπονιόμαστε για την αθλιότητά της; Τέτοιους "ήρωες" είχαμε, τέτοια "δημοκρατία" απολαμβάνουμε. Εμείς δεν γιορτάζουμε τα "Πολυτεχνεία", ενώ στην πραγματικότητα δεν καθίσαμε ποτέ να τα "ψάξουμε"; Εμείς δεν γιορτάζουμε την "πτώση" της Χούντας, ενώ δεν στην πραγματικότητα δεν απολύσαμε κανέναν χουντικό; Άρα δεν υπάρχει τίποτε παράξενο σ' αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν. Το παράξενο θα ήταν το αντίθετο. Αυτή η μεταπολίτευση των "Πολυτεχνείων" των ξένων μυστικών υπηρεσιών υπηρετήθηκε από τους Σανιδάδες και αυτοί μας έδωσαν τους νέους Ζαγοριανούς. Αυτή η μεταπολίτευση μας έδωσε τον "βόθρο" των νεόπλουτων χλεμπονιάρηδων και βρωμοπόδαρων τύπου Χριστοφοράκων, Μπόμπολα ή Κόκκαλη. Των ελέω κράτους και δικαιοσύνης Golden Boys και μεγιστάνων.

Οι σημερινοί ανώτατοι δικαστές, στην πρόσφατη υπέρ Ζαγοριανού ψηφοφορία, έδειξαν ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει τίποτε να περιμένει από αυτούς. Ούτε καν στο επίπεδο της συμπαράστασης. Ό,τι είχε να πάρει από αυτούς, το έχει πάρει και βρέθηκε ελλιπές. Οι δικαστές καθημερινά δείχνουν με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους ότι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους σαν κάτι το "διαφορετικό" από την υπόλοιπη κοινωνία και "μάχονται" για να το αποδείξουν. Αυτοί, οι οποίοι πληρώνονται, για να τιμωρούν τους πολίτες όταν εκείνοι εγκληματούν, δεν δέχονται να τιμωρούνται οι ίδιοι, όταν εγκληματούν επίσης. Αυτοί, οι οποίοι πληρώνονται από τον ελληνικό λαό, για να τον υπηρετούν, δεν δέχονται μειώσεις των μισθών τους σήμερα, που αυτός ο λαός στην κυριολεξία πεινάει.

Αν όλα αυτά φαίνονται δραματικά, δεν είναι τα χειρότερα. Σήμερα η κατάσταση είναι χειρότερη από ποτέ, γιατί έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Είναι προφανές ότι έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Οι Έλληνες δικαστές δείχνουν ότι έχουν χάσει κάθε μέτρο. Δεν είναι πλέον μόνον οι φασίστες, οι οποίοι για τους πάγιους ιδεολογικούς τους λόγους δεν αφήνουν τη Δημοκρατία ν' ανθίσει. Φτάσαμε στο σημείο να έχουμε δικαστές κάποιους κοινούς κακοποιούς, οι οποίοι εκβιάζουν και απαιτούν ατιμωρησία, όταν απλά τα έχουν "πάρει". Μιλάμε για δικαστές, οι οποίοι έχουν μετατρέψει τις έδρες τους σε "μαγαζάκια". Μιλάμε για κοινούς κακοποιούς, οι οποίοι έρχονται σε επαφή με το κοινό έγκλημα, για να πάρουν το "φακελάκι" τους. Ποιος δεν έχει ακούσει για το περίφημο "παραδικαστικό" κύκλωμα;

Πώς λειτουργεί αυτό το κύκλωμα και γιατί είναι πανίσχυρο; Γιατί οι δικαστές δεν επιχειρούν να το "ξηλώσουν", παρ' όλο που γνωρίζουν την τεράστια ζημιά που προκαλεί στον κλάδο τους; Γιατί δεν υπήρχε παλιά και μόνον σήμερα εμφανίζεται πανίσχυρο; Γιατί απλά μόνον σήμερα —στην εποχή της απόλυτης νεοταξικής αθλιότητας— υπάρχει μέσα στο ίδιο το δικαστικό σώμα "διαπλοκή" εγκλημάτων. Διαπλοκή εγκλημάτων και άρα εγκληματιών διαφορετικού τύπου. Στην κοινωνία που η πορνοστάρ Αλεξανδράτου υπογράφει αυτόγραφα στα μικρά παιδιά σαν "επιτυχημένη", θεωρείται λογικό να υπάρχουν "επιτυχημένοι" δικαστές, οι οποίοι "πουλάνε" απαλλαγές.

