Δυσωδία πολέμου στην Ευρώπη

Ποιος ωφελείται από την κατάρ­ριψη -και μάλιστα στην Ευρώπη- ενός επιβατικού αεροσκά­φους, με σχεδόν 300 νεκρούς, από τους οποίους οι 200 περίπου είναι Ευρωπαίοι;

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Πόσο κτήνος πρέπει να είναι αυτός που δίνει τη διαταγή να καταρριφθεί ένα επιβατικό αεροσκάφος με 300 ανύποπτους επιβάτες, χωρίς να συντρέχει άλλος λόγος πέραν της υπηρέτησης κάποιου πολιτικού σχεδίου που προωθείται με την κατάρριψη αυτή καθαυτή! Αλλο πράγμα ήταν η κατάρριψη από την αμερικανική πολεμική αεροπορία του επιβατικού αεροσκάφους που είχε περιέλθει στον έλεγχο αεροπειρατών και ακολουθούσε πορεία που σήμαινε ότι μπορεί να επεδίωκαν οι αεροπειρατές να το ρίξουν ακόμη και στον Λευκό Οίκο, στις 11 Σεπτέμβρη του 2001. Αλλης ποιότητας ήταν ακόμη και η πιθανότατη κατάρριψη από τους Αμερικανούς του μαλαισια­νού επιβατικού αεροπλάνου που υπό άγνωστες συνθήκες κατευθυνόταν προς την κορυφαίας στρατηγικής σημασίας βάση Ντιέγκο Γκαρσία των ΗΠΑ στον Ινδικό Ωκεανό, τον Μάρτιο.

Καμία υποψία δεν υπάρχει ότι το μαλαισιανό αεροπλάνο βρισκόταν σε κάποια ειδική ή κατασκοπευτική αποστολή τέτοιας σημασίας ώστε να μην υπάρχει άλλη επιλογή από το θιγόμενο μέρος πέρα από την αναγκαστική κατάρριψή του. Ουδεμία σχέση δηλαδή με το νοτιο­κορεατικό αεροπλάνο που έριξαν οι Σοβιετικοί το 1983. Οι Νοτιοκορεάτες πιλότοι είχαν πάρει τότε εντολή από τους Αμερικανούς να εκτρέψουν το επιβατικό αεροσκάφος από την πορεία του και να το περάσουν από ένα κρισιμότατο σημείο: εκεί που βρίσκονταν οι... διηπειρωτικοί πυρηνικοί πύραυλοι της Σοβιετικής Ενωσης! Οι πύραυλοι δηλαδή που θα χτυπούσαν κατευθείαν τις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου! Στόχος των Αμερικανών ήταν στέλνοντας στην περιοχή εκείνη το νοτιοκορεατικό αεροπλάνο, να μελετήσουν τα τρωτά της σοβιετικής αεράμυνας για τους διηπειρωτικούς πυραύλους. Οταν οι Νοτιοκορεάτες πιλότοι αρνήθηκαν να αλλάξουν πορεία, οι Σοβιετικοί κατέρριψαν χωρίς δισταγμό το αεροπλάνο.

Μόνο μία φορά οι Αμερικανοί κατέρριψαν εν ψυχρώ επιβατικό αεροπλάνο. Ηταν στις 3 Ιουλίου 1988, όταν το αμερικανικό καταδρο­μικό Βίνσενς κατέρριψε εν ψυχρώ ένα επιβατικό αεροσκάφος του Ιράν που πετούσε μέσα στον ιρανικό εναέριο χώρο, στον Περσικό Κόλπο, ακολουθώντας απολύτως τον καθορισμένο αεροδιάδρομο, με 290 επιβάτες. Μοναδικός στόχος της ωμής και κυνικής δολοφονίας των επιβατών από τις ΗΠΑ ήταν να τρομοκρατηθούν ο λαός του Ιράν και η ηγεσία του ισλαμικού καθεστώτος της Τεχεράνης.

Ποιος ωφελείται από την κατάρ­ριψη -και μάλιστα στην Ευρώπη- ενός επιβατικού αεροσκά­φους, με σχεδόν 300 νεκρούς, από τους οποίους οι 200 περίπου είναι Ευρωπαίοι; Η Ρωσία, σε καμία απολύτως περίπτω­ση. Η Ουκρανία, αντιθέτως, θα είχε πολλαπλά πολιτι­κά οφέλη, αν κατέρριπτε αυτή το αεροπλάνο και κατόρθωνε να φορτώσει το έγκλημα στη Μόσχα ή στους Ρώσους αυτονομι­στές της Ουκρανίας. Η ακροδεξιά φιλοναζι­στική κυβέρνη­ση της Ουκρανίας, που εξακολουθεί να κατέχει την εξουσία, σίγουρα είναι ικανή για τέτοια βαρβα­ρό­τητα. Αυτό όμως δεν είναι απόδειξη.

Ο πρωθυπουργός Γιατσενιούκ της Ουκρανίας είναι όμως άνθρωπος απολύτως ελεγχόμενος από τις ΗΠΑ. Θα τολμούσε να κάνει ποτέ κάτι τέτοιο εν αγνοία των ΗΠΑ; Ακρως απίθανο, αν όχι αδύνατο. Η υπόθεση είναι εξαιρετικά ανησυχη­τική. Εδώ και τουλάχιστον μισό αιώνα, ποτέ δεν ήταν τόσο ζοφερή η κατάσταση στην Ευρώπη.

Πηγή "Έθνος"