Πώς κ. Σαμαρά θα εξοφληθεί το εθνικό φέσι των 864 δις ευρώ;

Η Ιστορια της Οικονομικής Σκέψης (History of Economic Thought) διδάσκει ότι οι ρίζες όλων των σύγχρονων Οικονομικών Σχολών, αναφύονται από τα γραπτά της Κλασικής Σχολής του Adam Smith (1723-1790) και του David Ricardo (1772-1823). Από τις πηγές γνώσης της Κλασικής Σχολής, δημιουργήθηκαν δύο σημαντικές κινήσεις, που καθρεφτίζονται στην Κεϋνσιανή Σχολή με γεννήτορα τον άγγλο οικονομολόγο John M. Keynes (1883-1946) και στη Μονεταριστική Σχολή με προπομπό τον αμερικανό οικονομολόγο Irving Fisher (1867-1947).

Η Νέα Κλασική Σχολή, η Κεϋνσιανή Σχολή και η Μονεταριστική Σχολή, αντιπροσωπεύουν τις τελευταίες δεκαετίες τις σημαντικότερες Σχολές στο πεδίο της Μακροοικονομικής. Η Νέα Κλασική Σχολή (New Classical Economics) αποτελεί προέκταση της παραδοσιακής Κλασικής Σχολής και γι’ αυτό τα μέλη της πρεσβεύουν τα δόγματα, τις αρχές και τους νόμους, που διατύπωσαν ο Adam Smith και ο David Ricardo. Με άξονα αυτές τις τρεις Σχολές, έχουν δημιουργηθεί αρκετά σύγχρονα ρεύματα οικονομικής σκέψης, με αξιόλογη συμβολή στην εξέλιξη της οικονομικής επιστήμης.

Σε αντίθεση με τους Μονεταριστές, τα στελέχη της Κεϋνσιανής και της Νέα Κλασικής Σχολής έχουν πολλά κοινά σημεία σε θέματα θεωρητικής και εφαρμοσμένης οικονομικής. Μια από τις βασικότερες διαφορές των Μονεταριστών, με τους υπέρμαχους των Κεϋνσιανών και των Νέων Κλασικών Οικονομικών, αφορά τους μηχανισμούς που επιδρούν και προσδιορίζουν τους αναπτυξιακούς ρυθμούς της οικονομίας μιας χώρας. Για παράδειγμα, οι οπαδοί των Μονεταριστών και ιδίως ο σκληρός πυρήνας τους, πιστεύουν ότι οι αναπτυξιακές επιδόσεις μιας χώρας, προσδιορίζονται από το ρυθμό αύξησης της προσφοράς χρήματος στην οικονομία. Απεναντίας, οι συνήγοροι των Κεϋνσιανών και της Νέας Κλασικής Σχολής, θεωρούν ότι οι αναπτυξιακές τάσεις και οι προοπτικές της οικονομίας μιας χώρας, εξαρτώνται από αντικειμενικούς παράγοντες, όπως ποιότητα ανθρώπινου δυναμικού, καινοτομίες, διαθέσιμοι παραγωγικοί πόροι, εύρυθμη λειτουργία θεσμών, κ.λπ.

Το κυβερνητικό οικονομικό επιτελείο του δικομματικού καθεστώτος ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, δηλαδή Χαρδούβελης και Σια, θεωρούνται ακραιφνείς μονεταριστές, άνθρωποι των χρηματιστηρίων και των χρηματοοικονομικών “παραγώγων” (derivatives). Οι κύριοι αυτοί πιστεύουν ότι η πραγματική οικονομία λειτουργεί σαν ασανσέρ. Δηλαδή, πατάς ένα κουμπί και από τον πάτο του βαρελιού βγαίνεις στην ηλιόλουστη επιφάνεια.  Πατάς άλλο κουμπί και η οικονομία ωθείται σε αναπτυξιακή απογείωση και ο αριθμός των ανέργων σε μερικά χρόνια εξαφανίζεται. Πατάς το διπλανό κουμπί και το δημόσιο χρέος καθίσταται αυτόματα βιώσιμο. Τα κυβερνητικά οικονομικά επιτελεία, που επιβλήθηκαν μετά το 2009 από τους πιστωτές και την τρόικα, δηλαδή οι golden καρεκλοκένταυροι σαν τον Στουρνάρα, τον Χαρδούβελη, κ.ά., διακατέχονται από μονεταριστικές εμμονές, ότι δηλαδή η πραγματική οικονομία προσομοιάζει με χρηματιστηριακό ασανσέρ και είναι Ελντοράντο γρήγορου πλουτισμού.

Οι άνθρωποι είναι επιφανειακοί και δεν πιάνουν το σφυγμό της πραγματικής οικονομίας. Το πραγματικό δημόσιο χρέος της Ελλάδος εκτιμάται σήμερα γύρω στα 510 δις ευρώ (€). Το χρέος των ελληνικών τραπεζών εκτιμάται σε 210 δις €. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια (κόκκινα δάνεια) νοικοκυριών και επιχειρήσεων, ανέρχονται σήμερα σε 77 δις € και αποτελούν το 36% των συνολικών χορηγηθέντων δανείων. Νοικοκυριά και επιχειρήσεις έχουν ανεξόφλητους φόρους προς το κράτος ύψους 67 δις ευρώ. Δηλαδή, το δημόσιο χρέος, τα κόκκινα δάνεια, το τραπεζικό χρέος που στο σύνολό του είναι με την εγγύηση του ελληνικού κράτους και οι ανεξόφλητοι φόροι νοικοκυριών και επιχειρήσεων, μας δίνουν ένα κολοσσιαίο χρέος της τάξης των 864 δις ευρώ (510+210+77+67 =864). Και ο κοινός νους ρωτά τους κυρίους Σαμαρά, Βενιζέλο, Χαρδούβελη, Στουρνάρα και την τρόικα: Με ποιο τρόπο κράτος, τράπεζες, νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα εξοφλήσουν το εθνικό φέσι των 864 δις ευρώ;