Αυτοί οι κακοποιοί δικαστές εκβιάζουν τους φασίστες δικαστές. Γνωρίζουν οι μεν την παρανομία των δε και εκβιάζουν. Με αυτόν τον τρόπο εκείνοι, που τα "παίρνουν" σε χρήμα, εκβιάζουν αυτούς, που τα "παίρνουν" σε προαγωγές. Ελέγχοντες και ελεγχόμενοι γίνονται ένα "κουβάρι", που δεν ξετυλίγεται ποτέ, γιατί δεν συμφέρει να ξετυλιχθεί. Αυτό δεν το λέμε εμείς. Αυτό το λέει η στατιστική της δικαιοσύνης. Σε μια χώρα, η οποία μέσα σε ελάχιστα χρόνια έχει μετατραπεί σε μια από τις πιο διάσημες "Μπανανίες" του Πλανήτη, δεν υπάρχουν φυλακισμένοι διαφθορείς και διεφθαρμένοι.

Οι πάντες στην Ελλάδα γνωρίζουν για τη διαφθορά εκτός από τους Έλληνες δικαστές. Στα καφενεία γνωρίζουν ονόματα και διευθύνσεις διεφθαρμένων δικαστικών και άλλων δημοσίων υπαλλήλων, αλλά όχι στα εισαγγελικά γραφεία. Άρα, είτε οι δικαστές είναι ανίκανοι και άρα ανάξιοι του μισθού τους, είτε είναι ικανοί και ευγνώμονες προς τα αφεντικά τους, τα οποία όμως δεν είναι ούτε ο λαός ούτε η δικαιοσύνη. Απλά πράγματα.

Μόνον έτσι εξηγείται πώς οι διάφοροι Χριστοφοράκοι γνώριζαν πότε τους "έπαιρνε" να πηγαινοέρχονται στα δικαστήρια και πότε έπρεπε να την "κάνουν" στο εξωτερικό με ελαφριά "πηδηματάκια". Κάποιοι δικαστικοί τούς ενημέρωναν και δεν είχαν ενδοιασμό να το κάνουν, γιατί δεν φοβούνταν τους συναδέρφους τους σε περίπτωση που θα ελέγχονταν και οι ίδιοι. Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει. Δικαστικοί "κάλυπταν" ενόχους και όταν εξαιτίας αυτής της "κάλυψης" γίνονταν ένοχοι οι ίδιοι, δεν φοβούνταν την τιμωρία, γιατί θα είχαν και οι ίδιοι ανάλογη δικαστική "κάλυψη". Οι φασίστες δικαστές καλύπτονταν από τους απατεώνες συναδέρφους τους και όταν οι απατεώνες είχαν την ίδια ανάγκη, δεν μπορούσαν κάποιοι να τους τιμωρήσουν.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι σημαίνει "διαπλοκή" εγκλημάτων; Όταν οι ανώτατοι δικαστικοί "καλύπτουν" τον Ζαγοριανό για τους δικούς τους "ιδεολογικούς" λόγους, ευνόητο είναι ότι δεν μπορούν να είναι απόλυτα αυστηροί με κατώτερους δικαστικούς, οι οποίοι "καλύπτουν" νταβατζήδες, εμπόρους ναρκωτικών και κλέφτες. Όταν, ως φιλόδοξος Ζαγοριανός, δεν εκτελείς το λειτούργημά σου και έχεις ανάγκη τη συναδερφική "σιωπή", δεν μπορείς να απαιτείς "φασαρία" στην περίπτωση του συναδέρφου σου, ο οποίος είναι έναν κοινό λαμόγιο των δικαστηρίων. Όταν παρανομείς ως φασίστας, δεν μπορείς να είσαι αυστηρός υπηρέτης της νομιμότητας απέναντι στους κλέφτες συναδέρφους σου.

Ακόμα κάποιοι ψάχνουν να βρουν αποδείξεις για την ύπαρξη παραδικαστικού κυκλώματος. Δεν χρειάζεται καν απόδειξη. Στις "Μπανανίες" δεν χρειάζονται τέτοιες αποδείξεις. Στις "Μπανανίες" τα πράγματα "φωνάζουν" από μακριά. Μακροσκοπικά να δει κάποιος την κατάσταση και θα καταλάβει ότι σήμερα ολόκληρο το ελληνικό δικαστικό σώμα έχει γίνει "παραμάγαζο" της Νέας Τάξης. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τους ντετέκτιβ και να παραμονεύουμε στις γωνίες των δικαστηρίων, για να δούμε ποιοι τα "παίρνουν". Αρκεί να καθίσει κάποιος στην άκρη μιας τυχαίας πλατείας και θα καταλάβει τι συμβαίνει.

Όταν σε μια χώρα κάποιοι δικηγόροι είναι δισεκατομμυριούχοι, υπάρχει παραδικαστικό κύκλωμα. Όταν το επάγγελμα αυτό αποδίδει κέρδη μεγαλύτερα από αυτά που αποδίδει το επάγγελμα του βιομηχάνου, υπάρχει παραδικαστική δοσοληψία. Όταν κάποιοι δικηγόροι κυκλοφορούν με Ferrari και Cayenne, είναι μαθηματικά βέβαιον ότι κάποιοι δικαστικοί έχουν κρυφούς λογαριασμούς. Γιατί; Γιατί η αλήθεια πληρώνει λίγα και μόνον το έγκλημα πληρώνει πολλά. Όταν κάποιοι δικηγόροι μέσα σε λίγα χρόνια δικηγορίας γίνονται οικονομικοί μεγιστάνες, σημαίνει ότι εξασφαλίζουν "επιτυχία" πέρα από τη λογική της στατιστικής ή της ικανότητας.

Η μόνιμη "επιτυχία" κάποιων μεγαλοδικηγόρων αποκαλύπτει την ύπαρξη κάποιων μόνιμων "συνεργατών" από την αντίπερα "όχθη". Η μόνιμη "επιτυχία" τους αποκαλύπτει "ταρίφες" και οι "ταρίφες" πηγαίνουν ανάλογα με την "κούρσα" και άρα ανάλογα με το έγκλημα. Κάποιοι δικαστές είναι "ψιλικατζήδες" και κάποιοι άλλοι είναι "ακριβοί". Κάποιοι δικαστικοί παίρνουν λίγα, γιατί διευκολύνουν φτωχούς εγκληματίες για μικρά εγκλήματα και κάποιοι δικαστικοί παίρνουν πολλά, γιατί έχουν "ανώτερους" πελάτες ανωτέρων εγκλημάτων.

Όμως, όλοι οι σημερινοί δικαστικοί, είτε τα παίρνουν είτε όχι, είναι ένοχοι. Γιατί; Γιατί μπορεί κάποιοι κακοποιοί δικαστικοί να τα "παίρνουν", για να γίνουν πλούσιοι, αλλά όλοι οι υπόλοιποι κάνουν ότι δεν "βλέπουν", για να κάνουν καριέρες. Το χρήμα και ο βήχας …λέει ο λαός ότι, δεν κρύβονται. Το χρήμα στην περίπτωση αυτήν είναι πολύ και δεν κρύβεται. Το χρήμα όλων των εμπλεκομένων στην παράνομη "βιομηχανία" απόδοσης δικαιοσύνης. Όλοι το βλέπουν αυτό το χρήμα εκτός από τους αρμόδιους. Οι εισαγγελείς αυτής της χώρας δεν γνωρίζουν ποιοι συνάδερφοί τους ζουν με τρόπο, που δεν δικαιολογείται από τους νόμιμους μισθούς τους; Οι ίδιοι εισαγγελείς δεν βλέπουν κάποιους δικηγόρους —παλιούς συμφοιτητές τους—, που γίνονται μεγιστάνες μέσα στα δικαστήρια;

Λίγη λογική χρειάζεται και τα ανακαλύπτεις όλα. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μάγος, για να καταλάβει τι γίνεται. Πέντε μεγαλοδικηγόροι είναι όλοι κι όλοι στη χώρα. Αυτοί οι πέντε μεγαλοδικηγόροι έχουν ο καθένας τους πέντε μεγαλοπελάτες, των οποίων οι "δύσκολες" υποθέσεις τούς έκαναν πλούσιους. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι δικαστές "δίκασαν" την "επιτυχία" αυτών των μεγαλοπελατών των μεγαλοδικηγόρων. Ας βάλει αυτά τα ονόματα σε ένα "τραπέζι" και θα δει ότι είναι τα ίδια για όλους τους "επιτυχημένους" δικηγόρους και για όλους τους διάσημους "απαλλαγμένους" πελάτες τους. Αυτοί οι δικαστικοί είναι το παραδικαστικό "κύκλωμα", το οποίο όλοι γνωρίζουν εκτός από τους αρμόδιους της δικαστικής εξουσίας.

Αυτοί όμως οι "ευάλωτοι" δικαστικοί δεν κινδυνεύουν, γιατί δεν είναι "καθαρή" η δικαιοσύνη ως μηχανισμός. Κανένας δεν μπορεί να τους απειλήσει, γιατί κι αυτοί εκβιάζουν. Αυτός ο αλληλοεκβιασμός μεταξύ ομοίων δικαστών —για ανόμοιους λόγους— καθιστά το πρόβλημα με τους δικαστές ιδιόμορφο και ως εκ τούτου ιδιόμορφη είναι και η λύση του. Τι σημαίνει αυτό; Ας σκεφτεί κάποιος το εξής απλό. Ένας πολιτικός, για παράδειγμα, δεν είναι υπεύθυνος για τη διαφθορά ενός συναδέλφου του. Μπορεί όπως και ένας απλός πολίτης να καταγγείλει τον συνάδελφό του, αλλά μέχρι εκεί φτάνει η δυνατότητά του. Στην περίπτωση του δικαστικού σώματος αυτό δεν ισχύει. Δίπλα στον Εισαγγελέα, που τα "παίρνει", υπάρχει ένας άλλος συνάδερφός του που τον βλέπει τι κάνει και τον αφήνει να το κάνει. Δίπλα στον δικαστή, που τα "παίρνει", υπάρχει ένας άλλος συνάδελφός του που τον αφήνει.

Εκεί δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος, γιατί η "εμπειρία" του συστήματος φρόντισε να υπάρχει ένας ικανοποιητικός λειτουργικός σχεδιασμός. Το ίδιο το Σύνταγμα μεριμνά γι' αυτήν τη λειτουργία. Αν ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου είναι διεφθαρμένος, μπορεί να ελεγχθεί από έναν πολύ κατώτερό του εισαγγελικό λειτουργό. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για ιδιομορφίες της δικαστικής εξουσίας. Ενώ δηλαδή μερικοί διεφθαρμένοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, γιατροί ή μηχανικοί δεν είναι αρκετοί, για να "μεταφέρουν" τα χαρακτηριστικά τους στους κλάδους τους, γενικεύοντας τους χαρακτηρισμούς, για την περίπτωση των δικαστών αυτό δεν ισχύει.

Το δικαστικό σώμα είναι το μόνο σώμα "εργαζομένων", το οποίο εκ του Συντάγματος έχει τη δυνατότητα να "αυτοκαθαρίζεται" και να τιμωρεί τα μέλη του, όταν αυτά δεν σέβονται τους νόμους και τη δεοντολογία που πρέπει να διέπει τη λειτουργία του σώματος αυτού. Άρα, η οποιαδήποτε δυσλειτουργία παρατηρείται αποδίδεται στο σύνολο των μελών του. Όταν είναι "βρόμικο" —και άρα όταν δεν "αυτοκαθαρίζεται"— φταίνε όλοι για τη βρομιά του και όχι μόνον οι "βρόμικοι". Μερικοί διεφθαρμένοι δικαστικοί καθιστούν τους πάντες στον δικαστικό χώρο διεφθαρμένους, για όσο διάστημα αυτοί παραμένουν στις θέσεις τους.

Όταν οι υπόλοιποι δικαστές —για τον οποιονδήποτε λόγο— δεν απομακρύνουν από το σώμα όλους αυτούς τους διεφθαρμένους συναδέλφους τους, μετατρέπονται αυτόματα σε διεφθαρμένους και οι ίδιοι. Είτε επειδή τα "παίρνουν" και οι ίδιοι είτε επειδή φοβούνται να κάνουν το καθήκον τους, αυτό τους καθιστά αυτόματα διεφθαρμένους. Γιατί; Γιατί η διαφθορά είναι έννοια σχετική. Για κάποιον η διαφθορά μπορεί να έχει το "χρώμα" του χρήματος, για κάποιον άλλον να έχει το "χρώμα" της προαγωγής ή ακόμα και αυτό της απροβλημάτιστης επαγγελματικής "σιέστας". Όταν για κάποιο απ' όλα αυτά τα "κέρδη" δεν κάνεις το καθήκον σου, είσαι διεφθαρμένος.

Για εμάς τα πράγματα είναι απλά. Η σαπίλα και η διαφθορά έχουν φτάσει σε τέτοιο "βάθος" στον ελληνικό κορμό, που απαιτείται "ακρωτηριασμός", για να ελπίζει σε σωτηρία το ελληνικό κράτος. "Ακρωτηριασμός", ο οποίος θα ξεκινήσει από εκεί όπου η υγεία του μέλους είναι το απολύτως προαπαιτούμενο για την υγεία του υπόλοιπου κορμού. Το μέλος, το οποίο αναγκαστικά θα πρέπει να είναι υγιές, προκειμένου να θεραπευτεί το ελληνικό κράτος, είναι το σύστημα δικαιοσύνης. Το ιερό σύστημα δικαιοσύνης, από του οποίου την "υγεία" εξαρτάται το σύνολο της "υγείας" του συστήματος. Σήμερα είναι υποχρεωτικός ο "ακρωτηριασμός" του ελληνικού συστήματος δικαιοσύνης. Ο "βαθύς" εκτεταμένος και απόλυτος "ακρωτηριασμός".

Μιλάμε για "ακρωτηριασμό", ο οποίος αφορά πρόσωπα και όχι θεσμούς. Πρόσωπα "ξηλώνουμε" και όχι θεσμούς. Οι θεσμοί μια χαρά είναι. Τα πρόσωπα είναι ανεπαρκή και είτε τα "παίρνουν" είτε φοβούνται να κάνουν τη δουλειά τους. Όσο άδικο κι αν φαίνεται αυτό, το οποίο θα πούμε στη συνέχεια, δεν παύει να είναι το απόλυτα ενδεδειγμένο για την αθλιότητα την οποία ζούμε και μας πληγώνει καθημερινά. Κατά τη γνώμη μας όλοι οι Έλληνες ανώτατοι δικαστές θα πρέπει να "ξηλωθούν" από τις θέσεις τους. Όλοι …μηδενός εξαιρουμένου. Γιατί; Γιατί, όσοι δεν είναι διεφθαρμένοι, είναι ανίκανοι και όσοι δεν είναι ανίκανοι, είναι δειλοί. Σε κάθε περίπτωση είναι όλοι τους ανάξιοι να συνεχίσουν να φέρουν την ιδιότητα του Έλληνα δικαστή και να δικάζουν Έλληνες πολίτες.

Πρέπει να φύγουν οι Σούτσοι, οι Φραγκούληδες και οι Δεληγιάννηδες από το Σώμα των Ελλήνων Δικαστών. Δεν πρέπει να βρεθεί ξανά Έλληνας στη θέση του Κολοκοτρώνη. Να βρεθεί Έλληνας, που για την τύχη της ζωής του ή της περιουσίας του θ' αποφασίζουν ξένοι. Πρέπει ο Κολοκοτρώνης να αφεθεί να πάρει την "εκδίκησή" του σχεδόν δύο αιώνες μετά την άδικη δίκη του από τους ίδιους ανθρώπους. Πρέπει να φύγουν από τη δικαιοσύνη και με τις κλωτσιές οι χουντικοί δικαστές, οι οποίοι ήταν πρώην βασιλικοί και πιο πριν ήταν δοσίλογοι, ενώ στην αρχή ήταν βαυαρόδουλοι.

Να φύγουν όλοι αυτοί, που, εξαιτίας της ανικανότητάς τους φτάσαμε στον σημερινό πάτο της αθλιότητας και της διαφθοράς. Να φύγουν όλοι αυτοί, που για μια ασφαλή και σίγουρη καριέρα "μετέφεραν" την ευρωπαϊκή Ελλάδα στην κεντρική Αφρική. Να φύγουν όλοι όσοι είναι υπεύθυνοι για τις "πρωτιές" της χώρας στις παγκόσμιες λίστες της διαφθοράς. Πρώτος-πρώτος ο Αθανασίου, ο οποίος μάς "ενημέρωσε" ότι δεν δέχονται οι ανάξιοι και οι ανίκανοι μειώσεις των μισθών τους.

Ευκαιρία μάλιστα είναι να δούμε πώς αυτοί οι πανάκριβοι "νομικοί" θα επιβιώσουν μακριά από τα κρατικά "βυζιά". Να δούμε ποιος ιδιώτης θα τους πληρώσει τη νομική τους γνώση και ευφυΐα. Υπάρχουν ιδιώτες διατεθειμένοι να τους πληρώσουν για τις γνώσεις τους ή μόνον στο κράτος μπορούσαν να "φορτώσουν" το άχρηστο αλλά πανάκριβο σαρκίο τους; Εκτίμησή μας είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς ούτε τριακόσια ευρώ τον μήνα δεν θα μπορούν να βγάλουν με τις νομικές τους γνώσεις. Θα βγάζουν λιγότερα από τους ασκούμενους, οι οποίοι δεν ανήκουν στα "ρέστα" των νομικών σχολών.

Το ελληνικό σύστημα δικαιοσύνης θα πρέπει να στελεχωθεί από την αρχή. Να στελεχωθεί με βάση τις ανάγκες της Δημοκρατίας, την οποία θα κληθεί να υπηρετεί. Να στελεχωθεί με απόλυτα διαφανείς και δημόσιες διαδικασίες. Να μην στελεχώνεται με "ραβασάκια" κομμάτων, πρεσβειών και μητροπόλεων. Να πάψει να είναι το καταφύγιο των πάσης φύσης φασιστών και αναξιοπαθούντων. Να γίνει "στίβος" για τους καλύτερους και όχι γι' αυτούς που δεν μπορούν να επιβιώσουν μακριά από έναν κρατικό μισθό. Να μπουν μέσα σ' αυτό δημοκράτες και όχι τα εκβιαζόμενα παιδιά των δοσίλογων.

Δεν υπάρχει άλλη περίπτωση να ελπίζουμε σε δικαιοσύνη σ' αυτήν τη χώρα. Σε αυτήν τη χώρα, που, εξαιτίας των δικαστικών της, έχει "ζυμώσει" τον λαό της με την αδικία. Για όσο διάστημα κάποιοι δικαστές θα ελέγχονται, είτε με απειλές είτε με υποσχέσεις είτε με εκβιασμούς, δεν θα υπάρχει δικαιοσύνη στην πατρίδα μας. Για όσο διάστημα κάποιοι δικαστές θα "χρωστάνε" σε κάποιους τρίτους περισσότερα απ' όσα "οφείλουν" στη Θέμιδα και στους Έλληνες, θα υπάρχει μέγα πρόβλημα. Για όσο διάστημα κάποιος Σανιδάς θα "χρωστά" στον Μητσοτάκη όσα "χρωστούσε" ο Σούτσος στον Μάουερ, αυτό το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο.

Ο λαός πρέπει να αρχίσει να ενεργεί μέσα στα πλαίσια της Δημοκρατίας και του Συντάγματος και για να γίνει αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσει την ίδια του την ταυτότητα. Να καταλάβει ότι είναι ο απόλυτα κυρίαρχος του πολιτικού μας συστήματος. Να καταλάβει ότι αυτός μόνον μπορεί ν' αποφασίζει για το σύνολο των όσων τον αφορούν. Αυτός μόνον μπορεί να ακυρώνει τις αποφάσεις των υπαλλήλων του …όποιοι κι αν είναι αυτοί, όποιες κρατικές θέσεις κι αν καταλαμβάνουν. Ο λαός μπορεί με την ψήφο του να δώσει την εξουσία σ' αυτόν, ο οποίος θα του υποσχεθεί την ολική αναμόρφωση του συστήματος δικαιοσύνης. Αυτόν, ο οποίος θα "ξεριζώσει" τα σάπια, για να "φυτέψει" τα υγιή. Αυτόν, ο οποίος θ "αποφασιστοποιήσει" και θα "αποκακοποιήσει" τη δικαιοσύνη.

Όλα μπορεί να τα κάνει ο λαός, αν το θέλει και βέβαια αν γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Με τη συμπεριφορά του μπορεί ν' ακυρώσει ακόμα και την πρόσφατη άθλια απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου. Πώς; Με το ν' αμφισβητεί ο κάθε πολίτης την "ικανότητα" του Ζαγοριανού να τον "κρίνει". Κάθε φορά που θα τον αναλαμβάνει ο Ζαγοριανός, να καταθέτει αίτηση εξαίρεσής του. Ο Ζαγοριανός πρέπει να γίνει "σύμβολο" του λαϊκού αγώνα της νέας εποχής. Του αγώνα για δικαιοσύνη. Του αγώνα, ο οποίος μπορεί να βάλει ως πρώτο και άμεσο στόχο του να δικαστεί σε ανοικτή δίκη ο Ζαγοριανός και αν βρεθεί ένοχος να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Τόσο παραδειγματικά, που ν' αποτελεί σκιάχτρο για τους μελλοντικούς δικαστές.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τον λόγο για τον οποίο θεωρούμε ότι οι δικαστικοί —για κάποιον μυστηριώδη λόγο— δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των καταστάσεων. Κάποιος τους έχει "μωράνει" και μάλλον τους οδηγεί στην "απώλεια". Κάποιος τους κάνει προκλητικούς και θορυβώδεις σε εποχές όπου θα έπρεπε να είναι ταπεινοί και ήσυχοι …μέχρι να περάσει η "μπόρα". Όπως ήταν σιωπηλοί όταν έφευγαν οι Ναζί --και έπρεπε να σωθούν οι ίδιοι— ή όταν έπεφτε η Χούντα —και έπρεπε επίσης να σωθούν—. Σήμερα, παρ' όλο που οι καταστάσεις είναι όμοιες, οι δικαστικοί δεν προσαρμόζονται.

Η μεταπολίτευση καταρρέει μέσα στην αθλιότητα και οι συνυπεύθυνοι σ' αυτήν την αθλιότητα δικαστικοί φέρονται σαν να μην τους αφορά καθόλου η κατάσταση. Η εποχή αλλάζει και αυτοί θεωρούν ότι έχουν δεδομένη την επιβίωσή τους. Με όλους τους εγκληματίες που καταστρέψανε τη χώρα να περιφέρονται —ελέω δικαιοσύνης— ελεύθεροι, οι δικαστές εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να είναι οι "τέλειοι" λειτουργοί. Με έναν κόσμο να έχει φτάσει στα όρια της πείνας, οι "τέλειοι" λειτουργοί δεν δέχονται μειώσεις στους προκλητικούς μισθούς τους. Στους μισθούς, τους οποίους έπαιρναν, για να είναι "χρήσιμοι" για κάποιους.

Ξεμωράθηκαν και βαδίζουν προς την απώλεια. Προκαλούν και δεν αντιλαμβάνονται ότι μάλλον δεν θ' ακολουθήσουν αυτήν τη φορά τους Έλληνες στο "ταξίδι" τους. Οι "σαλαμάνδρες" του συστήματός μας καθυστερούν ν' αλλάξουν "χρώμα" και θα βρεθούν πολύ πιο "μαύροι" απ' όσο ανέχεται μια νέα "λευκότερη" εποχή. Πολλοί από αυτούς θα πάνε στα σπίτια τους και επίσης πολλοί θα κινδυνεύσουν να δουν την νέα εποχή "ριγέ". Έτσι φαίνεται ο κόσμος πίσω από τα κάγκελα και είναι βέβαιο ότι πολλοί δικαστικοί έτσι θα τον βλέπουν για το υπόλοιπο της ζωής τους.

ΕΑΜ Β'